Για όποιον το θεωρεί λίγο, για εκείνους που το πέρασμα των χρόνων ξεθώριασε τη μνήμη τους και τα «φρέσκα» προβλήματα σκέπασαν τα παλιά, για όσους λένε «έλα μωρέ σιγά και τι έκαναν…» να υπομνήσω τα κάτωθι:
Είκοσι χρονών παιδιά, μέσα στην αίγλη των ερώτων τους, με τη ζωή να απλώνει στα πόδια τους όλα τα καλούδια της, κλειδώθηκαν στο σχολιό τους (που αλλού!) αψηφώντας την ισχύ ενός αδίστακτου καθεστώτος.
Είκοσι χρονών παιδιά, μόνα τους, απέναντι στα ανήσυχα βλέμματα των γονιών τους με μοναδικό σύμμαχο το ανίκητο θάρρος όσων ξέρουν ότι γράφουν ιστορία από τη σωστή της πλευρά.
Πίσω τους επτά χρόνια διώξεων, εξοριών, βασανιστηρίων, ξύλου στα κρατητήρια, λογοκρισίας, «γύψου» και κυρίως επτά χρόνια ένοχης σιωπής μιας ολόκληρης κοινωνίας που κοίταζε τη δουλειά της και κάθε βράδυ στις εννιά έπεφτε για ύπνο με το άκουσμα του εθνικού ύμνου στη μαυρόασπρη οθόνη της ζωής της.
Και βρέθηκαν αυτά τα εικοσάχρονα παιδιά και μερικοί ακόμη θαρραλέοι, άλλοθι για τον ύπνο μιας Δημοκρατίας στον γύψο, ν’ αψηφήσουν «τις βουλές του Αλάχ» και «τις ψυχές των ανθρώπων» και ν’ αλλάξουν τους καιρούς.
Ούτε η μελλοντική πορεία ορισμένων εξ αυτών, ούτε η υποβάθμιση της Δημοκρατίας σε μια τηλεοπτική σαπουνόπερα υπό την καθοδήγηση των κυρίαρχων ελίτ, ούτε «τα γένια μας που μεγάλωσαν», ούτε «η ψυχή μας που αλλιώτεψε» μπορεί να αλλοιώσει το μήνυμα εκείνης της ημέρας: Η καλοσύνη σκύβει το κεφάλι μέχρι ν’ αγριέψει… όταν αγριέψει δεν τη σταματά τίποτε…». Είπαμε, «Μέρες τις αλμύρας και ο ήλιος πάντα εκεί»…