Σκέψεις για τον αγώνα του 1821, την πανδημία, την (ακρο)δεξιά κυβέρνηση και για μια αλληγορική επανάσταση.
Περιμέναμε τα 200 χρόνια από την επανάσταση με αγωνία. Είχαμε πιάσει μια άκρη στον καναπέ του ο καθένας τηρώντας τις προκαθορισμένες αποστάσεις και τρώγαμε ο ένας τα νύχια του άλλου. Όλα ξεκίνησαν 200 χρόνια πριν όταν γίναμε φίλοι με τα κουλ παιδιά του πλανήτη και ξεκόψαμε από τους Μουσουλμάνους. Οι πρόγονοι μας αναγκάστηκαν να πολεμήσουν τους Τούρκους που είχαν έρθει στα ελληνικά νησιά και φώναζαν πως ο ελληνικός καφές είναι τουρκικός.
Ας τα αφήσουμε αυτά στο παρελθόν κι ας πούμε πως όλα ξεκίνησαν πέρσι, όταν ο πρωθυπουργός μας ανακοίνωσε πως απαιτείται ατομική ευθύνη και cocooning για να γλιτώσουμε από την πανδημία. Εμείς κάναμε σκραμπ, μάσκες αργίλου, και είπαμε «ωραία ας περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει και με τις ΜΕΘ». Ακόμα περιμένουμε. Τα πάντα μπήκαν σε αναμονή. Δεν αγκαλιάζετε τους παππούδες σας, δεν πηγαίνετε θέατρο, οι φίλοι είναι υπερτιμημένοι, τι τα θέλετε τα μπαρ; Ήρθαν στην μόδα τα μακριά ατημέλητα μαλλιά και τα γαμψά νύχια, τα οποία είναι πολύ χρήσιμα ειδικά αν κάθεσαι στην άκρη του καναπέ, περιμένεις να δεις πόση απ’ τη ζωή σου θα ακυρωθεί ακόμα, κι αν δεν έχει μπει το επίδομα για νά ‘χεις κάτι άλλο να μασουλήσεις. Υπομονή. Οι επόμενες δύο εβδομάδες θα ναι κρίσιμες. Σε αυτές τις κρίσιμες δυο εβδομάδες που διανύουμε έναν χρόνο τώρα (εβδομάδες που έχουν την εκπληκτική ικανότητα να αναπαράγουν τον εαυτό τους ταυτοτικά, που θα έλεγε και ο Μποντριγιάρ, που ήταν ωραίος ως Έλληνας), το σημαντικό είναι να παραμείνουμε υπεύθυνοι και να μείνουμε στη φούσκα μας, με τις οικογένειές που όλα έχουμε και να προσευχόμαστε στο θεό, όπου όλα πιστεύουμε, να μας γλιτώσει από την ενδοοικογενειακή διασπορά του ιού. Να μείνουμε ασφαλείς ως κοινωνία ώσπου, με το καλό, να βγούμε επιτέλους στο ξέφωτο της ελευθερίας. Α, και να μη μας διχάζουν. Θα κάνουμε Πάσχα, από μακριά. Χριστούγεννα από απόσταση. Πρωτοχρονιά μέχρι δύο οικογένειες. Έχουμε ετοιμάσει και μια παρτάρα φοβερή για τα 200 χρόνια, αν είστε καλά παιδιά και μείνετε μέσα θα την κάνουμε. Πόσοι είναι οι νεκροί; Μα εμείς το έχουμε υποσχεθεί στον στρατό. Έχουν γυαλίσει τα όπλα τους, έχουν βάλει και καύσιμα στο ελικόπτερο, παραγγείλαμε και κέτερινγκ με ελληνοελληνικό φαΐ για τους καλεσμένους. Δεν γίνεται. Θα γιορτάσουμε την ελευθερία. Μέχρι τις 21:00. Ας είναι. Όταν η Ελλάδα έκανε επανάσταση, έλαβε συγχαρητήρια πρώτα-πρώτα από την Αϊτή. Τώρα που η Αϊτή περνάει δικτατορία, δεν στέλνουμε καμιά βοήθεια. Καλά, κι εμείς έχουμε ΝΔ και δεν μας στέλνεται καμία βοήθεια από έξω – μόνο παραπάνω όπλα της δίνουν από την ΕΕ. Μόνη μας ελπίδα να ριζοσπαστικοποιήσουμε τουρίστες και τουρίστριες και να κάνουμε μια επανάσταση, πάλι με την βοήθεια των ξένων δηλαδή.
Αλλά, όπως το 1821, έτσι και 2021 δεν έχει σημασία τόσο το έθνος, όσο οι κοινωνικές τάξεις. Τότε ήταν οι έμποροι κι οι αστοί, σήμερα ο κόσμος της εργασίας που όλο το χρόνο πήζει στη δουλειά (φέτος και την καραντίνα) προκειμένου να πάει τις πολυπόθητες διακοπές του για 1-2 βδομάδες (αυτές κι αν είναι κρίσιμες). Η ίδρυση ενός κράτους (μιας συγκρότησης δηλαδή που έχει δομηθεί πάνω στην ταξική εκμετάλλευση και το έγκλημα απέναντι στον άλλο που δεν περικλείει ή που περικλείει παρά τη θέλησή του) δεν είναι ένα γεγονός που θα έπρεπε να αποτελεί, για κανένα λόγο, πηγή υπερηφάνειας και αιτία εορτασμών.
Αυτό για όλα τα κράτη. Τώρα για το δικό μας: έχετε βρεθεί ποτέ σε πιο αμήχανη θέση; Να είστε κλεισμένοι στα σπίτια σας, με απαγόρευση κυκλοφορίας και να βλέπετε την ακροδεξιά μας κυβέρνηση να γιορτάζει με περηφάνια, μόνη της, από τα κανάλια που έχει εξαγοράσει για να συγκινούνται με την «ερμηνεία» εκείνης της κυβερνητικής «σοπράνο» που αναλογεί πάντα, σε όλα τα καθεστώτα; Η Ζάννη πάντα και παντού τον εθνικό ύμνο λέει, λες και ξέρει μόνο αυτό. Είναι σαν τον Red FM των σοπράνο. Καταλληλότερο θα ήταν να τραγούδαγε κάτι ο Sin Boy. Συμβολικά και μόνο, μιας κι είναι ένας Αλβανός που ανέβασε τόσο την Ελλάδα με το Mama, όπως οι Αρβανίτες βοήθησαν τότε να φτιάξουμε την μαμά Ελλάδα. Κι ας μη στεναχωριέται η Ζάννη που θα εκτοπιστεί, καθώς όλοι οι ράπερς μιλάνε για «ζάνι» (xannie εκ του Xanax) στα κομμάτια τους. Και τώρα μερικά μπαχτινικά, γιατί μας αρέσουν οι θεωρητικοί που αρχίζουν από μπι: Στους επίσημους εθνικούς εορτασμούς αντιπροτείνουμε μια δράση που συνδέεται με μια λαϊκοεορταστική παράδοση που έχει επίκεντρο το Καρναβάλι και γενεαλογία που ξεκινάει από την αρχαιότητα και τα Ρωμαϊκά Σατουρνάλια, διατρέχει τον μεσαίωνα και την αναγέννηση, με τις «γιορτές των τρελών» τη «γιορτή του γαϊδάρου», τις «μωρίες» και τις «διαβολιές», διασώζεται σε καλλιτεχνικές μορφές επιτέλεσης όπως η Κομέντια ντελ άρτε, και φτάνει, εξασθενημένη, μέχρι τις μέρες μας. Πρόκειται για «έναν κόσμο από την ανάποδη», ένα ουτοπικό γκροτέσκο βασίλειο αφθονίας, ελευθερίας και οικειότητας που κατοικείται από εγκυμονούσες γριές και ζωόμορφους κοιλαράδες που καταβροχθίζουν, γελούν και γλεντάνε· έναν σουρεαλιστικό κόσμο ανανέωσης και ισότητας που απολαμβάνει κατ’ εξαίρεση, την κατάργηση κανόνων, απαγορεύσεων, ιεραρχιών, ταξικότητας και προνομίων. Μια δεύτερη ζωή που επιτελείται ως παρωδία της συνηθισμένης. Η ίδια παράδοση περικλείει τις διαπολιτισμικές φιγούρες του Γελωτοποιού, του Τρελού, του Τζέστερ, του Τρίξτερ, του Κλόουν αλλά και αυτή του Σαμάνου/Ιερουργού όπως και τις ιστορικές «καρναβαλικές» καλλιτεχνικές επιτελέσεις της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης (βλ. δράσεις Φουτουριστών και Ντανταϊστών, τους Φλούξους, τους Καταστασιακούς, τον Γιόζεφ Μπόις).
Σκεφτείτε μια αλληγορική επανάσταση: το πώς μπορεί να επανιδρυθεί ένα κράτος. Αν τότε μετρούσαμε τους πολεμιστές της επανάστασης, τώρα να προσδώσουμε ηρωϊκό πρόσημο σε όσους μέσα στην περίοδο της καραντίνας συνέβαλαν στο να κάνουν τον εγκλεισμό μας πιο υποφερτό. Αντί να ρίχνουν «χαιρετιστήριες βολές», και να χαιρετάνε τις οικογένειες που είναι στην εξουσία αιώνες, θα ήταν προτιμότερο να στείλουμε τις ένοπλες δυνάμεις για εθελοντισμό στο ΕΣΥ. Μια επαναστατική κίνηση θα ήταν να τσιμεντωθεί η Ακρόπολη μέχρι και τα αετώματα. Δεν λέμε να μην είναι κιτς το ελληνικό κράτος, αλλά ας είναι τουλάχιστον λίγο πιο χαωμένο. Η Επανάσταση δεν θα υπήρχε χωρίς τον πλούτο που κάναμε χάρη στην πειρατεία, το χόμπυ που είχαν οι ναυτικοί μας όταν δεν δούλευαν. Αντίστοιχα, θα μπορούσαν και οι σημερινοί εφοπλιστές, ειδικά όσοι είναι μπλεγμένοι με την μαύρη αγορά, να χρηματοδοτήσουν το κράτος και να τους ντύσουμε λαϊκούς ήρωες. Ας χτίσουμε κι ένα μνημείο στους τότε πειρατές, κι ας αθωώσουμε τους σημερινούς, γιατί χωρίς την αλητεία το κράτος δε μπορεί να υπάρξει. Ας γιορτάσουμε και τα πιο μελανά σημεία της Επανάστασης. Ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε. Λογικό, καθώς το racial profiling παίρνει και δίνει από τότε. Οι φυλακές έχουν δυσανάλογα πολλούς Αλβανούς, απόδειξη ότι το κράτος μας ήταν πάντα ρατσιστικό. Προς τιμήν του Κολοκοτρώνη, θα μπορούσαμε να έχουμε παρελάσεις από φυλακισμένους, που όμως δεν ξαναγυρνάνε πίσω στα κελιά τους Μερικές πρόχειρες ιδέες απλά. Ως Sinodi Papu, ψάχνουμε να βρούμε νέους και παλιούς τρόπους να γιορτάσουμε. Θέλουμε να ανακαλύψουμε ξανά τις αισθήσεις που χάσαμε κλεισμένα σπίτια μας. Η ομάδα θα εγκαινιάσει την δράση της δοκιμάζοντας μια σειρά από επιτελεστικές σπουδές στην συνεύρεση, τη σωματική οικειότητα και τη χωρική εγγύτητα, στο πλαίσιο της μετα-πανδημικής πραγματικότητας. Να βρούμε τρόπους να μη ξεχάσουμε να ζούμε, για όσο κρατήσει αυτό ακόμα. Ετοιμαζόμαστε για την μεγάλη καλλιτεχνική, συναισθηματική, και κοινωνική έκρηξη που θα λάβει χώρα με το πέρας της πανδημίας, όπως γίνεται πάντα. Θέλουμε να φέρουμε αυτή την έκρηξη ένα βήμα πιο κοντά.
Who is who
Οι Sinodi Papu είναι μια καλλιτεχνική ομάδα που αποτελείται από εικαστικούς καλλιτέχνες, ηθοποιούς, και stand-up κωμικούς. Ιδρύθηκε τις πρώτες μέρες του 2021 με σκοπό να διερευνήσει σύγχρονες μετα-ψηφιακές μορφές καλλιτεχνικής επιτέλεσης με έμφαση στην ποιητική της σάτιρας, της γιορτής, της μίμησης και του μασκαρέματος. Επικεφαλής της ομάδας είναι ο Πάνος Σκλαβενίτης, το ρόστερ συμπληρώνουν οι Τάνια Βαρβέρη, Κωνσταντίνα Δαούτη, Μαρκέλλα Ξυλογιαννοπούλου, και Αλέξανδρος Τιτκώβ. Στον βασικό κορμό των Sinodi Papu θα συνδράμει, κατά περίσταση, ένα ευρύ δίκτυο στενών συνεργατών.