Α, ένα ελάφι… Το θυμάστε το ανεκδοτάκι με τον χωρικό που τόξεψε τα απαγορευμένα ελάφια και τον έπιασε στα πράσα ο μπιστικός του φεουδάρχη;
Ε, έτσι τώρα κι εμείς ζούμε την σκόνη που αφήνει η γυψοσανίδα όταν τής ρίξεις μια μπουνιά από τα νεύρα σου, ας πούμε.
Μια δημοσιογραφική αποκάλυψη της εφημερίδας Documento που οι μεν υπόλοιποι δημοσιογράφοι έθαψαν, οι δε πολιτικοί αναλόγως με την διάταξη του χώρου που κινούνται την λοιδόρησαν ή την ανέδειξαν.
Το θέμα είναι ότι η γυψοσανίδα υπήρξε, κάποιος την έβαλε, κάποιος ήξερε, κάποιος ήθελε να κρύψει κάτι πίσω της και κάποιοι, οι δημοσιογράφοι του Documento, «έδειξαν» στο κοινό.
Έχεις γυψοσανίδα σπίτι σου; Ούτε κάδρο δεν μπορείς να βάλεις με καρφί. Θέλει μια ειδική βίδα για να σηκώσει το βάρος.
Η γυψοσανίδα της πολιτικής πώς θα αντέξει να σηκώσει τόσα πολιτικά «εγώ» που άλλα τη βλέπουν κι άλλα κάνουν ότι δεν υπήρξε ποτέ;
Και μπορεί ο εορτάζων Άδωνης να κλείνει τα 46 αλλά έκλεισε και την πόρτα πίσω του, σαν τον έφηβο που μαλώνει με τον πατέρα του και βροντάει την πόρτα του δωματίου του, φεύγοντας προκειμένου να μην αναλάβει την ευθύνη του.
Και βεβαίως ως γνήσιο πολιτικό τέκνο μιας πολιτικής ζωής τελματωμένης στο οικογενειακό δίκαιο και το χθες προτιμά να παραμένει ανεύθυνος, κρυπτόμενος πίσω από παραγραφές, και ανευθυνότητες υπουργών.
Και την ίδια ώρα ο Κυριάκος, ο πρόεδρος του αντιπροέδρου (του) να ρίχνει στις καλένδες της πολιτικής απραξίας την αναθεώρηση του Συντάγματος έστω μόνο για να μην παραμένουν ανεύθυνοι οι πολιτικοί, και οι υπουργοί.
Οπότε που καταλήγουμε;
Α, μια γυψοσανίδα…
