Ο ΤΑΖ κόβει τα κατασταλτικά χάπια και εφοδιάζεται με διεγερτικά γιατί διαβάζοντας το πρόγραμμα, κατάλαβε ότι μάλλον δεν θα την βγάλει καθαρή στην καθημερινή του ανταπόκριση φέτος στο www.documentonews.gr.
Εδώ και 15 χρόνια, την ονομάζω «Αγαπητό μου Μπερλινολόγιο» και είναι κάτι σαν κρυφό ημερολόγιο των ημερών και των νυχτών μου, μέσα και έξω από τις αίθουσες (ή ημίγυμνος σε υπόγεια των μπαρ) μιας πόλης που κάποτε αγαπούσα παράφορα, τώρα πλέον με αποστάσεις. Η ίδια η πόλη του Βερολίνου είναι η ατραξιόν που κάνει το φεστιβάλ να αποκτά υπόσταση. Γιατί τα τελευταία χρόνια, η Μπερλινάλε όπως τη λέμε, που φέτος από 9 – 19 / 2 θα μας σκάσει τα αρχ… ιστουργήματα της διεθνούς κινηματογραφίας, έχει καταλήξει ενίοτε ανυπόφορα ελιτίστικη και με το ζόρι καλλιτεχνική, ποντάροντας στην ανακάλυψη ενός τριτοκοσμικού σκηνοθετικού ταλέντου που τελικά αποδεικνύεται πως δεν είναι ούτε τριτοκοσμικό (εφ’ όσον αν δεν υπάρχεις δεν είσαι σε κανένα επίπεδο «κοσμικός») ούτε ταλέντο. Ακόμα και οι δυσκοίλιες Κάννες ποντάρουν πολύ στον παράγοντα γκλαμουριά και κόκκινο χαλί για να παίξουν μπάλα στα κοσμικά έντυπα. Η φετινή όμως ειδικά Μπερλινάλε, με τις επιλογές της στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα, μοιάζει με αυτοφλεγόμενη βουδίστρια σε φάση διαμαρτυρίας, αποφασισμένη με το στανιό να αποδείξει τις κεραίες της ως προς την «πρωτοπορία» του ατάλαντου με την κουνημένη κάμερα και τον εξορισμό του «glamour».
Μακάρι να διαψευστώ και να προκύψει η μεγάλη έκπληξη. Όμως στην εποχή του ίντερνετ, δε νομίζω πως η μεγάλη έκπληξη μπορεί πλέον να προκύψει από το Βερολίνο. Γιατί αυτό που στην ουσία το συντηρεί, δεν είναι το φεστιβάλ, αλλά η αγορά του, στην οποία μαζεύονται δεκάδες χιλιάδες παραγωγοί και διανομείς από όλο τον κόσμο να πουλήσουν και να ψωνίσουν ταινίες. Άντε και η προσβασιμότητα που έχει το κοινό σε αντίθεση με άλλα φεστιβάλ. Διαβάζοντας το φετινό επίσημο πρόγραμμα, έριξα δυο χασμουρητά και ντροπή δεν έχω. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Η οικονομική κρίση, οι δυσλειτουργικές οικογένειες και οι ταινίες από το Τιμπουκτού. Αυτά επιτάσσει η μόδα της τέχνης για να αποδείξουμε πως είμαστε συνειδητοποιημένοι και πολιτικοποιημένοι. Με μια θεόκουλη κριτική επιτροπή στην οποία προεδρεύει ο Πολ Βερχόφεν και από τα υπόλοιπα ονόματα του μόνο που ξεχωρίζει είναι αυτό της Μάγκι Τζίλενχαλ να αποφασίζουν για το ποια θα είναι η καλύτερη ταινία και φιλμ έναρξης το Γαλλικο Django, βιογραφία ενός θρυλικού Ρομά μουσικού στην κατεχόμενη Γαλλία του 1943. Ενδιάμεσα μεσολαβούν μεγάλες πρεμιέρες όπως αυτή του Trainspotting 2, η ρετροσπεκτίβα με αποκατεστημένες κόπιες κλασικών ταινιών δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας, ή η ευκαιρία του να δεις τον θρυλικό Εξολοθρευτή 2 σε 3D και άλλες εκπλήξεις.
Γκρινιάζω γκρινιάζω σαν γέρος του muppet show ενώ μιλάμε για έναν συνολικό όγκο πάνω από 300 ταινίες συν σίριαλ που πλέον είναι οι νέες ταινίες. Και να βαρεθώ, πετάγομαι στα νοσφεράτου μπαράκια που αγαπώ και κάνω σινεμά από μόνος μου. Έτσι είναι το Βερολίνο, απλά γερνάει όπως κι εγώ οπότε μένει στις καθημερινές μου ημερολογιακές ανταποκρίσεις να δούμε πως διαπραγματευόμαστε πλέον αυτή τη σχέση. Mπορείτε να ενημερωθείτε για το πλήρες πρόγραμμα στο www.berlinale.de .Το συγκεκριμένο ταξίδι-περιπέτεια-ανταπόκριση πραγματοποιείται με την ευγενική χορηγία του www.travelplan.gr στα εισιτήρια της που αντιλαμβάνεται τις εξερευνήσεις σαν σινεμά και το αντίστροφο.
