Παρόλο που η κρίση ταυτότητας στον χώρο της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας ξέθαψε φέτος τα παλιά σύμβολα και τα πράσινα χρώματα του πολέμου, πολλοί αντιλαμβάνονται ως σημαντική την απουσία ενός σφριγηλού πράσινου κόμματος στην πολιτική ζωή της χώρας.
Από τη δεκαετία του ’80 φωνάζαμε πως «πράσινο με πράσινο έχει διαφορά»! Και το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση, παρά τις μεταρρυθμίσεις της πρώτης περιόδου, υπηρέτησε με συνέπεια –εκτός εξαιρέσεων, όπως ο Τρίτσης– το γνωστό αναπτυξιακό μοντέλο, που οδήγησε στην πολύπλευρη κρίση μετά το 2009. Μια κρίση που απέδειξε επανειλημμένα και στη χώρα μας και σε ευρωπαϊκό επίπεδο ότι ένα σύνολο διαφορετικών διακηρύξεων απομειώνονται στην κυβερνητική πράξη και αναπαράγουν το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο μοντέλο.
Η συμμετοχή των πράσινων κομμάτων σε οκτώ κυβερνήσεις ευρωπαϊκών χωρών –και πρόσφατα στη βουλγαρική– δείχνει σαφώς τη διάθεση μέρους των πολιτών να επηρεάσουν τις κεντρικές πολιτικές. Φαίνεται να τις επηρεάζουν αλλά εκεί που όλοι έχουν στραμμένη την προσοχή τους είναι η Γερμανία, περιμένοντας τα αποτελέσματα της τρικομματικής συμμαχίας.
Η κλιματική κρίση, που αποτελεί την πιο επείγουσα όψη της πλανητικής απορρύθμισης, επιβάλλει τη γρήγορη απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα ώστε να αποφύγουμε μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση, με σοβαρότατες επιπτώσεις στην υγεία, την οικονομία και στα οικοσυστήματα. Οι αιτίες της πανδημίας υπάρχουν στην ανατροπή της ισορροπίας των σχέσεών μας με το περιβάλλον από ένα άπληστο και καταστροφικό οικονομικό μοντέλο, που εξοντώνει τη φύση και διευκολύνει τη διάδοση των ζωοανθρωπονόσων.
Παρόλο που το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι γνωστό από τη δεκαετία του ’60, οι ηγέτες του πλανήτη μπορούν να φεύγουν περίπου όπως πήγαν στη νιοστή σύνοδο για το κλίμα. Και εξακολουθούμε να βουλιάζουμε, παρόλο που η διακυβερνητική επιτροπή IPCC, όπου συμμετέχουν εκπρόσωποι 195 κρατών-μελών, τονίζουν ότι η Γη δεν ξαναείχε ποτέ τόσο υψηλές συγκεντρώσεις αερίων θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα τα τελευταία 3,5 εκατομμύρια χρόνια. Και ότι η Μεσόγειος είναι ένα από τα παγκόσμια hotspots αναμενόμενης αύξησης ξηρασιών.
Αν αποζητούσαμε πολιτικές καριέρες, οι ευκαιρίες δόθηκαν πάμπολλες. Λίγοι ανταποκρίθηκαν και κάθισαν σε υπουργικές καρέκλες, αλλά τα αποτελέσματα υπήρξαν πενιχρά. Θέλουμε να αλλάξουμε τις πολιτικές και όχι απλώς τα πρόσωπα. Και αυτό μπορεί να επιβληθεί μόνο με την ύπαρξη ενός δυναμικού και ελκυστικού, αυτόνομου και συμμετοχικού Πράσινου κόμματος.
Τα συμβατικά κόμματα «πρασινίζουν» μόνον όταν νιώθουν καυτή την ανάσα της αυτόνομης πολιτικής οικολογίας. Και οι πράσινες πολιτικές εφαρμόζονται μόνο όταν μπορεί να τις επιβάλει μια δυναμική αυτόνομη παρουσία Πράσινων βουλευτών, όπως γίνεται από τους 73 ευρωβουλευτές των Πρασίνων/EFA, της τέταρτης μεγαλύτερης ομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Το νέο κόμμα Πράσινοι (www. prasinoi.eu), που ιδρύθηκε έπειτα από διεργασίες σχεδόν δύο χρόνων με συνένωση σχημάτων με εκλογική παρουσία τα προηγούμενα χρόνια (Πράσινοι – Αλληλεγγύη και Κόμμα Πειρατών Ελλάδας) του Οικολογικού Δικτύου, αυτοδιοικητικών, νέων και παλαιότερων στελεχών, ήδη λειτουργεί ως καταλύτης για ευρύτερη συσπείρωση των πράσινων δυνάμεων σε ένα αυτόνομο, ενιαίο, μαζικό πράσινο σχήμα.
Στόχος τους είναι η μετάβαση από την οικονομική, υγειονομική και περιβαλλοντική
κρίση σε μια οικολογική, ανεκτική και δίκαιη κοινωνία, με:
•Βιώσιμη ευημερία για όλους/ες
•Κοινωνική αλληλεγγύη, χωρίς να μένει κάποιος/α πίσω και μόνος/η
• Κλιματική και οικολογική δικαιοσύνη
• Σύγχρονη συμμετοχική δημοκρατία
•Κοινωνική συνοχή, μείωση ανισοτήτων, κοινωνική δικαιοσύνη
•Υγεία και αξιοπρεπή ζωή για όλες/ όλους
•Σεβασμό στη φύση και στα ζώα
•Εξασφάλιση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Η οργή για τις παλινωδίες και την ανικανότητα των κυβερνώντων δεν αρκεί. Οι κρίσεις μάς υποχρεώνουν να διαμορφώσουμε νέα μοντέλα οικονομίας, κοινωνικής οργάνωσης, παραγωγής – κατανάλωσης, διακρατικών αλλά και κοινωνικών σχέσεων και τρόπων ζωής.
Οι Πράσινοι θεωρούν δεδομένη τη συμμετοχή τους στις εθνικές εκλογές όποτε γίνουν. Και δηλώνουν: «Είμαστε ανοιχτοί στον διάλογο, όμως επιμένουμε ιδιαίτερα στην πολιτική, ιδεολογική και οικονομική αυτονομία του χώρου μας απέναντι στις άλλες πολιτικές οικογένειες και δεν είμαστε διαθέσιμοι να τη δούμε να τίθεται πάλι σε κίνδυνο».
