Παρά την οικονομική κρίση μιας δεκαετίας που ισοπέδωσε τα νοσοκομεία της, η Ελλάδα –αναφέρει η Guardian σε σχετικό αφιέρωμα– φαίνεται να έχει χειριστεί την πανδημία του κοροναϊού, με πολύ χαμηλότερο αριθμό θανάτων από πολλά άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Οι κάμερες της Guardian μπήκαν στην ΜΕΘ του νοσοκομείου «Σωτηρία» στην Αθήνα όπου η Δρ. Γιώτα Λουρίδα επικεφαλής λοιμωξιολόγος της κλινικής εξηγεί πώς το τμήμα εντατικής θεραπείας αντιμετώπισε την κρίση και τα μέτρα που έλαβε η χώρα για να μετριάσει εν δυνάμει καταστροφικά αποτελέσματα. Όπως τονίζει η Δρ. Γιώτα Λουρίδα «Ποτέ δεν έχω κληθεί να αντιμετωπίσω κάτι για το οποίο ξεκάθαρα δεν υπάρχει καμία θεραπεία».
Σημειώνει μάλιστα:
«Είμαστε λιγότεροι και στα νοσοκομεία και στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Ελλείψεις υπάρχουνε και σε εξοπλισμό και σε φάρμακα. Εμείς σαν χώρα έχουμε πολύ λιγότερα κρεβάτια εντατικής θεραπείας, απ’ ό,τι είναι ο μέσος όρος και απ’ ότι προβλέπεται.
Αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο ερώτημα, το πως θα καταφέρει το Σύστημα Υγείας να τα βγάλει πέρα, έχοντας να αντιμετωπίσει μια πανδημία.»
Η διαφύλαξη της υγείας, όπως λέει, χτύπησε μια ευαίσθητη χορδή στον περισσότερο κόσμο. Η προστασία των αδύναμων, των ευάλωτων, των ηλικιωμένων, των γονιών μας. Μέσα από όλη αυτή την κρίση, όπως λέει η γιατρός, θυμηθήκαμε όλοι μας γιατί γίναμε γιατροί. Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε κάπου αλλού.
Κλείνοντας, η δρ Γιώτα Λουρίδα λέει πως πλέον ο κίνδυνος είναι η κόπωση του προσωπικού, ανάλογα με το πόσο ακόμη θα κρατήσει αυτό και πόσα ακόμη κύματα θα έρθουν. Αυτό που χρειάζεται να γίνει, όπως λέει, είναι η ενίσχυση του συστήματος για να μη βρεθούμε σε μια κατάσταση Ιταλίας. Ωστόσο, αναρωτιέται εάν υπάρχουν συστήματα υγείας που να μπορούν να αντέξουν μια τόσο δύσκολη κατάσταση όπως αυτή στη γειτονική χώρα. Καταλήγοντας, τονίζει πως ναι μεν πρέπει να υπάρχει κατάλληλη προετοιμασία στα νοσοκομεία, αλλά το «παιχνίδι» παίζεται έξω από αυτά.
Μία ακόμη γιατρός που μίλησε στον Guardian, η φυσιοθεραπεύτρια Γεωργία Κολοφωτιά, είπε πως ήταν από τις λίγες στιγμές στη ζωή της που ένιωσε φόβο.
«Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να κλαίει» λέει χαρακτηριστικά. Αναφέροντας ένα παράδειγμα, λέει πως κάποια στιγμή μπήκε σε ένα δωμάτιο, περιμένοντας να δει έναν ηλικιωμένο ασθενή, με υποκείμενα νοσήματα, αλλά διαπίστωσε πως επρόκειτο για έναν άνδρα 50 χρονών, χωρίς κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας και δίπλα στο κρεβάτι του υπήρχε μια ζωγραφιά που έλεγε «Μπαμπά, σε περιμένουμε σπίτι». Εκεί, λέει, της κόπηκαν τα πόδια. Και προσθέτει:
«Δηλαδή αν έπρεπε μια φορά να δουλέψω για να βγει γερός αυτός ο άνθρωπος, βλέποντας αυτή την εικόνα ένοιωσα πως έπρεπε να το κάνω 1000 φορές».
