Οι επτά πληγές του Φαραώ…
Τελευταία, τα ψάρια στον Παγασητικό από την Κάρλα. Ψάχνουν τώρα ποιος φταίει. Και μαζί με την απάντηση, τον νέο σταθμάρχη.
Αυτή είναι και η δεύτερη καταστροφή για τον Βόλο, πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από το φονικό πέρασμα του Daniel. Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού. Ίδιο έργο κάθε χρόνο. Πυρκαγιές, βροχές και τανάπαλιν.
Τη στιγμή, λοιπόν, που οι ελαιοπαραγωγοί λόγω της λειψυδρίας θα αναγκαστούν -οι περισσότεροι για πρώτη φορά- να αγοράσουν λάδι, στη Λάρισα τρέμουν μη βρέξει καταρρακτωδώς και ζήσουν τα ίδια με τα περσινά. Ούτε τεκτονικές λες τις αλλαγές μήτε κοσμογονικές, από πέρυσι μέχρι φέτος…
Με την ελπίδα, λοιπόν, να μην βρέξει τόσο πολύ. Ή να χιονίσει μόνο βράδυ όπως… συνήθως, που έλεγε και μία ψυχή. Τι όχι; Πώς να τα βάλουμε με την τυχαιότητα άλλωστε;
Βέβαια, εδώ δεν μπορούμε, ως χώρα, να (καθ)ορίσουμε άλλα πράγματα, απλούστερα. Που δεν εναπόκεινται στην τυχαιότητα ή στο… κακό το ριζικό. Μαύρες τρύπες, ρουφήχτρες ψυχών που με το πέρασμα των χρόνων έχουν κανονικοποιηθεί απολύτως. Σαν εκείνες που οι πολιτικοί αρέσκονται να βαφτίζουν ως «χρόνια προβλήματα» ή «διαχρονικές παθογένειες» και καθάρισαν.
Όπως τα λούνα παρκ και οι άδειες λειτουργίας τους, που ήρθαν στο προσκήνιο μετά τον θάνατο του 19χρονου στο Πευκοχώρι. Μπαίνουν -λέει- στο «μικροσκόπιο των Αρχών». Το κλειδί σε αυτό το κλισέ δεν περιστρέφεται γύρω από την ουσία (και κατ’ επέκταση τη διαδικασία του ελέγχου δηλαδή) αλλά στο γεγονός πως η κινητοποίηση, η τραγική αφύπνιση έρχεται –ξανά- κατόπιν εορτής.
Όπως και πολλά άλλα σε αυτή τη χώρα, έτσι είναι και οι άδειες, για τα πανηγύρια. Κάπως έτσι, εδόθη -λένε- (τουλάχιστον) μία άδεια για πανηγύρι σε επιχειρηματία η οποία φέρεται να έχει απασχολήσει τη Δικαιοσύνη με λούνα παρκ σε δύο ακόμα διαφορετικές περιπτώσεις, σε ισάριθμες περιοχές. Η πρώτη για τραυματισμό η δεύτερη σε περίπτωση θανάτου. Και οι δύο με παιδιά.
Θα μου πείτε, εδώ το καλοκαίρι που πέρασε, κάποιοι χόρευαν με θέα τη φωτιά να καίει το βουνό απέναντί τους. Λίγες ημέρες αργότερα, κάποιοι άλλοι χόρευαν ενώ καιγόταν η Αττική. Υπουργοί και μη.
Και μη χειρότερα…
Διαβάστε επίσης