Βρισκόμαστε στα μισά της διαδρομής της φετινής Μπερλινάλε που ξεκίνησε με πολιτικές ιδεολογικές εντάσεις αλλά στη συνέχεια αφιερώθηκε στο αμιγώς κινηματογραφικό κομμάτι.
Πριν από λίγες μέρες στην επεισοδιακή πρεμιέρα της φετινής Μπερλινάλε πρυτάνευσε η κοινή λογική κι έστω την ύστατη ώρα αποφασίστηκε να ανακληθούν οι «καυτές προσκλήσεις» και τελικά να μην παραβρεθούν πολιτικοί του ακροδεξιού κόμματος AFD στην τελετή έναρξης. Τα πλακάτ με συνθήματα του τύπου «οι ταινίες ενώνουν, το μίσος διχάζει» συνόδευσαν τις δικαιολογημένες φωνές διαμαρτυρίας των συγκεντρωμένων έξω από το Berlinale Palast που υπενθύμιζαν πόσο σημαντική είναι η υπεράσπιση της δημοκρατίας και καταδίκαζαν απερίφραστα τις διακρίσεις και τη φίμωση του ελεύθερου λόγου. Την ίδια ώρα πάντως οι διοργανωτές του φεστιβάλ, δια στόματος της διευθύντριας Μαριέτε Ρίσενμπικ στην τελευταία χρονιά της θητείας της στη Berlinale, παρότι εμφανίζονται απόλυτοι στο θέμα της καταδίκης του πολέμου στην Ουκρανία, δείχνουν μουδιασμένοι όποτε η κουβέντα πηγαίνει στο παλαιστινιακό ζήτημα. Σε αντίθεση με κάποιους εργαζόμενους του φεστιβάλ αλλά και κινηματογραφιστές, οι οποίοι ένωσαν τις φωνές τους κατά του εγκλήματος που συντελείται στη Γάζα, ζητώντας άμεση κατάπαυση του πυρός.
Στο καλλιτεχνικό κομμάτι οι πρώτες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος έδειξαν ότι υστερούν αρκετά στο να προβάλλει κάποια εξ αυτών ως αδιαφιλονίκητο φαβορί για τη Χρυσή Άρκτο. Η δυνατή ταινία «Small things like these» του Τιμ Μίλαντς με τον συγκλονιστικό Κίλιαν Μέρφι στο ρόλο ενός συντετριμμένου πατέρα που γίνεται μάρτυρας μιας απάνθρωπης εκμετάλλευσης στην Ιρλανδία του 1985, «άνοιξε» την Μπερλινάλε και διατηρεί πάντως ένα ελαφρύ προβάδισμα έναντι των μέχρι στιγμής ανταγωνιστών της. Η αυτοβιογραφική δημιουργία του έμπειρου Ολιβιέ Ασαγιάς «Suspended Time» αλλά και το φιλόδοξο «A Different Man» του Άαρον Σίμπεργκ με τον Σέμπαστιαν Σταν στον κεντρικό ρόλο, παρότι πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ θεωρούνταν ως ταινίες που θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι… τέλους, μάλλον δεν δείχνουν ικανές να κατακτήσουν την Χρυσή Άρκτο. Στο φιλμ του Ασαγιάς που γυρίστηκε εν μέσω της πανδημίας οι αυτοαναφορές και το ρουτινιάρικο στυλ γραφής, λειτουργούν απωθητικά για το μέσο θεατή ενώ στη δημιουργία του Σίμπεργκ, που είναι ένα κράμα παρωδίας και θρίλερ, το βασικό θέμα έχει να κάνει με το καταπιεστικό κυνήγι της ομορφιάς. Εδώ στο πλευρό του Σταν εμφανίζεται ο ηθοποιός με δυσπλασία Ανταμ Πίρσον, που είχαμε πρωτοδεί στο «Under the Skin» του Τζόναθαν Γκλέιζερ, πριν από μια δεκαετία.
Το ελληνικό στοιχείο του φεστιβάλ αναδείχτηκε με τις προβολές των φιλμ των Γιώργου Ζώη και Δημήτρη Αθυρίδη. Το «Arcadia» του πρώτου συμμετέχει στο τμήμα Encounters κι είναι ένα δράμα μυστηρίου με τους Αγγελική Παπούλια και Βαγγέλη Μουρίκη. Οι δύο δημοφιλείς ηθοποιοί που συνεργάζονται για πρώτη φορά, υποδύονται το ζευγάρι που βρίσκεται σε μια τραυματισμένη σχέση, με πληγές που είναι δύσκολο να επουλωθούν. Οι πρώτες κριτικές μιλάνε για ένα ατμοσφαιρικό και υποβλητικό δράμα (το σενάριο συνυπογράφουν ο Γιώργος Ζώης και η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη) γύρω από την μοναξιά και την απώλεια.
Από την άλλη στο 14ωρο φιλμ «exergue – on documenta του Δημήτρη Αθυρίδη που συμμετέχει στο Berlinale Special, οι εργασίες του καλλιτεχνικού διευθυντή της documenta 14 Άνταμ Σίμτσικ για την προετοιμασία της έκθεσης σε Κάσελ και Αθήνα, είναι το πρόσχημα για να ξεδιπλωθεί ένα επικό και φιλόδοξο έργο για τα όρια της τέχνης αλλά και τα δημιουργικά συστατικά ενός κόσμου που βρίσκεται σε βαθιά κρίση: πολιτική, πολιτισμική και κυρίως υπαρξιακή.
Διαβάστε επίσης: Στο σπίτι του κρεμασμένου μη μιλάτε για σχοινί κ. Μενδώνη
Χαιρώνεια, 338 π.Χ.: Μια έκθεση για τη μάχη που άλλαξε τον αρχαίο κόσμο
«Αλέξανδρος»: Αντί για μακεδονική φάλαγγα, θορυβώδη γιουρούσια
