«Κανένας δεν μπήκε σε αυτό το δωμάτιο. Ήταν μόνη της», αναφέρει στο δεύτερο μέρος της συνέντευξής του στο e-reportaz, ο σύζυγος της Ρούλας Πισπιρίγκου και πατέρας των τριών νεκρών κοριτσιών στην Πάτρα, Μάνος Δασκαλάκης.
Ο Δασκαλάκης μιλά επίσης για τη νοσηλεία της Τζωρτζίνας και τα απανωτά επεισόδια που την οδήγησαν στον θάνατο, όπως και στην κεταμίνη που αποδεδειγμένα πλέον δεν υπάρχει στο νοσοκομείο Παίδων.
Είπε μάλιστα ότι θέλει να μάθει πως προμηθεύτηκε η κρατούμενη και κατηγορούμενη για τον θάνατο της Τζωρτζίνας την κεταμίνη, λέγοντας μεταξύ άλλων πως «κανένας δεν μπήκε σε αυτό το δωμάτιο. Ήταν μόνη της».
Διαβάστε απόσπασμα της συνέντευξής του στο e-reportaz:
Πάμε λίγο στην Τζωρτζίνα. Βρέθηκαν όλα τα φάρμακα που έπαιρνε. Βρέθηκε και κεταμίνη όμως…
Δυστυχώς… Δεν μπορώ να το διανοηθώ αυτό.
Βρέθηκε κεταμίνη σε τριπλάσια αναλογία από αυτήν που πεθαίνει ένας ενήλικος…
Δεν μπορώ… Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω…
Δεν μπορείς να το συνειδητοποιήσεις;
Όχι να το συνειδητοποιήσω… Δεν μπορώ. Νομίζω ότι μιλάμε για άλλη γυναίκα. Ότι μιλάμε για άλλο πρόσωπο. Δεν μπορώ να διανοηθώ, να χωνέψω ότι εγώ για εννέα χρόνια… Όχι για να αποποιηθώ ευθύνες. Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι τόσα άτομα…Έλεγα σε κάθε θάνατο ότι μετανιώνω τόσες ώρες για να κάνω το καλύτερο για τα παιδιά μου και δεν έχω ζήσει κάποιες στιγμές μαζί τους. Αν μετάνιωνα μία φορά τότε, μετανιώνω 50 τώρα! (και η φωνή του αρχίζει να σπάει και να βουρκώνει). Πάντα δούλευα όμως για να τους κάνω το καλύτερο! Ποτέ δεν περίμενα ότι θα φθάσει αυτή η στιγμή…
Μάνο, πώς θα κινηθείς από εδώ και πέρα;
Είναι ξεκάθαρη η θέση μου…
Σε κατηγόρησαν πολλοί ότι ενδεχομένως να εκβιάζεσαι από την κατηγορούμενη;
Δεν έχω να φοβηθώ κανέναν και τίποτα! Ακόμη και τώρα θέλω να μάθω την αλήθεια για τα παιδιά μου. Από πού βρέθηκε η κεταμίνη, από πού προμηθεύτηκε την κεταμίνη… Πώς την έδωσε… Τι έγινε με τα άλλα δύο μου παιδιά…
Πιστεύεις ότι θα παραδεχτεί κάτι, έτσι όπως τη γνωρίζεις εσύ; Γιατί μέχρι τώρα δεν έχει μιλήσει…
Δεν ξέρω… Δεν ξέρω, δεν μπορώ να σου πω… Εμένα μέχρι και τώρα μου λέει «δεν έχω κάνει κάτι». Αλλά με βάση αυτά που βρέθηκαν, δεν μπορεί να τα αναιρέσει κανείς…Και θα σου πω και κάτι άλλο… Δεν υπήρχε κανείς μες το δωμάτιο, οκ. Γιατί να πιστέψει κάποιος την κατάθεση του γιατρού και να μην πιστέψει της Ρούλας;
Γιατί είναι πολλοί γιατροί….
Γιατί είναι πολλοί γιατροί. Δεκτό!
Και γιατί δεν υπήρχε η ουσία στο νοσοκομείο…
Δεν υπήρχε η ουσία στο νοσοκομείο όμως. Και είναι κάτι που το έμαθα εγώ σήμερα. Ότι αυτή η ουσία στο «Αγλαΐα Κυριακού» δεν υπήρχε! Και δεν είναι τσεκαρισμένο μόνο από εμένα και από εσένα. Είναι τσεκαρισμένο από οργανισμό φαρμάκων και από αυτούς που προμηθεύουν τα φάρμακα στο «Αγλαΐα». Και κανένας δεν μπήκε σε αυτό το δωμάτιο…Ήταν μόνη της! Και δεν θεωρώ ότι υπήρχε κάποια νοσηλεύτρια ή κάποιος γιατρός που θα μπορούσε να τη βάλει…Θα έλεγα μέχρι και τώρα ότι αν υπήρχε σε αυτό το νοσοκομείο το φάρμακο αυτό, ότι έχει γίνει λάθος από τους γιατρούς. Ότι αντί να δώσουν κάτι άλλο έχουν δώσει αυτό. Και θα έλεγα… ακόμη ένα λάθος σε εμένα. Ακόμη ένα λάθος στην οικογένειά μου. Και θα κινούμουν και εκεί διαφορετικά γιατί μέχρι σήμερα που σου μιλάω… Αρνούμαι να το πιστέψω. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Όπως και κανείς από τους δικούς της δεν θα μπορεί να το πιστέψει.
Το περιβάλλον σου, οι γονείς σου, τώρα τι σου λένε μετά από αυτές τις εξελίξεις;
Δεν μπορεί να το πιστέψει κανένας…
Τα εγγόνια τους, ε;
Η μάνα μου είναι σε μια τραγική κατάσταση. Τραγική. Δεν ξέρει τι να μου πρωτοπεί. Η μάνα μου υπεραγαπούσε τα παιδιά, και την Τζωρτζίνα ειδικά, φαντάσου, την κράταγε και μέχρι τώρα σε αυτήν την κατάσταση. Τη Μαλένα από μικρό παιδί. Την μπέμπα. Αυτή η γυναίκα μαζί με εμάς τα έχει μεγαλώσει και αυτή. Γιατί τα κράταγε και αυτή αρκετά διαστήματα.
Τι θα ήθελες να πεις, έτσι, να περάσεις ένα μήνυμα…
Θα πω κάτι που με πείραξε από την αρχή. Να μην κρίνει ο κόσμος απ’ ό,τι ακούει και απ’ ό,τι βλέπει. Και να δίνουν τη μεγαλύτερη προσοχή που μπορούν να δώσουν στα παιδιά τους. Γιατί εγώ πίστευα ότι κάθε στιγμή με τα παιδιά μου είναι η τελευταία, με αυτά που μου έχουν συμβεί από τη Μαλένα και μετά. Ζούσα την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία μαζί τους. Γιατί δεν ξέρω τι μου ξημερώνει και αύριο – μεθαύριο μπορεί να μην υπάρχω εγώ. Να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους κάθε βράδυ πριν κοιμηθούνε. Να τα αγκαλιάζουν συνέχεια. Και να περνάνε όση μπορούν μαζί τους που δεν πρόλαβα να περάσω εγώ. Και ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα που έχω κάνει στη ζωή μου…
