«Η Έλλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον από μια οξύτατη διπλωματική κρίση με την Ρωσία», έλεγε το 2018 ο κύριος Γεωργιάδης και έφερνε ως παράδειγμα τις αρνητικές επιπτώσεις της διατάρραξης των ελληνο-ρωσικών σχέσεων τόσο στον τομέα της τοπικής βιομηχανίας (γούνες Καστοριάς), όσο και στον τουρισμό και την εξωτερική πολιτική (Κυπριακό).
Σε άλλη δήλωσή του την ίδια περίοδο έλεγε: «Εγώ δεν έχω κρύψει ποτέ τα φιλοαμερικάνικα αισθήματά μου». «Η Ελλάδα ανήκει στην Δύση» συνέχιζε για να συμπληρώσει: «πάντα ήθελα η Ελλάδα να ανήκει στο ΝΑΤΟ». Ο νυν υπουργός Ανάπτυξης, πολιτικά πρότυπα του οποίου αποτελούν ο Ρόναλντ Ρήγκαν και η Μάργκαρετ Θάτσερ ωρυόταν το 2018 αναφερόμενος στην πιθανότητα μιας κρίσης σε ό, τι αφορά στις ελληνο-ρωσικές σχέσεις λέγοντας: «Εγώ που δεν έχω αυτή την (σσ αντι-ΝΑΤΟϊκή) ιδεολογική θέση, αν με ρωτήσετε να πλακωθούμε με την Ρωσία; Όχι, θα σας πω».
Ο κος Γεωργιάδης επιχειρηματολογούσε τότε υπέρ αυτής της άποψης χρησιμοποιώντας ως παράδειγμα την παραδοσιακή ελληνική εξωτερική πολιτική (σσ εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή) που τοποθετούσε την χώρα σε ρόλο ισορροπιστή ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, υιοθετώντας τον χαρακτήρα του «προνομιούχου συνομιλητή της Ρωσίας».
Από τις παραπάνω δηλώσεις του προκείπτει το εξής εύλογο ερώτημα: Φιλορώσος και φιλοαμερικανός μαζί γίνεται; Η Ιστορία έρχεται σήμερα να απαντήσει πως: Δεν γίνεται.
