Δεν_x000D_
ξέρω αν το προσέξατε αλλά στη ΝΔ τις τελευταίες μέρες βασιλεύει μια ωραία_x000D_
ατμόσφαιρα. Βγάζουν προς τα έξω κάτι ειρηνικό, συναινετικό, ήπιο, σχεδόν_x000D_
ειδυλλιακό.
Ενα κύμα βουκολικής αγάπης για τους χαμηλούς τόνους, τους παραπλανημένους που ψήφισαν άλλο κόμμα στις ευρωεκλογές, τη δημοκρατική ομαλότητα και την κοινωνική ειρήνη. Και το πιο σημαντικό: την αρμονία που εκπέμπουν τα βελάσματα από τις στρίγκλες που έγιναν αρνάκια δεν διαταράσσουν οι κραυγές, οι κρωγμοί, οι τσιρίδες του Αδωνη Γεωργιάδη. Με αποτέλεσμα πολύς κόσμος που έχει συνδέσει το πολιτικό νταβατούρι με την αφεντιά του να αναρωτιέται: Πού είναι, ρε παιδιά, ο Αδωνης; Πού χάθηκε, γιατί ήπιε το αμίλητο νερό, γιατί δεν μας παίρνει τα αυτιά, γιατί δεν απειλεί, δεν φωνασκεί, δεν τσιρίζει;
Ναι, ο Αδωνης απουσιάζει. Με εντολή προφανώς του Κυριάκου. Και απουσιάζει διότι χαλάει τη σούπα της συναίνεσης, της ήρεμης δύναμης, των εσχάτως μεταλλαγμένων. Κάτσε λίγο στην άκρη, φαντάζεται βάσιμα κανείς ότι του είπε ο Μητσοτάκης. Μην τρομάζεις τις αθώες ψυχές –που θέλουν λιγότερους φόρους, καλύτερες δουλειές και αστυνομία έξω από την πόρτα τους– με κραυγές και απειλές. Ασε για λίγο τα ειδικά δικαστήρια και όταν έρθει η ώρα τα στήνουμε. Ασε τις απολύσεις, που διαφήμιζες ως δικό σου έργο και όχι των μνημονίων, και μετά τις διαπράττουμε. Ασε ήσυχους τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, τους μελαψούς, τους διαφορετικούς και όταν η κάλπη μας δώσει πράσινο φως –μάλλον γαλάζιο– τους περιποιούμαστε.
Κάπως έτσι το χάσαμε το φωνοκόπι του Αδωνη. Ο οποίος, κατά γενική ομολογία, τα καταφέρνει στο σπορ της σιωπής καλύτερα από άλλους. Από τον Στουρνάρα που ζητάει ασφαλιστικό Πινοσέτ. Τον Βρούτση που του κάθονται άσχημα οι 120 δόσεις. Ή τον ανεκδιήγητο που μας θεωρεί αιχμαλώτους πολέμου. Και τα καταφέρνει καλύτερα διότι είναι προπονημένος στις μεταλλάξεις. Από σαρκαστής του Σαμαρά, πελταστής του. Από ακροδεξιός, κεντροδεξιός. Από αντισημίτης, σιωνιστής. Αλλο πράγμα αν όταν ο Κυριάκος τον κρύβει είναι σαν να ντρέπεται γι’ αυτόν. Και θα έπρεπε να ντρέπεται και ο ίδιος που του φόρεσαν φίμωτρο, τον εκτόπισαν από τη σκηνή, του απαγόρευσαν να βρίζει, να απειλεί, να δικάζει και να καταδικάζει.
Και όμως,και όμως… Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Κι αν υποχρεώθηκε να κρύψει τσεκούρια, μαχαίρια, χειροπέδες, εντάλματα, δόντια, νύχια και να φορέσει την προβιά του προβάτου, την περιμένει στη γωνία την Κοκκινοσκουφίτσα. Δεν προσβάλλεται ο Αδωνης επειδή δεν προβάλλεται για λίγο καιρό. Μπα, πού τέτοιες ευαισθησίες; Πάλι με χρόνια με καιρούς – με μέρες κι εβδομάδες καλύτερα– πάλι δικά του θα ’ναι. Κι αλίμονο στην Κοκκινοσκουφίτσα αν πιστέψει ότι ο ακροδεξιός, ρεβανσιστής και έξαλλος λύκος δεν είναι εδώ…