Με αφορμή τα 80 χρόνια από τη γέννηση του Κριστόφ Κισλόφσκι (1941-1996) και τα 30 χρόνια από την κυκλοφορία της ταινίας «Η διπλή ζωή της Βερόνικα» (1991), η Summer Classics επανεκδίδει στα θερινά σινεμά 4 εμβληματικές δημιουργίες του σκηνοθέτη.
«Εάν υπάρχει κάτι που αξίζει να κάνουμε όσον αφορά την τέχνη, είναι το να αγγίζουμε θέματα και καταστάσεις που ενώνουν τους ανθρώπους» είχε πει ο Κισλόφσκι, ένας από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου σινεμά, που σημάδεψε ανεξίτηλα με τη φιλμογραφία του την ιστορία της κινηματογραφικής τέχνης.
Η φήμη του ξεπέρασε τα στενά σύνορα της Πολωνίας στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με τη σειρά τηλεταινιών «Δεκάλογος» (1988-1989), η οποία παρουσιάστηκε στο σύνολό της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Το Βραβείο FIPRESCI που κέρδισε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1991 για την ταινία «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα» (1991), έστρεψε το ενδιαφέρον κοινού και κριτικών στην ποιητική κινηματογραφική του ματιά.
Ακολούθησε η πολυβραβευμένη κινηματογραφική Τριλογία των Χρωμάτων (1993-1994), όμως o πρόωρος θάνατός του σε ηλικία 55 μόλις ετών, δεν του επέτρεψε να ολοκληρώσει τα μελλοντικά σχέδιά του.
Σχεδόν δυο δεκαετίες μετά, το 2002, ο Κισλόφσκι αναγνωρίστηκε ως ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες της σύγχρονης εποχής, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση της λίστας «Sight & Sound» του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου. Έχει χαρακτηριστεί ως πεσιμιστής σοφός, εξερευνώντας πάντα σε βάθος την ανθρώπινη φύση.
Στο «Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα» (1991) ο Κισλόφσκι διερευνά τα θέματα της ταυτότητας, της αγάπης και της ανθρώπινης διαίσθησης, μέσω των χαρακτήρων μιας Πολωνέζας σοπράνο και μιας Γαλλίδας δασκάλας μουσικής. Οι δύο γυναίκες δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά μοιράζονται έναν μυστηριώδη δεσμό που ξεπερνά τη γλώσσα και τη γεωγραφία. Η ταινία μεταξύ άλλων κέρδισε και το Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1991.
Τα χρώματα που απαρτίζουν την Τριλογία των Χρωμάτων (1993-1994), είναι αυτά της γαλλικής σημαίας, με το μπλε να συμβολίζει την ελευθερία, το λευκό την ισότητα και το κόκκινο την αδελφοσύνη. Αντίστοιχα είναι και τα θέματα σε κάθε ταινία της τριλογίας.
Στην «Μπλε» ταινία η Ζουλί (Ζιλιέτ Μπινός) χάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον άντρα αλλά και τη μονάκριβη κόρη της. Έτσι, αποφασίζει να διαγράψει ό,τι τη συνδέει με το παρελθόν και να ξεκινήσει μία καινούρια ζωή. Στη «Λευκή» ταινία ο Κάρολ, ο οποίος φεύγει από το Παρίσι ταπεινωμένος από τη σύζυγό του, καταφέρνει να πλουτίσει και τελικά να πάρει εκδίκηση.
Τέλος, στην «Κόκκινη» ταινία, που συχνά αναφέρεται ως αντι-ρομαντική, το επίκεντρο είναι η συνάντηση ενός ερωτευμένου μοντέλου με έναν συνταξιούχο δικαστή τον οποίο υποδύεται ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν: Ενώ στην αρχή απεχθάνονται ο ένας τον άλλον, αποκτούν τελικά μία βαθύτερη σχέση.
Μεταξύ άλλων, η «Μπλε» ταινία κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1993, η «Λευκή» ταινία την Αργυρή Άρκτο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου του 1994, ενώ η «Κόκκινη» ταινία χάρισε στον Κισλόφσκι δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ το 1995, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.