Είπε στη Βουλή ότι το τσίριγμα είναι φυσικό του ελάττωμα. Και ο Τσίπρας που τόλμησε να το αναφέρει ως πολιτικό και όχι βιολογικό ούτως ειπείν χαρακτηριστικό του είναι αγενής και αμόρφωτος και πήξε και δείξε και θα χάνει πάντα από τον μορφωμένο, αρχοντικό και ευγενή Μητσοτάκη. Μόνο που είπε για άλλη μια φορά ψέματα ο μπαγάσας. Διότι δεν τσιρίζει πάντα, όπως θα έκανε αν η τσιρίδα ήταν το φυσικό του – και μάλιστα ελάττωμα. Α πα πα. Οταν χρειάζεται μπορεί μια χαρά και να νιαουρίζει, να κλαυθμυρίζει και να γαβγίζει ακόμη. Ανάλογα με την περίσταση, με το ποιον έχει απέναντι, με το τι θέλει να πουλήσει ως εμπόρευμα, ως γραμμή πολιτική ή απλώς ως εικόνα του.
Το βιβλίο του Πλεύρη, για παράδειγμα, που διακινεί ναζιστικές απόψεις για το Ολοκαύτωμα, το διαφήμιζε με τέτοια τσιρίδα ώστε νόμιζε κανείς ότι ακούει τον ακατονόμαστο και οι Γερμανοί με τις νεκροκεφαλές ξανάρχονται. Οταν όμως έπεσε η σφαλιάρα από τους Ισραηλινούς –και το τηλεφώνημα από τον Μητσοτάκη– η τσιρίδα έγινε λυγμός μετανοίας και κλαυθμός αγωνίας. Μέχρι το Αουσβιτς έφτασε για να φωτογραφηθεί στον τόπο του μαρτυρίου ως μαρτυρία αδιάψευστη ότι είχε μετανοήσει και δεν θα ξανατσιρίξει ούτε αντισημιτικά ούτε ρατσιστικά ούτε οτιδήποτε από τα φαιά που ξυπνούσαν τον τσιριδισμό του. Για να αποδειχτεί ότι η τσιρίδα δεν είναι φυσικό του, αλλά ιδεολογικό και πολιτικό του γνώρισμα.
Το αυτό και με τον Σαμαρά, τον οποίο ειρωνευόταν μετά τσιρίδας και χάχανου τηλεοπτικώς, μέχρι που ο αδίστακτος Καλαματιανός τον προσκάλεσε στο πάρτι των μνημονίων ως υπουργό. Και η τσιρίδα έγινε επιφώνημα θαυμασμού, θούριος και εμβατήριο, μελίρρυτη λατρεία και έρωτας. Κι αν έχετε ακόμη αμφιβολίες για τον χαρακτήρα και τα κίνητρα της τσιρίδας του, θυμηθείτε ότι τσίριξε κάποτε και τον Μητσοτάκη, ως άξιο περιφρόνησης γόνο Δυναστείας, αλλά έκοψε μαχαίρι την τσιρίδα μόλις βρέθηκε δεύτερος στην επετηρίδα. Αντιπρόεδρος της ΝΔ! Κι από τότε τσιρίζει πια τον Τσίπρα, τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους, τους ανεμβολίαστους. Οποιον απειλεί τον ηγεμόνα της τσιρίδας του.
Με δυο λόγια. Ενας τύπος που αναδείχτηκε στα ύπατα αξιώματα τσιρίζοντας. Που εκμεταλλεύεται την τσιρίδα ως εργαλείο και όπλο. Που θα είχε αφανιστεί μεταξύ Βορίδη και Πλεύρη ως άλλη μια ακροδεξιά μετριότητα αν δεν είχε το ταλέντο της τσιρίδας. Ως τσιριδεξιός όμως κατάφερε όχι μόνο να πουλάει νανογιλέκα και βιβλία πατριωτικού περιεχομένου, αλλά και να μας καθίσει στο σβέρκο ως έμπιστος του Μητσοτάκη, αγαπημένος του Σκάι, ηγέτης των απανταχού τσιριδιστών που διεκδικούν την επιστροφή στην κανονικότητα της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας. Ιδανικά που από την εποχή του Παπαδόπουλου δεν επιτυγχάνονται χωρίς τσιρίδα. Και χωρίς ξύλο, αλλά αυτό ο λεγάμενος το αφήνει για μετά….
