Δεν ξέρω ποιον ενδιαφέρει μία ανασκόπηση για την Αριστερά, τη χρονιά που μας φτάσανε να ντρεπόμαστε να λεγόμαστε Αριστεροί.
Όμως υπάρχουν άνθρωποι που πάλεψαν και πάντα θα παλεύουν για ισότητα και μία -κατά το δυνατόν- μεγαλύτερη δικαιοσύνη σε έναν άδικο κόσμο.
Δυστυχώς γι’ αυτούς και για μας, το 2024 ήταν το έτος που τελείωσε η κυβερνώσα Αριστερά. Και -αυτή είναι η μεγάλη ειρωνεία- ποιος την τελείωσε; Ο άνθρωπος που τη γέννησε. Δώδεκα χρόνια κράτησε το όνειρο (στην αρχή με πηγαίο, πλούσιο οξυγόνο, μετά με μάσκα οξυγόνου) μίας Αριστεράς που θα κυβερνάει τον τόπο. Το 2012 ο Αλέξης Τσίπρας είπε «Κυβέρνηση της Αριστεράς» ξυπνώντας αδικαίωτους πόθους δεκαετιών. και το 2024 τη δολοφόνησε.
Επειδή τα έλεγα από πολύ νωρίς (από το αποτυχημένο πραξικόπημα του Φεβρουαρίου) και με πολλή μοναξιά (ελάχιστοι ήταν διατεθειμένοι τότε να αποδεχτούν ότι ο Τσίπρας ήταν Ιανός), ελπίζω τώρα πλέον να μην υπάρχουν ιδιαίτερες αμφιβολίες.
-Για το πώς ο Τσίπρας αβάνταρε την εκλογή Κασσελάκη ώστε να έχει έναν 35χρονο άπειρο από πολιτική στη θέση του Προέδρου να τον ελέγχει, μέχρι να αποφασίσει να επανέλθει.
-Για το πώς ο Κασσελάκης δεν αποδείχθηκε η μαριονέτα που ο Τσίπρας περίμενε, με την καλή έννοια (έχοντας δική του άποψη) και με την κακή έννοια (κάνοντας συχνά του κεφαλιού του).
-Για το πώς αποφάσισε να τον ρίξει μέσω… facebook στο συνέδριο του Φεβρουαρίου και είδε (αυτό είναι το οριακό σημείο για τη μετέπειτα ψυχολογική εκτροπή του Τσίπρα) ένα ολόκληρο στάδιο να γυρνάει την πλάτη στον άλλοτε λαοπρόβλητο ιδρυτή και να φωνάζει «κάτω τα χέρια από τον Κασσελάκη».
-Για το πώς μετά το φιάσκο οργανώθηκε (είναι βαθιά πολιτικό ον ο Τσίπρας), κατάστρωσε σχέδιο, έδωσε οδηγίες για λευκή απεργία των δικών του στις ευρωεκλογές και ύστερα, όσο ο Πρόεδρος Κασσελάκης έκανε διακοπές και ασχολιόταν με τον γάμο του, εκείνος είχε φτιάξει ήδη τον μηχανισμό της καρατόμησης Κασσελάκη.
Είστε ακόμη πολύ αθώοι ή πολύ καλοπροαίρετοι; Θέλετε τον Τσίπρα να μη γνωρίζει τίποτα από όλα αυτά; Δεκτό!
Πάμε να δούμε τη συνέχεια με αυτά τα δεδομένα: Ο ιδρυτής δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να εμποδίσει κάποιο από τα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα Σεπτεμβρίου – Νοεμβρίου. Ούτε όταν η μομφή υπερψηφίστηκε δια τηλεφώνου, ούτε όταν αντικαταστατικά μετατράπηκε σε καθαίρεση, ούτε όταν αντικαταστατικά η ΚΕ και η ΠΓ αποφάσισαν να μην είναι ο εκλεγμένος Πρόεδρος υποψήφιος, ούτε όταν νόθευσαν τους εκλογικούς καταλόγους, ούτε όταν δεν έβγαλαν αποτελέσματα για συνέδρους, ούτε όταν η επιτροπή κοινωνικών φρονημάτων απέκλειε ολόκληρες ΟΜ.
Και κυρίως: Ο ιδρυτής έμεινε σιωπηλός τη σύγχρονη «νύχτα των κρυστάλλων», όταν η κυβερνώσα Αριστερά δολοφονήθηκε σε ένα μπουζουξίδικο, όπου εκλεγμένοι σύνεδροι εμποδίζονταν από μπράβους να μπουν και λίγοι «εκλεκτοί» έμπαιναν από τη γκαραζόπορτα με συνθηματικό, σαν τους κλέφτες, για να σχηματίσουν νόθα πλειοψηφία. Οι κλέφτες ενός συνεδρίου. Οι κλέφτες της κυβερνώσας Αριστεράς. Οι κλέφτες των ονείρων μας.
Το πολιτικό έγκλημα είχε πια συντελεστεί. Ένα αριστερό κόμμα είχε αποκλείσει τον εκλεγμένο πρόεδρό του από τις εκλογές επειδή θα ξανάβγαινε πρόεδρος. Ο μέχρι τότε «ας πούμε κάτι πιο ευχάριστο» αμέτοχος ιδρυτής πήγε στην κάλπη για πρόεδρο, επικύρωσε με την ψήφο του όλα τα αίσχη που προηγήθηκαν και άρχισε να… ξαναβρίσκει τη φωνή του.
Ο Τσίπρας δολοφόνησε την κυβερνώσα Αριστερά, αλλά κέρδισε το κομματίδιο – εφαλτήριο που ήθελε, με τον Πρόεδρο που ήθελε. Επιτέλους, έχει έναν yes man ο οποίος κάνει ό,τι του λέει ο Τσίπρας, θα μείνει όσο του πει ο Τσίπρας και θα παραμερίσει όταν του πει ο Τσίπρας.
Για να έρθει (νομίζει) αναβαπτισμένος (νομίζει) να ηγηθεί (νομίζει) της Κεντροαριστεράς, ο άνθρωπος που ενορχήστρωσε την έξοδο του κόμματός του από το δημοκρατικό τόξο.
Ας τα δούμε όμως όλα αυτά από μία άλλη σκοπιά: Το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι ο Τσίπρας, αλλά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Αν δεν έχει ανθρώπινο δυναμικό έτοιμο για πραξικόπημα, κανένας πραξικοπηματίας δεν πετυχαίνει. Κι εδώ, δυστυχώς, αναδείχθηκε όλος αυτός ο εσμός από καρεκλοκένταυρους ανθρώπους και ανθρωπάκια, που αποτελεί τη μεγάλη προσωπική μας ήττα: Πώς ψηφίζαμε, πώς στηρίζαμε τέτοιους ανθρώπους;
Στην εκτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκαν όλες οι φυλές πραξικοπηματιών που κρύβονταν σε ένα «αριστερό» κόμμα:
-Η φυλή των τανκ: Οι πιο θερμοκέφαλοι. Οι οργανωτές. Οι «δε θα έχει δεύτερη ευκαιρία στη χώρα». Αυτοί θα έκαναν τα πάντα, δε θα σταματούσαν πουθενά. Οι μπράβοι, τα συνθηματικά και οι νοθείες ήταν το λιγότερο.
-Η φυλή των πραξικοπηματιών με ανθρώπινο πρόσωπο: Οι «θα φτιάξουμε το σπίτι μας», «θα επιστρέψει το χαμόγελο», άρα το πραξικόπημά μας ήταν ένα γλυκό, ευκολόπιοτο πραξικόπημα. Στην υγειά σας!
-Η φυλή του Ιούδα: Αυτοί (δεν είναι μόνο ένας) παρίσταναν ότι ήταν με τον Κασσελάκη, συνεργάστηκαν με τους πραξικοπηματίες, θα συνεργαστούν και με τον διάβολο αν χρειαστεί για να έχουν ρόλο και αξίωμα. Αρουραίοι, από τα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα. Όλοι τους σιχαίνονται, σε όλους είναι χρήσιμοι.
-Η φυλή των χρήσιμων ηλίθιων: Άνθρωποι που οι πραξικοπηματίες δε θέλουν ούτε να τους βλέπουν. Κι όμως, το μίσος τους (από το προσωπικό μέχρι το ομοφοβικό) τους έκανε βασιλικότερους του βασιλέως, χυδαιότερους του χυδαίου, πραξικοπηματικότερους του πραξικοπηματία. Έκαναν τη βρόμικη δουλειά, τώρα είναι οι πρώτοι που θα πεταχτούν έξω, την κατάλληλη στιγμή.
-Η φυλή των «εγώ κοίταζα τη Γιαδικιάρογλου»: Βουλευτές και στελέχη που έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι δεν έχει τόση σημασία το γεγονός ότι έγινε εσωκομματικό πραξικόπημα και ότι παραμένουν σε ένα αντιδημοκρατικό κόμμα, γιατί έχουν μία… ανώτερη αποστολή από αυτή της δημοκρατίας: Τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την εξωτερική πολιτική – ό,τι επιστρατεύει ο καθένας για να ξεγελάσει τον καθρέφτη του.
Αυτούς ψηφίζαμε, παιδιά.
Αυτούς κάναμε μάγκες.
Σε αυτούς εναποθέσαμε το όνειρο για μία Αριστερή διακυβέρνηση.
Το 2025, με μία ανήθικη, ανάλγητη και εκφυλισμένη κυβέρνηση και ένα διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ να προβάλλει ως (τρομακτική για μένα) εναλλακτική, εμείς ξεσπιτωμένοι θα ψάχνουμε μία σκεπή να κάτσουμε από κάτω.
ΣΥΡΙΖΑ πότε. Ας μείνουν στο νεοχουντικό μόρφωμα όσοι νομίζουν ότι μπορεί να υπάρξει Αριστερά χωρίς Δημοκρατία.
ΚΚΕ; Ναι, αν πιστεύεις ότι άνθρωπος είναι μόνο ο straight άνθρωπος.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Ναι, αν σου αρκεί μία εξωκοινοβουλευτική διαμαρτυρία.
Τι μένει;
Αν το σκεφτείτε, μένουν τρία προσωποπαγή κόμματα με τρεις ναρκισσιστικές προσωπικότητες στην ηγεσία τους: Ζωή, Στέφανος, Γιάνης. Αν αντέχεις τα μεγάλα Εγώ, πας.
Τουλάχιστον αυτοί οι τρεις έφυγαν ή εκδιώχτηκαν από τον βάλτο του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να λερωθούν.
Μία κουβέντα παραπάνω για τον Κασσελάκη, επειδή συνδέθηκα στη συνείδηση πολλών μαζί του: Όσο τα πολιτικά καθάρματα του έτρωγαν καθημερινά τις σάρκες, είχα ηθική υποχρέωση να στηρίζω το θύμα, τον διωκόμενο, τον αδύναμο.
Τώρα έχει δικό του κόμμα και θα κριθεί αυτοτελώς: Οι αγκαλιές, η φωτογένεια, τα «δε θα σας προδώσω ποτέ» και «το από μέσα μετράει» εμένα δε με ψήνουν.
Ο εγωκεντρισμός, τα αποκαλυπτικά βιβλία και ο κίνδυνος της παραπολιτικής με απωθούν.
Η ψήφος συμπάθειας για την πολιτική δολοφονία που υπέστη από το ίδιο του το κόμμα δεν μου αρκεί.
Τον βλέπω που πηγαίνει παντού (όταν δε λείπει διακοπές). Χαιρετάει, φιλάει, ακούει. Δε μιλάει. Και όταν μιλάει, μιλάει για αμεσοδημοκρατία. Ποτέ για απτές προτάσεις και λύσεις -πλην των ομιλιών με auto queue.
Αναρωτιέμαι, τι να την κάνεις την αμεσοδημοκρατία όταν δεν έχεις να πάρεις κρέας για τα παιδιά σου;
Εντάξει, αν έχεις τα βασικά σου ζητήματα λυμένα, η άμεση δημοκρατία είναι ένα δέλεαρ. Όμως τότε για τι ποσοστό των Ελλήνων μιλάμε; Για 3%; Για 4%; Για 5%; Κόμμα κυβερνών με διακύβευμα την άμεση δημοκρατία δεν έφτιαξε ποτέ κανείς. Και δε θα φτιάξει, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Στην Ελβετία μπορεί.
Διαβάστε επίσης
Χρυσώνουν τον Πιτσιλή για τις υπηρεσίες του – Στο Documento που κυκλοφορεί – Μαζί το Docville
Διαδοχικοί ασθενείς σεισμοί «ξύπνησαν» την Αττική τα ξημερώματα προκαλώντας ανησυχία
Σόου Μητσοτάκη με τα μέτρα-χάδι για τις τράπεζες
Έγκλημα στα Τέμπη: Ξηλώσαν τα «58 καρφιά» του Γιώργου Κόφτη – Βεβήλωσαν το έργο-μνημείο
