Ετυμολογικά, η λέξη κάλαντα προέρχεται από τη λατινική calendae (καλένδες στα ελληνικά), που σημαίνει τις πρώτες ημέρες κάθε μήνα. Εκείνοι που τα ψέλνουν είναι οι «Μηναγύρτες» κρατώντας σιδερένια τρίγωνα, καραβάκια, πολύχρωμα φανάρια και ραβδιά στολισμένα με λουλούδια σαν τους αρχαίους θύρσους. Πολλές φορές τους καλαντιστές τους συνοδεύουν μουσικά όργανα – φυσαρμόνικα, τύμπανο, τουμπελέκι, τσαμπούνα και άλλα πνευστά -. Όσο κι αν σας κάνει εντύπωση η εκκλησία κατά τους Βυζαντινούς χρόνους απαγόρευε ή απέτρεπε αυτό το έθιμο ως ειδωλολατρικό και το είχε καταδικάσει με απόφαση της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου το 680 μ.Χ.
Ύμνοι ευχετήριοι, εγκωμιαστικοί είτε στην καθαρεύουσα είτε στην δημοτική ή ακόμα και πάντρεμα των δυο τους. Μα πάνω από όλα ένα λαϊκό έθιμο που το συναντούμε σε όλα τα μέρη του κόσμου και σύμμαχος γενναιόδωρος για τον παιδικό μπουναμά.
