Με αφορμή την Τρίτη του Σεπτέμβρη γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ για την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον μεγάλο ηγέτη.
Αυτή η ισχυρή προσωπική όπως εξελίχθηκε διακυβέρνηση από τον Ανδρέα Παπανδρέου άφησε ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία που αποτελεί ένα πολύ δυνατό όσο και σταθερό ιδεολογικό οπλοστάσιο για τη σημερινή σύνθετη πολιτική κατάσταση.
Στην αρχή της κρίσης τα διάφορα παπαγαλάκια συναγωνίζονταν ποιος θα αποδομήσει πιο πολύ και πιο γρήγορα το κοινωνικό κράτος, τις εργασιακές σχέσεις ακόμη και την απαξίωση της ίδιας της πολιτικής, ενώ παράλληλα επιδίδονταν στην αγιογραφία των τεχνοκρατών, των τραπεζιτών κι όλων των παραγόντων του παλιού παρασιτικού οικονομικοπολιτικού συστήματος της χώρας.
Γρήγορα όμως κατέρρευσαν όλα, και ο πιο άμεσος πραγματικός και αξιόπιστος κριτής που είναι ο λαός, άρχισε να αναζητά ξανά την ελπίδα και την αξιοπρέπεια που του έκλεψαν. Όσο και αν προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τις δομές του κράτους εκείνης της περιόδου, δεν τα κατάφεραν.
Η διαδρομή και η πορεία του κινήματος παρά τις όποιες παραδοξότητές της αποδείχτηκε μια πολύ ισχυρή ιδεολογική και πολιτική παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Αυτοί οι ίδιοι που στο διάβα του χρόνου στη θέση του Μανώλη Γλέζου και του Μάρκου Βαφειάδη έβαλαν τον Ανδριανόπουλο και τον Μάνο αναγκάστηκαν στη συνέχεια να αποδεχτούν την δυναμική αυτής της πορείας.
Θέλοντας να πείσουν οι σημερινοί «κληρονόμοι» των παρακαταθηκών του Ανδρέα και του κινήματος ότι έχουν κληρονομήσει όλα εκείνα που λάτρεψε και στήριξε ο ελληνικός λαός τα επικαλούνται όποτε και όπου νομίζουν ότι τους συμφέρει.
Όμως η ίδια η ιστορική φράση του ιδρυτή του κινήματος, φράση που έμεινε στην ιστορία του τόπου και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί «δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται» και δεν μεταλλάσσεται(συμπληρώνω εγώ) τους διαψεύδει καταλυτικά.
Σήμερα εκείνο που πρέπει να κάνουμε όλοι είναι να σεβαστούμε την ιστορία και τα πρόσωπα. Είναι νωπές οι μνήμες απέναντι στον Ανδρέα Παπανδρέου και δεν μπορούν και δεν πρέπει να σβήσουν. Όταν έλεγε ότι ανήκει στο λαό δεν εννοούσε ένα κόμμα αλλά μια κοινωνία ολόκληρη με τρεις γενιές ανθρώπων και ιδανικών. Ιδανικά και αξίες που κληρονομήσαμε ως πολιτική και ιδεολογική παρακαταθήκη και σεβόμαστε, υπηρετούμε και με αυτά πορευόμαστε.
Το κρίσιμο ερώτημα που καλούμαστε όλοι ανεξάρτητα από ποιο μετερίζι αγωνιζόμαστε σήμερα να απαντήσουμε είναι αν είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε αυτές τις στρατηγικές και τις αξίες και όχι τις προσωπικές ή άλλες επιδιώξεις και τακτικισμούς. Η παρακαταθήκη της δεκαετίας ‘70-80 είναι ανεξίτηλη και εδράζεται στο ιστορικό τρίπτυχο που συσπείρωσε ριζοσπάστες αριστερούς και κεντρώους δημοκράτες μετά τη μεταπολίτευση: Λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική απελευθέρωση.
Η ιστορία και τα πρόσωπα κρίνονται με όρους του σήμερα και του μελλοντικού αύριο και όχι με την επίκληση κάποιων ομιλιών ή αναφορών που ανήκουν ούτως ή άλλως σε μια άλλη εποχή.
Όσο για τις υποκριτικές αν όχι και παραπλανητικές αναφορές σε «συστράτευση» ή σε αρχές και σε αξίες διαχρονικές, μάλλον παραπέμπουν σε φτηνούς λαϊκισμούς και πολύ λίγο αν όχι και καθόλου τιμούν ιστορικά τα πρόσωπα που έχουν ταυτιστεί με αυτά και έχουν καταξιωθεί για πάντα όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και παγκόσμια.
Ο Γιάννης Παπαϊωάνου είναι μέλος ΚΕΑ ΣΥΡΙΖΑ, πρώην αντιπρόεδρος ΕΥΑΘ
