Ο Αδωνης τηλεοπτικός βιβλιοπώλης και διαφημιστής του φασίστα Πλεύρη πατρός. Ο Αδωνης αντισημίτης. Αδωνης μετανοημένος αντισημίτης. Ο Αδωνης ταπεινός επισκέπτης του Αουσβιτς για να τιμήσει τα θύματα του ναζισμού. Ο Αδωνης ακροδεξιός με πατέντα. Ο Αδωνης μετανοημένος ακροδεξιός με πατέντα. Ο υπουργός Ανάπτυξης που μας αξίζει θα μπορούσε να ονομαστεί και «ο πολιτικός με τα χίλια πρόσωπα». Τα οποία – κι αυτό είναι μοναδικό κατόρθωμα, που απαιτεί όχι μόνο ελαστική συνείδηση αλλά και ταλέντο ηθοποιού– έρχονται σε μετωπική αντίθεση το ένα με το άλλο. Διότι σε καμιά περίπτωση δεν είναι γείτονες ο νοσταλγός των SS του Αουσβιτς με τον προσκυνητή των θυμάτων του Αουσβιτς. Για να καταλαβαινόμαστε δηλαδή.
Εσχάτως ο επικίνδυνος αυτός παπάρας, που η Δεξιά του Σαμαρά και του Μητσοτάκη τον φόρεσε κορόνα στο μέτωπό της και κέρατο στο δικό μας, εμφανίζεται και με ράσο. Με ράσο! Οχι ως ιερωμένος φυσικά, αλλά ως… ιεροκόρακας. Κόρακας μαύρος της καθ’ ημάς εκκλησίας, με ράμφος ανοσίας και νύχια ανοησίας, σκέπει με τα μαύρα φτερά του τους πιστούς, κατά προτίμηση τους ανεμβολίαστους. Και την απόφαση του Μητσοτάκη στο μεν μαγαζάκι της Ερμού να μπαίνουν οι πελάτες ένας ένας και αφού ο καταστηματάρχης ελέγξει τα χαρτιά τους, στη δε εκκλησία χύδην. Κι αυτό όχι με επιχειρήματα επιστήμης –αυτό έλειπε, ο Αδωνης επιστήμονας!– αλλά με επιχειρήματα λατρείας, σεβασμού στο δικαίωμα της πίστεως και άλλα τέτοια κρα-κρα-κρα.
Τι άλλο θα δούμε ρε γαμώτο, αναφωνεί ο μεσαιοχωρίτης που δηλώνει κεντρώος και ψήφισε Μητσοτάκη. Διότι να πιστεύεις στον Θεό είναι ένα πράγμα. Καλό για πολλούς. Αλλά να πιστεύεις και στον ιεροκόρακα του Μητσοτάκη είναι εντελώς άλλο. Εκπτωση και κατάπτωση, άθλιο παιγνίδι με την πίστη απλών ανθρώπων, ανίερη εκμετάλλευση κάθε ιερότητας και τελικώς όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει για να κερδίσει τον σταυρό προτίμησής τους. Οσων τουλάχιστον επιζήσουν από το κουταλάκι της θείας κοινωνίας, τα φιλιά στις εικόνες και το στριμωξίδι στην εκκλησία. Με τον ιό να κάνει πάρτι δίπλα τους, πίσω τους και μπροστά τους. Ακόμη και στις βυζαντινές νότες που ξεπηδούν από το στόμα του ανεμβολίαστου παπά.
Εδώ φτάσαμε. Να ζούμε τον ιεροκόρακα Αδωνη σε απλά μαθήματα θανάτου υπέρ πίστεως. Καμιά συναίσθηση ευθύνης, κανένα αίσθημα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, καμιά ντροπή. Τον μεν εμποράκο να τον πεθαίνει με τα επιλεκτικά μέτρα, τον δε πιστό να του παίρνει μέτρα για την αιώνια ζωή. Ο ιερουργών αυτήν τη θανάσιμη ξεφτίλα πρωθυπουργός να χασκογελάει και να δηλώνει ότι δεν έχει χάσει τον έλεγχο της πανδημίας. Ο προσωπικός του ιεροκόρακας να κράζει με κατάνυξη εκείνους που ζητούν να ελέγχονται, για το δικό τους πρώτα καλό, όσοι προσέρχονται στους ναούς. Και η ιεραρχία να ψάλλει απολυτίκια του Αδωνη. Τρία φάσκελα σε όλους μας…
