Μετά το «Οδηγός αρχαίων ελληνικών νομισμάτων» και το «Ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα: Ο μύθος καταρρέει», ο Άδωνης Γεωργιάδης κυκλοφόρησε το ιστορικό μυθιστόρημα «Θεοδώρα Φραντζή: Η Άλωσις». Στο εξώφυλλο του τελευταίου βιβλίου του υπάρχει μια πονηρή προσθήκη: «εκ του Ανωνύμου».
Όπως έχει αποκαλύψει στο παρελθόν ο «Ιός», το τελευταίο σύγγραμμα του κ. Γεωργιάδη αποτελεί προϊόν λογοκλοπής, καθώς ο «ανώνυμος» και όνομα έχει και επώνυμο. Ειδικότερα, ο αρχαιοπρεπής αντιπρόεδρος της ΝΔ εξέδωσε ένα κακέκτυπο του βιβλίου ενός αγγλικανού ιεροκήρυκα και λογοτέχνη ο οποίος –ως δια μαγείας– περίπου ενάμιση αιώνα πριν από το δημιούργημα του Άδωνη είχε ακριβώς την ίδια έμπνευση. Πρόκειται για τον Τζον Μέισον Νιλ, ο οποίος το 1857 συνέγραψε το ιστορικό μυθιστόρημα με τίτλο «Theodora Phranza; or, the Fall of Constantinople». Το βιβλίο του Άγγλου θεολόγου εκδόθηκε πρώτη φορά στο Λονδίνο, ενώ το 1913 κυκλοφόρησε και στη Νέα Υόρκη. Με συνοπτικές διαδικασίες μεταφράστηκε και στα ελληνικά, το 1860, από τον Χρήστο Α. Παρμενίδη (σ.σ. ψευδώνυμο του Χρήστου Αναστασιάδη), ενώ είναι πασιφανές πως η Θεοδώρα Φραντζή είναι μέρος του τίτλου και σε καμία περίπτωση η συγγραφέας.
Ο άγνωστος Χ
Στο οπισθόφυλλο ο κ. Γεωργιάδης σημειώνει σε πολυτονικό σύστημα: «Πριν από αρκετά χρόνια η αείμνηστη μητέρα μου πληροφορήθηκε από έναν πολύ στενό οικογενειακό μας φίλο την ύπαρξη ενός “χαμένου” έως τότε έργου της κόρης του Γεωργίου Φραντζή, συγγραφέως του περίφημου “Χρονικού”, της Θεοδώρας με θέμα την Άλωση». Και σπεύδει να εξηγήσει πως αποδείχθηκε «λίγο αργότερα και κατόπιν ενδελεχούς φιλολογικής έρευνας του κ. Χρονοπούλου ότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυθεντικό». Διευκρινίζει επίσης πως η μη γνησιότητα του βιβλίου στοιχειοθετείται επειδή πουθενά δεν αναφέρεται η περίπτωση να έχει συγγράψει κάποιο έργο η κόρη του Φραντζή, συμπληρώνοντας πως σε πολλά σημεία ήταν φανερό ότι το έργο αυτό είχε συγγραφεί μεταγενέστερα και το πιθανότερο από ξένο συγγραφέα. «Το όνομα αυτού του συγγραφέως δεν διεσώθη, παρέμενε “Ανώνυμος”, σώθηκε όμως το έργο του σε ελληνική μετάφραση του 19ου αιώνα» γράφει, διαστρεβλώνοντας την αλήθεια, αφού ο συγγραφέας του βιβλίου έχει «σωθεί» για όλο τον υπόλοιπο κόσμο εκτός από εκείνον.
«Θεώρησα λοιπόν κρίμα να πάει χαμένο και δεδομένου ότι το ιστορικό μυθιστόρημα ως εργαλείο μπορεί να είναι ιδιαιτέρως χρήσιμο, απεφάσισα να το αξιοποιήσω» αναγράφεται, ενώ στην αμέσως επόμενη γραμμή ο Αδωνης αποσαφηνίζει πώς χρησιμοποίησε το πρωτογενές υλικό. «Το χρησιμοποίησα λοιπόν ως βασικό υλικό αλλάζοντας βέβαια την αρχική γλώσσα και την πλοκή του έργου ώστε πρώτον να αποκτήσει περισσότερη ιστορική πιστότητα και δεύτερον να αναδειχθεί και η ελληνική συμβολή στον ηρωικό εκείνο αγώνα» παραθέτει.
Επί της ουσίας, ο Άδωνης πήρε το λογοτέχνημα του Νιλ και το κατακρεούργησε. Πρόσθεσε και αφαίρεσε στοιχεία και λεγόμενα, ενώ παραποίησε το πρωτότυπο βάζοντας παράλληλα εθνικοπατριωτικές σάλτσες που ουδεμία σχέση έχουν με το αυθεντικό βιβλίο του Άγγλου συγγραφέα. Μάλιστα, στην κατά Γεωργιάδη «Άλωση» ο Παλαιολόγος φέρεται να λέει ότι στις φλέβες του ρέει το αίμα του Λεωνίδα των Θερμοπυλών, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου.
Επιπλέον, επινόησε χαρακτήρες και άλλαξε ονόματα πρωταγωνιστών, ευτελίζοντας εντελώς το σύγγραμμα. Ενδεικτικό παράδειγμα η προσθήκη του χαρακτήρα εβραϊκής καταγωγής με το όνομα Μπαρτόλομιου, ο οποίος είχε και μια χαρακτηριστικά στιχομυθία με τον Μωάμεθ.
«Είσαι πραγματικά πολύτιμος σύμβουλος. Δεν ξέρω εάν χωρίς τις συμβουλές σου θα βρισκόμουν εδώ τώρα, πολιορκώντας την Πόλη. Θα πρέπει πραγματικά να μισείς πολύ τους Ελληνες, αφού με τόσο ζήλο εργάζεσαι για την καταστροφή τους» είπε στον Μπαρτόλομιου ο Μωάμεθ και εκείνος απάντησε: «Τους σιχαίνομαι! Κανένας στον κόσμο δεν θα χαρεί περισσότερο από εμένα όταν η Κωνσταντινούπολη θα πέσει στα χέρια σου». Προφανώς ο αντιπρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε επηρεαστεί από τη συναναστροφή με τον Κώστα Πλεύρη, εξ ου και οι αντισημιτικές πινελιές. Πλέον έχει προβεί σε δήλωση μετανοίας προς τους Εβραίους, όντας πρόθυμος να κυκλοφορεί δημοσίως με κιπά.
Και καταδικασμένος
Το 2013 ο κ. Γεωργιάδης, όντας υπουργός Υγείας, μαζί με τον αδερφό του Λεωνίδα και τη διευθύντρια σπουδών της εκδοτικής εταιρείας Άννα Ευσταθίου-Τζιροπούλου είχαν καταδικασθεί πρωτόδικα για αντιγραφή και παραποίηση άλλου πνευματικού έργου.
Σύμφωνα με τη δικογραφία, ο ενάγων Θεόφιλος Σημαιοφορίδης μήνυσε τους παραπάνω για προσβολή του σήματος «Ελλήνων Λόγος», του οποίου αναγνωρίζεται ως πνευματικός δημιουργός, καθώς η κ. Τζιροπούλου, όπως κατήγγειλε και επιβεβαιώθηκε από το δικαστήριο, σε δύο συγγράμματά της με τίτλο «Πώς η Ελληνική Γονιμοποίησε τον Παγκόσμιο Λόγο» και «Ο Εν τη Λέξει Λόγος» έχει κλέψει τις ιδέες του ενάγοντος, χωρίς φυσικά την άδειά του.
Ως εκ τούτου, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών αναγνώρισε το δίκιο του κ. Σημαιοφορίδη, διατάσσοντας παράλληλα την καταστροφή όλων των εντύπων του εκδοτικού οίκου στα οποία αναφέρεται ο όρος «Ελλην Λόγος» και καταλογίζοντας ποινή 20.000 ευρώ σε κάθε εναγόμενο ως χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης.
Η κατά Νιλ και η κατά Άδωνη «Άλωσις»
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α΄
ΝΙΛ
Εύθυμο και πολύβουο συμπόσιο εκτυλίσσετο σε ένα από τα μεγαλοπρεπέστερα παλάτια της Κωνσταντινουπόλεως, μια θυελλώδη βραδιά στα τέλη Νοεμβρίου του 1452. Η κύρια αίθουσα, της οποίας το δάπεδο και ο θόλος ήταν στρωμένα με αυθεντικό παριανό μάρμαρο, στηριζόταν σε ωραίες κολόνες ανοιχτοπράσινης καρυστινής πέτρας, και το τραπέζι είχε στρωθεί για περίπου είκοσι συνδαιτυμόνες, την αφρόκρεμα της βυζαντινής αριστοκρατίας. Τα κέδρινα τραπέζια ήταν διακοσμημένα ολόθεν με χρυσό κι ασήμι, τα οποία άστραφταν στη φλόγα των πολυελαίων και των κεριών. Τα λυχνάρια θρέφονταν με τα πιο ευωδιαστά έλαια της Ανατολής και έλουζαν με το φως τους κοσμήματα και πολύτιμα κρεμαστά. Τα πιο εκλεπτυσμένα φαγητά σερβίρονταν με τον πιο εκλεπτυσμένο τρόπο, καθώς ο αρχιμάγειρας των αυτοκρατορικών ανακτόρων είχε δεχθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του για αυτή την περίσταση. Κάθε τόσο, γλυκές μελωδίες ανέβλυζαν από πνευστά όργανα που βρίσκονταν στο υπερώο, ενώ ο οίνος έρρεε άφθονος, η ευθυμία μεγάλωνε και το μάγουλο γινόταν πιο ροδαλό.
ΒΙΒΛΙΟ ΑΔΩΝΗ
Θορυβώδες και πολύκροτο συμπόσιο ετελείτο μέσα στο μεγαλοπρεπέστερο μέγαρο της Κωνσταντινουπόλεως, ένα θυελλώδες απόγευμα, περί τα τέλη Νοεμβρίου του 1452. Το συμπόσιο συγκροτούσαν περίπου είκοσι συνδαιτυμόνες από το άνθος της Βυζαντινής αριστοκρατίας. Τα κέδρινα τραπέζια, διακοσμημένα με χρυσό και ασήμι άστραφταν στην φλόγα των λαμπάδων και των κηροπηγίων, ενώ τα λυχνάρια ετρέφοντο από το καλλίτερον έλαιο της Ανατολής και έχυναν τα φώτα τους σε βαρύτιμα κοσμήματα. Πάριο μάρμαρο υπήρχε στο δάπεδο και τον θόλο, τον οποίον εστήριζαν ωραίοι κίονες πρασινωπού Καρυστίου λίθου. Πολυδάπανα και εξαιρετικά περιποιημένα φαγητά απλώνονταν επάνω στο τραπέζι, σημάδι ότι ο ίδιος ο αρχιμάγειρος των Βυζαντινών ανακτόρων είχε αναλάβει αυτόν τον δείπνο. Κατά τα διαλείμματα μουσικά όργανα έχυναν τη θελκτική τους μελωδία, ο οίνος έρρεε άφθονος και η διάθεσις όλων των παρευρισκομένων ήταν καταπληκτική.
