Ο Γέρων Παλούκιος γιορτάζει με μια μεγάλη συναυλία στο Κύτταρο παρέα με την Τσανακλίδου, τον Μητσιά και τον Αγγελάκα
«Πώς αισθάνεσαι, Μήτσο, που γίνεσαι 80 ετών;» ρώτησα τον Πουλικάκο παραμονή Χριστουγέννων στο σπίτι του στα Εξάρχεια. «Κάτσε να γίνω πρώτα» μου απάντησε ορθά κοφτά, καθώς είχαμε ένα μήνα μέχρι την 21η Ιανουαρίου. Λίγες ημέρες πριν από τα γενέθλια του, την Παρασκευή 13/1, θα δώσει στο Κύτταρο μια μοναδική συναυλία. Δεν θα είναι μόνος του, φυσικά. Τη ζωή του ο καλλιτέχνης αυτός την πέρασε αγελαία, παρέα με τους μουσικούς του, οργώνοντας τις μουσικές σκηνές, τα φεστιβάλ και τις εκδηλώσεις κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Ετσι, αυτήν τη φορά τον Γέροντα Παλούκιο –aka Δημήτρης Πουλικάκος– θα πλαισιώσουν οι φοβεροί και τρομεροί Γεια σου Τάκη με ανέκδοτο υλικό, ηχογραφημένο από πρόβες στο στούντιο. Τραγούδια σκωπτικά, κοινωνικά, του θανάτου και της νίκης της ζωής επί του θανάτου, που έλκουν την καταγωγή τους από την αμερικανική μπλουζ ροκ σκηνή μέσα από το δικό του φίλτρο. Του λέω πως θυμίζουν το «Μεταφοραί – εκδρομαί ο Μήτσος» και συμφωνεί.
«Η Μενδώνη όλα τα τσιμεντώνει»
Στην κουβέντα μας πέφτουν οι Velvet Underground, ο Φρανκ Ζάπα, μέχρι και οι Flock λόγω της χρήσης του βιολιού σε πολλά κομμάτια. Ασε που για πρώτη φορά σε συνθέσεις του άκουσα λάφτα και κανονάκι, δύο όργανα παραδοσιακά, εναρμονισμένα πλήρως με τον ηλεκτρισμό της μπάντας. «Στην αρχή οι μουσικοί είχαν ενστάσεις» μου διηγείται, «πίστευαν πως δεν θα “κολλάνε”, αλλά το χάρηκαν το αποτέλεσμα». Κι όταν του λέω πως είναι φυσικό καθώς πρόκειται για επαγγελματίες μουσικούς με διορθώνει: «Μη λες αυτήν τη λέξη! Δεν είδες την απαξίωση των επαγγελματιών χορευτών και ηθοποιών από τη Μενδώνη, που όλα τα τσιμεντώνει;».
Στη συνάντησή μας δεν μιλάμε καθόλου για το παρελθόν. Τα έχει πει άλλωστε ουκ ολίγες φορές στις συνεντεύξεις του. Θα ήταν άδικο να αναλωθούμε πάλι στα ίδια τη στιγμή που ετοιμάζεται να δώσει συναυλία με καινούργιο υλικό. Για την ακρίβεια, έναν πακτωλό ηχητικού υλικού, εφόσον έχει γράψει βάσεις για περίπου πενήντα κομμάτια.
Σε δύο τραγούδια συμμετέχει ο Γιάννης Αγγελάκας – στο ένα, το «Κάπου σε ξέρω», τραγούδησαν μαζί, τους έπιασαν τα γέλια και ακριβώς έτσι ηχογραφήθηκε. Σκέφτομαι ότι η φωνή του Αγγελάκα είχε πολύ καιρό να ακουστεί σε τραγούδια… τραγουδένια, δεδομένων των πιο πειραματικών δίσκων του με τον Νίκο Βελιώτη.
Τσανακλίδου, Μητσιάς απ’ τα… παλιά
Η μεγάλη έκπληξη όμως στα τραγούδια (δεν λέω «στον δίσκο», διότι άνετα από το υλικό μπορεί να προκύψουν παραπάνω από δύο ολόκληρα άλμπουμ) είναι η συμμετοχή της Τάνιας Τσανακλίδου και του Μανώλη Μητσιά.
«Ενα μουνί στην αχλαδιά» λέγεται το τραγούδι της Τάνιας, με την ίδια να προσφωνεί με διάφορες σόκιν λέξεις τον Πουλικάκο εν είδει διαλόγου μεταξύ τους. Σχολιάζω στον Μήτσο ότι καμία άλλη δεν θα τολμούσε να βγει με ένα τέτοιο τραγούδι και πάλι συμφωνεί, επικαλούμενος την παράδοση και τα άσεμνα αποκριάτικα άσματα. Μου εξηγεί κιόλας πως η συμμετοχή της
Ή στο… ρεμπετορόλ
Τσανακλίδου και του Μητσιά σε δίσκο του ήταν παλιό χρέος από το 1976, από τότε που έπαιζαν μαζί στην μπουάτ Θεμέλιο. «Ημασταν η Μαρίζα Κωχ, η Τάνια Τσανακλίδου, ο Μανώλης Μητσιάς κι εγώ! Ωραίο σχήμα, είχαμε περάσει υπέροχα». Το κομμάτι με τον Μητσιά δεν το ακούσαμε, καθώς θα είχαν ηχογράφηση λίγες ημέρες αργότερα. Ακούσαμε όμως το «Oh death» και τη διασκευή του σε μια σύνθεση του Ρόμπερτ Τζόνσον.
«Σκληρά κομμάτια είναι αυτά» σχολιάζω με αφορμή τους στίχους του. Λόγια θλιβερά και συνάμα σκωπτικά, που ακριβώς γι’ αυτό δεν αποπνέουν παρακμή, ακόμη κι όταν η θεματολογία τους πηγαίνει πίσω στο γνήσιο ρεμπέτικο. Ή στο… ρεμπετορόλ, σύμφωνα με τον Μήτσο. Ακούσαμε επίσης το «Πους τις» και το «Κάνε υπομονή» – το δεύτερο με μια επαρχιώτικη προφορά του ερμηνευτή Πουλικάκου. Η φωνή του δεν προδίδει καθόλου τα χρόνια του, εκτός από το τραγούδι «Γιατί πονάν τα δόντια μου», που εκεί σκόπιμα υποδύεται έναν ηλικιωμένο. Ακόμη και στα αγγλόφωνα ακούγεται σαν Αμερικανός και όχι σαν Ελληνας που πάει να κάνει τον Αμερικανό.
Εγώ το λέω ερμηνεία αυτό, ο ίδιος όμως πάλι έχει τις ενστάσεις του για τους βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς. Του δηλώνω τον ενθουσιασμό μου για όλα τα τραγούδια. Αν προωθηθεί ο δίσκος αυτός, πιθανώς να αλλάξουν πολλά στην ελληνική ροκ σκηνή, που κι αυτή τα τελευταία χρόνια έχει στερηθεί το στοιχείο μιας ανατροπής ηχητικής. Εδώ πάλι την ανατροπή την πετυχαίνει ο Πουλικάκος, περικλείοντας στα κομμάτια του όλες τις ροκ εμμονές του μαζί με τους στίχους του, οι οποίοι έχουν πολύ… ψωμί κάτω από την επιφάνεια.
Στο τέλος ρώτησα «Γιατί, ρε Μήτσο, το 2008 κάηκε η Αθήνα και το 2022 δεν σαλεύει φύλλο;», για να λάβω την απάντηση: «Γιατί το 2022 κάηκε ο κώλος μας»!
