De ja vu
Τον όρο «διαπλοκή» τον εισήγαγε στο πολιτικό λεξιλόγιο ο Κων/νος Μητσοτάκης. Ο άνθρωπος που υπήρξε ο ορισμός της διαπλοκής διαθέτει παραδόξως και την πατρότητα του όρου! Όταν έγινε σαφές ότι η θητεία του ως πρωθυπουργός οδηγούσε στην πολιτική εξαφάνιση πέρασε από μια τελευταία καταγγελτική φάση, η οποία δεν έπεισε φυσικά κανέναν. De ja vu;
Η προσπάθεια επικυριαρχίας ανάμεσα σε οικονομικά συμφέροντα με όρους πατρωνίας, αδιαφάνειας και νόθευσης του ανταγωνισμού επαναλήφθηκε. Η οικοδόμηση ενός αυταρχικού καθεστώτος, που ποδηγέτησε την ενημέρωση κι επιχείρησε την ηθική απαξίωση, αλλά και την ποινική καταδίωξη του πολιτικού αντιπάλου, επαναλήφθηκε. Η μανιασμένη προσπάθεια να παρθούν πίσω κατακτήσεις του λαού γιατί ανιστόρητα αποδόθηκαν σε μια υποτιθέμενη αφύσικη αριστερή παρένθεση επαναλήφθηκε. Ευρισκόμενοι σε φάση επιλόγου, μικρή σημασία έχει το άγχος της Οικογένειας αν θα επαναληφθεί το 1993 και στο ότι το θανατηφόρο βέλος θα προέλθει εξ οικείων.
Το 1993 η έμφαση δόθηκε στη στάση Σαμαρά, ωστόσο το βασικό αίτιο ήταν και τότε η προϊούσα παρακμή του καθεστώτος κι όχι οι όποιες φιλοδοξίες. Η ιστορία απέδειξε για την εκ των έσω ανατροπή ότι θεωρήθηκε υγιής αντίδραση απέναντι στην παρακμή κι όχι συναλλαγή ή προδοσία. Αυτό τελικώς αναγνωρίστηκε από την ενδιαφερόμενη παράταξη.
Τα τριάντα χρόνια που μεσολάβησαν μπορεί και να είναι πολύ λίγα. Τα έθνη, οι παρατάξεις, ακόμη κι οι Οικογένειες δεν αλλάζουν ριζικά τόσο γρήγορα και με την έννοια αυτή η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά απλώς συνεχίζεται.
ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ
Το σύνηθες μοτίβο στα διαγγέλματα του κ. Μητσοτάκη μετά από κάποια πολιτική αποτυχία ήταν το λεγόμενο «ταπί και ψύχραιμος!». Προβαλλόταν δηλαδή η φιλοτεχνημένη εικόνα ενός ικανού διαχειριστή, πανέτοιμου για κάθε ενδεχόμενο. Εξάλλου το αντιστάθμισμα στην ταξική μεροληψία της πολιτικής του σε βάρος των απλών ανθρώπων, υποτίθεται πως θα ήταν η διαχειριστική επάρκεια του Harvard απέναντι μάλιστα σε «Συριζαίους» που ήταν μεν πιο φιλολαϊκοί αλλά ήταν τάχα παραλίες.
Τον ύμνο αυτό τον χορτάσαμε επί χρόνια, σε πρώτη και δεύτερη φωνή, σε ήχους κύριους και πλάγιους. Ωστόσο με την πρόοδο της κυβερνητικής θητείας ήταν αναμενόμενη η διάψευσή του από την αληθινή ζωή. Είναι δεδομένη πια η εντεινόμενη αμφισβήτηση της κυβερνητικής διαχείρισης από όλα τα στρώματα που θίγονται από την νεοφιλελεύθερη επέλαση. Δεν περιορίζεται αυτό στην απελπισία των ευάλωτων, αλλά αφορά και τα μεσοστρώματα.
Σε αυτές τις συνθήκες το μοτίβο του ψυχρού αλλά αποτελεσματικού manager, υπό το κράτος φυσικά και των δημοσιογραφικών αποκαλύψεων, ήταν φανερό ότι δεν θα έβγαινε. Επιλέχθηκε λοιπόν ένα άλλο μήνυμα χαρακτηριστικό της αλλαγής πολιτικής φάσης, κάτι σαν τον υπαινιγμό ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι «και του σαλονιού και του … λιμανιού!». Πολύ σκληρός δηλαδή για να πεθάνει …
ΠΡΩΙΜΟΣ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΙΣΜΟΣ
Ο κ. Μητσοτάκης δούλεψε για ελάχιστους, λιγότερους από το 1% των Ελλήνων, αλλά νομιμοποιήθηκε εκλογικά από το 1/3 των Ελλήνων. Πώς συνδύασε την γοητεία προς τους μεγάλους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης με την ανοχή από τους μεγάλους χαμένους αυτής; Με την διαχείριση του φόβου! Υπάρχει πλήθος ανθρώπων που ο φόβος έχει καταστεί ακρογωνιαίος λίθος της συμπεριφοράς τους. Φοβούνται πράγματα υπαρκτά κι ανύπαρκτα, απειλές εξωτερικές και εσωτερικές, αντικειμενικούς κινδύνους ή προσωπικές υστερήσεις και αυτό το βγάζουν με το υπόρρητο πολιτικό αίτημα του πατερναλισμού, δηλαδή μιας ισχυρής πολιτικής περσόνας με υποτιθέμενες προστατευτικές δυνάμεις και προδιαθέσεις.
Το παραδοσιακό συντηρητικό ακροατήριο κατέβασε πολύ τον πήχη των ηθικών αξιώσεων, των δικαιωμάτων, του δίκιου ή ακόμη και της τυπικής εντιμότητας αναζητώντας τον ισχυρό πάσει θυσία και δυνάμει. Υπήρξε πρόθυμο να συγχωρήσει πολλά σε επίπεδο αξιών, πράγμα που το είδαμε κραυγαλέο σε αρκετές δυτικές χώρες, αλλά έστω εν τω γεννάσθαι το βλέπουμε κι εδώ. Η παράδοξη ανοχή πολλών σε Predator, push backs, αστυνομική αυθαιρεσία, γελοιοποίηση της Βουλής και της Δικαιοσύνης αποτελούν τέτοια παραδείγματα. Η παράσταση Όρμπαν της Μεσογείου πούλησε εισιτήρια γιατί είχε υπαρκτή ζήτηση από την κοινωνία.
H χθεσινή όμως εικόνα: του ταραγμένου, που δεν ξέρει τι γίνεται στη χώρα του, που μάλλον του την είχαν στημένη συνεργάτες και συγγενείς και τον πήραν στο λαιμό τους, με τους επιχειρηματίες που τον ανέδειξαν να αποδεικνύονται στα στερνά εκβιαστές κι υπόκοσμος, θίγει το μητσοτάκειο αφήγημα στον πυρήνα του.
Αυτός δηλαδή που επιδείκνυε με κυνισμό την ισχύ του και γοήτευε αδυνάμους δια της απροκάλυπτης επίδειξης δύναμης, αυτός που αναβίωνε το «γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε!» της οικογενειακής παράδοσης, λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης εμφανίζεται σημαντικά αλλαγμένος. Είναι πλέον ένας αδύναμος άνθρωπος, αναστατωμένος από τις σε βάρος του κατηγορίες, που ισχυρίζεται ότι τον υπονομεύουν όλοι.
ΠΡΟΓΝΩΣΗ
Κανείς δεν πρόκειται να τον συμπαθήσει από όσους τον αντιπάθησαν στην περίοδο της τριετούς εποποιίας του, ενώ έτσι θα εξασφαλίσει την περιφρόνηση κι όσων περίμεναν από αυτόν ακριβώς αυτό που ήταν, έναν αδίστακτο που τον φοβόνταν όλοι. Γι’ αυτό είναι απολύτως δηλητηριώδες το σημερινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ» που καγχάζει αποκαλώντας τον απλώς «ΑΔΥΝΑΜΟ».-
