Τι ήταν αυτή η χρονιά που φεύγει για την Ελλάδα; Ως τι θα μείνει μέσα στα χρόνια;
Αυτό μόνο ο ιστορικός του μέλλοντος μπορεί να το πει με σιγουριά, όμως ο παρατηρητής του παρόντος μπορεί να κάνει μία πρόβλεψη.
Το 2022 ήταν η χρονιά που αποκαλύφθηκε το μεγαλείο ενός άρρωστου μυαλού.
Σκεφτείτε μας έναν χρόνο πριν. Ξέραμε ότι έχουμε πρωθυπουργό Μητσοτάκη, άρα έναν βασικό παίχτη στο Μουντιάλ της διαφθοράς. Αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι έχουμε τον Μέσι της διαφθοράς.
Ναι, χρωστάει τα δάνειά του, δεν τα πληρώνει, έχει οφσόρ, κάνει ψεύτικο πόθεν έσχες, παίρνει επιδόματα ως… αγρότης, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους που ο ίδιος ψηφίζει, πάει για mountain bike και για φαγοπότι στα νησιά μέσα στο λοκντάουν – πάνω κάτω πράγματα που κάνει κάθε ισχυρός αυτής της χώρας ο οποίος σέβεται το… όνομά του αλλά καθόλου τους άλλους. Πάει στο καλό, συνηθισμένα όλα αυτά.
Συνηθισμένο και το να μοιράζει εκατομμύρια στους δικούς του ένας πρωθυπουργός της διαπλοκής.
Συνηθισμένο και το να γκρεμίζει τη δημόσια υγεία και να απαξιώνει τη δημόσια παιδεία ένας οπαδός του θατσερισμού.
«Συνηθισμένο», σημαίνει ότι τα έχουμε ξαναδεί όλα αυτά λίγο ή πολύ, στη χώρα μας ή σε άλλες, δεν μπορεί κανείς να δηλώσει έκπληκτος από έναν Μητσοτάκη.
Αυτό που συνέβη μέσα στο 2022 από τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η υπέρβαση του συνηθισμένου. Διότι τη χρονιά που σε λίγες μέρες τελειώνει, ξεδιπλώθηκε μπροστά μας όχι ένας τυπικά διεφθαρμένος πολιτικός αλλά «ο κακός» ενός πολιτικού θρίλερ.
Ο άνθρωπος που από τη δεύτερη μέρα της εκλογής του πήρε τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας υπό την εποπτεία του, διόρισε αρχηγό τους τον σεκιουριτά του αλλάζοντας τον νόμο, έδωσε την μπαγκέτα του μαέστρου στον ανιψιό του και άρχισε να παρακολουθεί τους πάντες: Από υπουργούς του που διαχειρίζονταν τεράστια ποσά, μέχρι τους δελφίνους της παράταξής του, τις συζύγους τους, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων.
Παρακλάδια του πολιτικού θρίλερ, διεφθαρμένοι εισαγγελείς που καλύπτουν τις υποκλοπές του ηγεμόνα και πληρωμένα ΜΜΕ που πηγαίνουν και εξουδετερώνουν τις βόμβες των αποκαλύψεων.
Υπουργοί που κυκλοφορούν με τις κωδικές ονομασίες των παρακολουθήσεών τους αλλά δεν παραιτούνται, βουλευτές που δε μιλούν γιατί ο αρχηγός έχει ακούσει τα άπλυτά τους, ένα κοινοβούλιο «ναι σε όλα» από φόβο, μία δικαιοσύνη «τύφλα σε όλα» από συμφέρον, μία κοινωνία «μούγγα σε όλα» από σοκ.
Ζόφος. Αυτό ήταν το 2022 για την Ελλάδα. Το μεγαλύτερο πολιτικό σκοτάδι της Μεταπολίτευσης. Και για το 2023, ούτε η ελπίδα έρχεται, ούτε το φως φαίνεται.
Αν βγει ο Τσίπρας μπορούμε να ελπίσουμε σε κάπως καλύτερα νοσοκομεία, σε μια πιο εύρυθμη δημόσια παιδεία, σε μία πιο ανθρώπινη στάση. Αλλά με τι δικαιοσύνη τι θα γίνει;
Το «δικαιοσύνη παντού» είναι το πιο δυνατό σύνθημα σε μία κοινωνία που αδικείται κατάφωρα αλλά ίσως και το πιο ουτοπικό.
Πώς αλλάζεις τη δικαιοσύνη σε μια χώρα που σάπισε; Πώς ξεμπερδεύεις με τόσους διεφθαρμένους δικαστικούς μίας εξουσίας που εντέλει είναι ανεξάρτητη μόνο από το Δίκαιο;
Ελπίζω το 2023 να δείξει ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Με ποιες κινήσεις, με ποιες δομές, με ποιο προσωπικό μετατρέπεις το καθεστώς σήψης σε κράτος δικαίου. Διαφορετικά, και να εκλεγεί, το παιχνίδι είναι στημένο και ο πρώτος που θα πέσει μέσα στον λάκκο που του σκάβουν είναι ο ίδιος. Κι αυτός ο λάκκος είναι πιο βαθύς από τον δημοσιονομικό που του έσκαψαν την πρώτη φορά.
