Μην πυροβολείτε μωρέ τον Αδωνη. Υπηρεσία προσφέρει σε όσους αναφωνούν τρις την ημέρα «Μητσοτάκη, γελιέσαι», γιατί έχει έναν μοναδικό τρόπο να ανανεώνει το απόθεμά τους σε νεύρα και μπινελίκια. Υπηρεσία προσφέρει επίσης στους άλλους, τους σοβαρούς, που αναζητούν επιχειρήματα για την υποκρισία μετά κρουσμάτων και το θανατικό μετά υποκρισίας που χαρακτηρίζουν αυτή την κυβέρνηση. Υπηρεσία προσφέρει, τέλος, στην κοινωνία των μπερδεμένων, αν υπάρχουν ακόμη τέτοιοι, μετατρέποντας τους αναποφάσιστους σε αποφασισμένους. Διότι όλοι ξέρουν πως όσα λέει καθρεφτίζουν με την πιο μεγάλη ακρίβεια την πράξη, τον λόγο, τη σκέψη, τη σοβαρότητα και το ήθος του… Ατζαμή Ογλάν που μας κυβερνά.
Διότι τι είναι, σας παρακαλώ, ο Αδωνης; Ανεξάρτητος μεμονωμένος του καφενείου; Οχι βέβαια. Δραγουμάνος του βεζίρη είναι. Αυτόν εκφράζει, αυτόν μεταφράζει, αυτουνού την εικόνα εκπροσωπεί. Αν δεν ήταν έτσι, θα τον είχε στείλει από χρόνια για μετεκπαίδευση ο βεζίρης, έτσι δεν είναι; Θα του είχε ξηλώσει τα λιλιά, θα του είχε ρίξει καμιά ξυλιά, θα του είχε ξετυλίξει το σαρίκι, θα του είχε πάρει τη μονίμως αγριεμένη γκλάβα ή έστω θα τον είχε κάπως αποδοκιμάσει για κάποια από τις αμέτρητες κοτρόνες που αμολάει. Αλλά όχι, φέσι στο κεφάλι του τον έχει ο Μητσοτάκης. Εκφωνητή του μεγαλείου του, τοκιστή και σουλατσαδόρο των επενδύσεών του στα κανάλια, πρώτη μούρη στη διαφήμιση της πολιτικής και του μεγαλείου του.
Με τα διαπιστευτήρια του βεζίρη τρυπώνει στα σπίτια μας, δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, προβλέπει τα απρόβλεπτα, πουλάει εμβόλια αφού εκπαιδεύτηκε με νανογιλέκα και αντισημιτισμό, θριαμβολογεί για τους θανάτους και θανατώνει κάθε λογική. Μινχάουζεν, ταρτούφος και ταγματασφαλίτης, ένα κράμα που κάποιους μπορεί να τους διασκεδάζει –«τον μπαγάσα, τι μαλακίες λέει, χα χα»–, αλλά τους πολλούς τους τρομάζει όταν αναρωτιούνται μέχρι πού μπορούν να φτάσουν ο βεζίρης κι ο δραγουμάνος και η αυλή, στις πόσες ζωές, στον πόσο φόβο και εντέλει στο πόσο ψέμα καίγονται. Ενα μεγάφωνο του Μητσοτάκη που επαναλαμβάνει κάθε μέρα ότι είναι ικανοί για κάθε είδους μαύρη κωμωδία, αρκεί να κρύβει την ανθρώπινη τραγωδία.
Από μια άποψη, όμως, και δική μας εικόνα είναι ο δραγουμάνος. Γιατί στο γήπεδο της δικής μας ανοχής παίζει μπάλα με κεφάλια ανθρώπων. Σε κάθε πολιτισμένη ευρωπαϊκή χώρα μια τέτοια ανατριχιαστική και έξαλλη φιγούρα θα είχε εξοριστεί στον χώρο του ανέκδοτου ή θα είχε εγκλειστεί σε ειδικό ίδρυμα. Σε μας όμως ασκεί εξουσία εν ονόματι του βεζίρη, διαπράττει ανάπτυξη, συμπράττει με μαυραγορίτες, πράττει τα ανείπωτα και λέει τα πιο τερατώδη ψέματα, χωρίς να εισπράττει τα επίχειρα. Κι αυτό δεν είναι μόνο δείγμα καθεστωτικής σήψης του Μητσοτακέικου. Είναι και δείγμα νωθρότητας κοινωνικής και πολιτικής, με την οποία πρέπει να ξεμπερδεύουμε προτού μας ξεμπερδέψουν…