Οι κοινωνίες προχωράνε. Αργά αλλά προχωράνε. Η ελληνική κοινωνία προχωρά ακόμη πιο αργά γιατί τα παγιωμένα συμφέροντα, με θεσμικό ή χωρίς θεσμικό μανδύα, είναι πολλά με ισχυρά ερείσματα ακόμη και εντός του εκλογικού σώματος, αλλά προχωρά.
Θυμηθείτε τι έγινε με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Τόση αντίδραση και τόση σπατάλη φαιάς ουσίας και η καταστροφή που προέβλεπαν δεν ήρθε ποτέ. Ούτε η οικογένεια, ούτε η θρησκεία, ούτε η πατρίδα καταστράφηκαν από τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Όπως δεν θα καταστραφούν από την αλλαγή του ονόματος στην ταυτότητα ενός 15αρη που νοιώθει και ντύνεται διαφορετικά απ΄ ότι γεννήθηκε. Όπως δεν θα καταστραφούν και από τον φάκελο θεμάτων του Νίκου Φίλη.
Άλλωστε η πολιτεία και συνεπώς και ο νομοθέτης έχει τις δικλείδες εκείνες να προστατεύσει αυτά τα παιδιά, είτε από στιγμιαία λάθη είτε από έλλειψη ευθυκρισίας.
Η υποκρισία δεν είναι λύση. Ποτέ δεν ήταν. Η αγάπη, ο σεβασμός, η κατανόηση, η βοήθεια, η εμπιστοσύνη, η αποδοχή δίνουν λύσεις. Βοηθούν τους ανθρώπους να πάνε παρακάτω τη ζωή τους. Με τα προβλήματα στο σακίδιο κανείς δεν πήγε παρακάτω.
Η Ελλάδα προχωρά. Αργά αλλά προχωρά. Απλά εδώ η «μάχη» της προόδου με τη συντήρηση είναι πιο έντονη. Δείτε τι γίνεται με την καύση των νεκρών. Δεκαετίες πηγαινοέρχονται τα μαύρα κουστούμια Ελλάδα – Βουλγαρία – Ιταλία αλλά το Ελληνικό κράτος κάνει ότι δεν βλέπει. Και οι δήθεν προοδευτικοί δήμαρχοι σφυρίζουν κλέφτικα.
Το πρόβλημα της χώρας είναι η υποκρισία. Κρύβαμε και κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Και πάνω του για να μη φαίνεται φουσκωμένο κάθονται όλο και πιο πολλές όλο και πιο βαριές ομιλούσες καρέκλες. Το πρόβλημα της χώρας είναι η χρησιμοθηρία. Η σχεδόν γονιδιακή αντίληψη ότι «με το σταυρό στο χέρι κανείς δεν πάει μπροστά».
Η οικογένεια και η πατρίδα (η Εκκλησία δεν ξέρω αλλά νομίζω πως όχι) εδώ και δεκαετίες υπέστησαν ένα μόνο καίριο πλήγμα και δεν είναι άλλο από την κρίση χρέους. Η ανεργία, η έλλειψη ονείρων, η απόγνωση είναι μια βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια κάθε κοινωνίας, κάθε οικογένειας, κάθε νέου ανθρώπου. Την κρίση έπρεπε να φοβούνται στην εκκλησία όχι τους βελούδινους ανθρώπους.
Σε τελική ανάλυση, αγαπήστε τους «βελούδινους» ανθρώπους σαν αυτούς που περιέγραφε ο Νίκος Καρούζος στα ποιήματά του όχι μόνο γιατί «φτάνει πιο με τις αιχμές, φτάνει πια με τους θυμωμένους, φτάνει πια με τους πετυχημένους», αλλά γιατί όπως έγραψε ο Τ.Σ. Έλιοτ η ζωή τους κορυφώνεται πάντα με έναν κρότο και όχι με έναν λυγμό. Αυτό το τελευταίο να το προσέξουν οι πετυχημένοι.
