Όταν η πολιτική συναντά το σινεμά ή το ποδόσφαιρο τα καλά νέα δεν έχουν τελειωμό. Απόδειξη μερικά από τα κορυφαία ντοκιμαντέρ των τελευταίων ετών που προβάλλονται στην Cosmote TV.
Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα (The Emperor’s new clothes- 2015)
Ο Μάικλ Γουίντερμπότομ σκηνοθετεί και ο κωμικός ηθοποιός και ακτιβιστής Ράσελ Μπραντ δίνει ένα ρεσιτάλ επιθετικής αλλά και χιουμοριστικής ερμηνείας απέναντι στο αληθινό «πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού» που οδήγησε στην κρίση του 2008 και τις βαθιές ανισότητες στα εργασιακά ζητήματα της σημερινής εποχής. Ο Μπανκς κρατά την ψύχραιμη στάση του είτε καταγράφει με προσωπικές συνεντεύξεις τις δυσκολίες στον καθημερινό αγώνα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι βρετανοί εργάτες σήμερα είτε μπουκάρει στις μεγάλες τράπεζες της Μεγάλης Βρετανίας για να ρωτήσει τα υψηλόβαθμα και καλοπληρωμένα στελέχη τους ποια είναι η ευθύνη τους στη διαμόρφωση του σύγχρονου τοπίου με την άδικη και άνιση κατανομή του πλούτου στη χώρα τους. Φυσικά το φαινόμενο δεν περιορίζεται μόνο στη σημερινή Γηραιά Αλβιώνα. Το ντοκιμαντέρ έχει ιστορικές πηγές και ντοκουμέντα από όλο τον πλανήτη κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα αλλά εκεί που ο διάσημος ηθοποιός τα δίνει όλα είναι όταν αναφέρεται στην Θάτσερ («θηλυκός Χίτλερ με καπέλο-μαλλί»), τον Ρέιγκαν αλλά και τους σύγχρονους βρετανούς πολιτικούς που έστρωσαν το δρόμο για τις απάνθρωπες χρηματοπιστωτικές αποφάσεις που οδηγούν σε βαθιά ύφεση την ανθρωπότητα.
Ιαν Μακ Κέλεν- Ρόλος ζωής (Mckellen playing the part- 2018)
Βασισμένη σε μια συνέντευξη που διήρκησε 14 ολόκληρες ώρες ώστε να απομονωθεί το υλικό μιάμισης ώρας η ταινία αφηγείται τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του ΜακΚέλεν μέσα από τις δικές του διηγήσεις. Εξομολογητική διάθεση, νοσταλγικές καρτ ποστάλ από την παιδική ηλικία, οι κορυφαίου σταθμοί μιας χορταστικής καριέρας, σπάνιο φωτογραφικό υλικό από το προσωπικό αρχείο του ηθοποιού, στιγμιότυπα από τα πρώτα θεατρικά και τηλεοπτικά βήματα του. Μια απολαυστική και συγκινητική κατάθεση ψυχής του Ίαν ΜακΚέλεν που λέει τα πράγματα έξω από τα δόντια μιλώντας ανοιχτά για τις ανασφάλειες, τις παιδικές πληγές (ο θάνατος της μητέρας του στα 11 χρόνια τον επηρέασε ανεξίτηλα), την ομοφυλοφιλία και κυρίως την τέχνη του ηθοποιού.
Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona- 2019)
Ο σκηνοθέτης-μίδας των βιογραφικών ντοκιμαντέρ Ασίφ Καπάντια που έχει κατασκευάσει τα «Senna» και «Amy» με θέμα τις μοιραίες ζωές του βραζιλιάνου πρωταθλητή της Φόρμουλα 1 και της βρετανίδας τραγουδίστριας Έιμι Γουάινχαουζ δηλώνει φαν του κορυφαίου κατά πολλούς ποδοσφαιριστή που υπήρξε μέχρι σήμερα. Στις 5 Ιουλίου 1984 ο αργεντίνος σταρ Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα φτάνει στη Νάπολι μετά από μια αποτυχημένη ελέω σοβαρού τραυματισμού διετία στην Μπαρτσελόνα, προκαλώντας απορία στον ποδοσφαιρικό πλανήτη καθώς επέλεξε μια κατώτερη ομάδα αντί ενός μεγάλου ονόματος που θα του εγγυόταν επιτυχίες. Η ιστορία δικαίωσε τον «Ντιεγκίτο» για την επιλογή του αφού έτσι πέρασε από την θνητότητα στην αθανασία και λατρεύτηκε από τους ναπολιτάνους σαν Θεός. Η ταινία θα γοητεύσει αυτούς που αγνοούν τα της ποδοσφαιρικής ευφυίας του Μαραντόνα αλλά όχι και τους ποδοσφαιρόφιλους που ξέρουν καλά τα κατορθώματα του. Η τραγική ιστορία του πάμφτωχου αγοριού που έζησε σε μια παραγκούπολη πριν μεταμορφωθεί στο θεό της μπάλας τα έχει όλα: σεξ, κοκαΐνη, χρήμα, πόλεμο, ρατσισμό, περηφάνια, μαφία, εκδίκηση, μαγεία, ταπείνωση, δόξα. Και κυρίως τα μαγικά του κόλπα με την μπάλα.
Τσάι με τις κυρίες (Tea with the Dames- 2018)
Bλέποντας τις σπινθηροβόλες και διανθισμένες με σπάνιο χιούμορ συνομιλίες των Άιλιν Άτκινς, Τζούντι Ντεντς, Τζόαν Πλοουράιτ και Μάγκι Σμιθ γινόμαστε μάρτυρες των αλλαγών όχι μόνο στο βρετανικό θέατρο και κινηματογράφο αλλά και στην ίδια την μεταπολεμική Ευρώπη. Η απομυθοποίηση προσώπων και καταστάσεων ξεκινά από μια εκ βαθέων εξομολόγηση που πρώτα όμως έχει ως στόχο τις ίδιες και μετά τα κακώς κείμενα (με τους αντίστοιχους ανθρώπους) που βρέθηκαν στο δρόμο τους. Από την πρώτη φορά που γνωρίστηκαν οι Ντεντς και Σμιθ γύρω στα 1956 στη διάρκεια ενός θεατρικού έργου (“ήμασταν καλές; ρωτά η πρώτη τη δεύτερη η οποία της απαντά “δεν νομίζω”) μέχρι τα χρόνια του δυνατού δεσίματος των τεσσάρων φιλενάδων και της καταξίωσης, η διαδρομή τους μόνο εύκολη δεν ήταν. Απογοητεύσεις, δυσκολίες ως προς το να βρουν το δρόμο τους καθώς και απορρίψεις (απίστευτη η ιστορία της Άτκινς η οποία άκουσε τυχαία την συνομιλία δύο σημαντικών θεατρανθρώπων που αποφάσισαν να μην της δώσουν ένα ρόλο επειδή “δεν με θεωρούσαν όμορφη”) υπήρξαν σε καθημερινή συχνότητα τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της καριέρας τους αλλά σε καμιά περίπτωση οι μεγάλες αυτές σταρ δεν βγάζουν οργή ή εκδικητικότητα απέναντι σε όσους τις πίκραναν, τις έθιξαν ή τις πρόσβαλαν. Με πατημένα τα 80 εδώ και καιρό με προβλήματα υγείας που της ταλαιπωρούν (η Πλοουράιτ έχει χάσει την όραση της τα τελευταία χρόνια ενώ όλες αναθεματίζουν την προβληματική ακοή τους) αλλά και μια τρομερή όρεξη για ζωή που συνδέεται με μοναδική πνευματική διαύγεια, οι τέσσερις ντάμες θυμούνται τα παλιά, ξεχωρίζουν τις καλύτερες στιγμές τους, παραδέχονται την ανασφάλεια που είχαν ακόμη και στην εποχή της μεγάλης δόξας τους.
Χίτλερ εναντίον Πικάσο και των άλλων (Hitler versus Picasso and the others- 2018)
Η πραγματική ιστορία της λεηλασίας χιλιάδων έργων τέχνης από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και της καταστροφής όσων θεωρούσαν ότι αποτελούσαν δείγματα εκφυλισμένης τέχνης που απειλούσαν την καθαρότητα της σκέψης της Αρίας φυλής. Με αφηγητή τον Ιταλό ηθοποιό Τόνι Σερβίλο και σκηνοθέτη τον Κλαούντιο Πόλι γινόμαστε μάρτυρες μιας συναρπαστικής περιπέτειας που ξεκινά από το 1937 -έτος κατά το οποίο εκπονήθηκε από τον Χίτλερ μια μεγάλη επιχείρηση δυσφήμισης της μοντέρνας τέχνης- και φτάνει μέχρι σήμερα όπου μαθαίνουμε από ειδικούς της Τέχνης και της Ιστορίας την κατάληξη που είχαν δεκάδες αριστουργήματα (μεταξύ των οποίων συναντάμε έργα των Πικάσο, Ρενουάρ, Ματίς, Σαγκάλ) που είχαν κλαπεί κυρίως από Εβραίους συλλέκτες, λεηλατηθεί ή απαγορευτεί από τους Ναζί.
