Ολοκληρώνεται αύριο Κυριακή με την απονομή των βραβείων ένα από τα πιο επεισοδιακά κινηματογραφικά φεστιβάλ Θεσσαλονίκης των τελευταίων ετών.
Η αλήθεια είναι πως είχε τρομάξει αρχικά το μάτι μας με όσα παρατράγουδα και extreme… sports, συνέβησαν τις πρώτες μέρες στα πέριξ της Αριστοτέλους και της παραδοσιακής έδρας του φεστιβάλ, τον κινηματογράφο Ολύμπιον. Το τρομακτικό κυνήγι των δύο παιδιών από τον όχλο στην Αριστοτέλους (που δικαιώνει πέρα ως πέρα την επιλογή των διοργανωτών του φεστιβάλ για το κεντρικό αφιέρωμα τους που έχει τίτλο «Citizen Queer») και η «υποδοχή» Κασσελάκη όταν έφτασε στο Ολύμπιον για να παρακολουθήσει την επίσημη πρεμιέρα του φιλμ του Μπάμπη Μακρίδη «Unclickable», δεν σχετίζονται φυσικά άμεσα με το φεστιβάλ αλλά το τάιμινγκ ήταν αν μη τι άλλο ανησυχητικό για τους υπεύθυνους του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Κι ενώ η κατάσταση έμοιαζε να ηρεμεί τις επόμενες μέρες, ήρθαν τα «Αδέσποτα κορμιά» της Ελίνας Ψύκου για να ανάψει και πάλι το φυτίλι, όχι τόσο λόγω του θέματος που πραγματεύεται (η αυτοδιάθεση και διαχείριση του ανθρώπινου σώματος με το βλέμμα στραμμένο στο τρίπτυχο «άμβλωση- ευθανασία-εξωσωματική») αλλά κυρίως εξαιτίας της αφίσας που κινητοποίησε τα πιο αντιδραστικά και συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, φέρνοντας ξανά στο τόπο του… μαρτυρίου (Ολύμπιον) εκκλησιαστικές και ακροδεξιές ομάδες καθώς και την έντονη παρουσία των ΜΑΤ. Όμως το φεστιβάλ είναι και ταινίες. Και μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε τις τελευταίες αυτές – ήσυχες πλέον μετά από την αρχική… «καταιγίδα» – μέρες που βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη.
Σαν το φιλμ «Αζήτητοι» της Μαριάννας Οικονόμου («Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες») που αφηγείται μια συγκλονιστική ιστορία με βασικούς πρωταγωνιστές αρκετούς στιγματισμένους φυματικούς ασθενείς του «Σωτηρία» που έφυγαν από τον ζωή σαν φαντάσματα ανθρώπων που δεν υπήρξαν ποτέ. Ή το απολαυστικό «Πανελλήνιον» των Σπύρου Μαντζαβίνου και Κώστα Αντάραχα που ζωντανεύει συναρπαστικά (και ενίοτε κωμικά ενώ δεν λείπει και η ενδιαφέρουσα «ανατροπή» στο δεύτερο μέρος του φιλμ) τις αναμετρήσεις κάποιων φανατικών με το σκάκι θαμώνων του ομότιτλου ιστορικού καφενείο που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας. Επίσης το ιδιαίτερο «Ντάριο Αρζέντο: Πανικός» έχει λόγο ύπαρξης καθώς μας φωτίζει κάποια σκοτεινά μονοπάτια γύρω από την οργιώδη φαντασία του μετρ κάποιων από τα κορυφαία ιταλικά θρίλερ των 70ς και 80ς Ντάριο Αρζέντο ή ακόμη και το ιδιαίτερο «Avant- Drag!» του Φιλ Ιερόπουλου που με αφορμή τη στυγερή δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, συνδέει την τέχνη του drag με την τοπική ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα η οποία επιχειρεί να διατυπώσει ένα καίριο προβληματισμό γύρω από βασανιστικά διλλήματα που απασχολούν σήμερα όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη (πόλεμος, αδικίες, φυσικές καταστροφές) με έμφαση στην καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
