Ο απόηχος του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει την κινηματογραφική διοργάνωση της Θεσσαλονίκης, ενώ άκρως συγκινητική ήταν και η τελετή βράβευσης του Σταύρου Ψυλλάκη.
Ο θάνατος, η απώλεια και η διαχείριση κάποιων αποφάσεων που μας σημαδεύουν για μια ζωή είναι θέματα που συναντάμε στα περισσότερα φιλμ του φετινού επετειακού φεστιβάλ. Μοιάζει με μια παραδοξότητα αν σκεφτείς όσα τραγικά προηγήθηκαν, λες και οι δημιουργοί των ταινιών αυτών ήταν προετοιμασμένοι για μια κατάσταση πένθους κι όχι για το γιορτινό χάπενινγκ που οι περισσότεροι περίμεναν.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα φιλμ που επιλέχτηκαν για το 25ο φεστιβάλ δεν αξίζουν την προσοχή μας. Ταινίες σαν το τρυφερό «I like it here» του βετεράνου Ραλφ Άρλικ που έκανε τη διεθνή του πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη και συμμετέχει στο Διεθνές διαγωνιστικό, το συγκλονιστικό «Κάτω από τον ουρανό της Δαμασκού» των Ταλάλ Ντερκί, Χέμπα Χαλέλ και Αλί Γουαζί (επίσης στο Διεθνές διαγωνιστικό), το απρόσμενο «La Singla» της Παλόμα Θαπάτα που άνοιξε το φεστιβάλ ή τον εξομολογητικό «Θερμαστή» του Στέλιου Μπουζιώτη που διαγωνίζεται στο τμήμα Film Forward, είναι έργα που ανατρέχουν σε πρόσωπα ή τόπους που επηρέασαν τους σκηνοθέτες που τα έφτιαξαν και καταγράφουν οδυνηρές εξομολογήσεις γύρω από το παρελθόν.
Τα πρώτα βραβεία δόθηκαν ήδη από την Αγορά του 25ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης με την επικεφαλής Αγγελική Βέργου να στέκεται στα έντονα συναισθήματα λόγω του τραγικού γεγονότος στα Τέμπη αλλά και να τονίζει τα χαρακτηριστικά του νέου κύκλου της Αγοράς χάρη στην αξιοποίηση των διαθέσιμων εργαλείων και τη συνδρομή των νέων τεχνολογιών.
Όμορφα στιγμιότυπα πραγματοποιήθηκαν κατά τη βράβευση του Σταύρου Ψυλλάκη με τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο, με τον δημιουργό να δηλώνει αμέσως μετά την παραλαβή του βραβείου «Με τόσους φίλους και τέτοια συγκίνηση, άντε να τα βγάλεις πέρα. Ευτυχώς το προνόησα και έγραψα μερικά λόγια» για να ξεκινήσει την ομιλία του αναφερόμενος στην πρόσφατη απώλεια του Λάκη Παπαστάθη για τον οποίο είπε πως ήταν ένα μεγάλος δημιουργός, και το «Παρασκήνιο» του ήταν ένα σχολείο για όλους τους ντοκιμαντερίστες. Στη συνέχεια ο Σταύρος Ψυλλάκης στάθηκε σε μια φράση που διάβασε στις αρχές του ’70, στο εμβληματικό τότε βιβλίο «Η τύχη και η αναγκαιότητα» του Ζακ Μονό, βιολόγου και νομπελίστα. “Η μετριοφροσύνη ταιριάζει στον άνθρωπο, αλλά όχι στις ιδέες που εμφωλεύουν μέσα του, αναδεικνύοντας το έργο του, τις οποίες οφείλει να υπερασπιστεί”. Θεωρώ πως η πρωτοβουλία του Φεστιβάλ να παρουσιάσει αυτό το αφιέρωμα και να με βραβεύσει αφορά συνολικά το έργο μας και όσους συνετέλεσαν στη δημιουργία του. Θέλω να ευχαριστήσω το Φεστιβάλ για την τιμή που μας κάνει και να προσθέσω ότι πρωτοβουλίες σαν κι αυτή, παρότι έχουν ονοματεπώνυμο κάθε φορά, προέρχονται από τους ανθρώπους του Φεστιβάλ συνολικά. Τέτοια είναι η σχέση μας και τέτοια είναι η αγάπη που έχω εισπράξει. Υπάρχει μεταξύ μας μια διαχρονική σχέση σεβασμού, εκτίμησης, φιλίας και αγάπης. Νομίζω πως είναι μια απόφαση που θα είχε αρέσει και στον Δημήτρη Εϊπίδη».
Ο κ. Ψυλλάκης συνέχισε λέγοντας: «Θα ήθελα να ευχαριστήσω εσάς που βρίσκεστε στην αίθουσα και μας τιμάτε, όπως και τους ανθρώπους που συμμετείχαν στις ταινίες και τις φώτισαν με την παρουσία τους. Να ευχαριστήσω τους συνεργάτες και συντελεστές των ταινιών, που ο καθένας τους πρόσθεσε την εργασία και το ταλέντο του σε αυτό που βλέπετε. Ο μοντέρ, Γιώργος Τριανταφύλλου, και ο διευθυντής φωτογραφίας, Κώστας Πάλμας, δεν είναι πια στη ζωή. Μαζί μας είναι, όμως, ο Βαγγέλης Φάμπας, συνεργάτης και φίλος, ο μοντέρ Σπύρος Κόκας, ο Νίκος Μουτσέλος και ο Σάκης Μπουζάνης, εκλεκτοί συνεργάτες που στις τελευταίες ταινίες βοήθησαν πάρα πολύ, και ο γραφίστας μας, Δημήτρης Αρβανίτης, που όλες οι αφίσες, όπως και το τρέιλερ της ταινίας, είναι δικά του δημιουργήματα. Να ευχαριστήσω το Κέντρο Κινηματογράφου και την ΕΡΤ για τις ταινίες που συνεργαστήκαμε –που δεν είναι και λίγες. Να ευχαριστήσω, επίσης, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων. Τους κριτικούς και μη, που έγραψαν γι’ αυτές τις ταινίες. Το ίδιο και τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες για την κοινή μας προσπάθεια στο ντοκιμαντέρ. Τους φίλους και τις φίλες που ήταν δίπλα μου, ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Κλείνοντας, να ευχαριστήσω την οικογένειά μου, που είναι πάντα δίπλα μου παρά τις ιδιοτροπίες μου. Στην οικογένεια επιτρέψτε μου να συμπεριλάβω και την Ντόλι, τη μηχανή μου. Είναι 42 ετών πια. Ο γιος μας, ο Κωνσταντίνος, όταν ήμασταν κάποτε σταματημένοι σε ένα φανάρι, με είχε ρωτήσει πολύ αθώα: “Μπαμπά, αν πεθάνεις, θα πεθάνει και η μηχανή μαζί σου;”. Αφιερώνω τον Χρυσό Αλέξανδρο στον πατέρα μου, που δεν πρόλαβα να του δείξω τις ταινίες μου, αυτός όμως πρόλαβε να με διδάξει με το ήθος του».
Μετά την απονομή, προβλήθηκε η ταινία Ο άνθρωπος που ενόχλησε το σύμπαν και ακολούθησε Q&A.
