Η φοιτήτρια τμήματος Βιολογικών Εφαρμογών και Τεχνολογιών, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, επισημαίνει ότι η ανεπάρκεια της κυβερνητικής πολιτικής βοά για να μπορεί να κρυφτεί.
Πιστεύω ότι οι νέοι έχουµε ενοχοποιηθεί από την αρχή της πανδηµίας. Είµαστε µια γενιά που έχει συναντήσει αρκετές δυσκολίες µέχρι σήµερα. Από την εφηβεία µου θυµάµαι να ακούω στο σπίτι τις λέξεις «οικονοµική κρίση». Οι κοινωνικές µας επαφές µπήκαν στο στόχαστρο, γιατί έχουµε στο µυαλό µας τους αγώνες και τη διεκδίκηση. Θεωρώ ότι η γενιά µου είναι αρκετά πολιτικοποιηµένη και υποψιασµένη. Αυτό φάνηκε και από τη συµµετοχή στη δίκη της Χρυσής Αυγής όπου έδωσαν το παρών πολλά γυµνάσια και λύκεια για να στείλουν το δικό τους µήνυµα απέναντι στον φασισµό. Αυτοί οι µήνες που διανύουµε έχουν συµβολική φόρτιση και έχουν συνδεθεί µε σηµαντικούς κοινωνικούς αγώνες στην Ελλάδα. Αυτό που προσπάθησαν να περάσουν µε αφορµή την πορεία του Πολυτεχνείου είναι η νοµιµοποίηση της αστυνοµοκρατίας. Η καραντίνα είναι απλώς η πρόφαση.
Υπήρξαν πολλές αντιφάσεις στη διαχείριση της πανδηµίας. Γνωρίζουµε ότι ο ιός µεταδίδεται µε τα αερολύµατα αλλά όταν βρισκόµαστε σε ανοιχτό χώρο είναι παράλογο να απαγορεύονται οι συναθροίσεις, όταν µάλιστα δεν υπάρχει καµία στήριξη του ΕΣΥ και οι άνθρωποι στοιβάζονται καθηµερινά σαν σαρδέλες στα µέσα µαζικής µεταφοράς. Κάποιοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι µε τη θεία κοινωνία δεν µεταδίδεται ο ιός. Από τη δική µου εµπειρία οι νέοι είναι πολύ προσεκτικοί στη διαχείριση της πανδηµίας. Οπως συνέβη και στην πρώτη καραντίνα αποφεύγουµε τις επαφές για να προστατεύσουµε τους γονείς και τους παππούδες µας. Την ίδια εποχή ωστόσο από την πλευρά της κυβέρνησης δεν υπήρξαν µέτρα στήριξης για τα γηροκοµεία. Ενώ είδαµε τις τραγικές εικόνες πριν από µερικούς µήνες στην Ιταλία, η κυβέρνηση δεν πήρε πρωτοβουλίες για να προστατεύσει τις ευπαθείς οµάδες. Συνέβησαν τραγικά πράγµατα σε γηροκοµεία στα Γιάννενα και στη Θεσσαλονίκη τα οποία δεν προβλήθηκαν από την πλειονότητα των ΜΜΕ.
Σπουδάζω στα Γιάννενα, στο τµήµα Βιολογικών Εφαρµογών και Τεχνολογιών. Αυτό το διάστηµα µας προβληµατίζει πότε θα µπούµε στα εργαστήρια και πότε θα καταφέρουµε να τελειώσουµε τις διπλωµατικές εργασίες µας. Υπάρχει ο φόβος της ανεργίας για τους νέους. Επίσης µε τροµάζει πώς θα λειτουργήσουµε όταν ξεπεραστεί η πανδηµία. Φοβάµαι µη µας µείνουν κάποιες συνήθειες και ξεχάσουµε να ερχόµαστε κοντά και να αγκαλιαζόµαστε. Ελπίζω όµως ότι δεν θα νικήσει ο φόβος αλλά η αλληλεγγύη. Τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης µπορούν να µας βοηθήσουν σε αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη. Είναι αρκετοί αυτοί που ανεβάζουν κινήσεις και δράσεις στήριξης για ανθρώπους που έχουν ανάγκη, ακόµη και για τα αδέσποτα ζώα.
Η σωστή διαχείριση και κοινοποίηση της επιστηµονικής γνώσης είναι σηµαντική πτυχή. Με βοήθησε το γεγονός ότι µέσα στο πανεπιστήµιο συζητάµε συχνά για τη διαχείριση της πανδηµίας µε καθηγητές, φοιτητές Ιατρικής και φορείς από τα νοσοκοµεία αναφοράς. ∆υστυχώς υπάρχουν ελάχιστα ΜΜΕ που προβάλλουν την πραγµατική κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκοµεία. Οι µιντιακοί κολοσσοί µας πλασάρουν µια ψεύτικη και ουτοπική εικόνα. Ακόµη κι έτσι όµως γιατροί και ασθενείς καταφέρνουν να αποκαλύπτουν τα πραγµατικά δεδοµένα για την υποστελέχωση του ΕΣΥ.
