«13 reasons why». Αυτός είναι ο τίτλος μιας σοκαριστικής για πολλούς αμερικανικής σειράς, που πραγματεύεται κάτι πολύ «συνηθισμένο» εκεί και πολύ σοκαριστικό εδώ. Την αυτοκτονία έφηβων παιδιών, αγοριών και κοριτσιών, που δεν άντεξαν το bullying που υφίσταντο από «φίλους» και κυρίως από συμμαθητές.
Η σειρά αφορά μια έφηβη κοπέλα που βάζει τέλος στη ζωή της, αφήνοντας πίσω της 13 κασέτες, μία για κάθε συμμαθητή και φίλο της, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θεωρούσε ότι την έσπρωξαν στην πράξη της.
Ίσως το 15χρονο αγόρι στην Αργυρούπολη να είχε δει τη σειρά -μια οθόνη δρόμος τα κοινά προβλήματα των θυμάτων του bullying στον πλανήτη- και να άφησε με τον δικό του τρόπο τις «κασέτες» του, το σημείωμα δηλαδή όπου κατονόμαζε τους συμμαθητές του οι οποίοι αισθάνθηκε ότι τον οδήγησαν στην απόφαση να κόψει τη ζωή του πριν καν αυτή αρχίσει.
Ίσως να μην την είχε καν ακουστά και να μη χρειάστηκε να «εμπνευστεί» από τίποτα άλλο παρά από τον δικό του πόνο πριν φτάσει στο σημείο να τυλίξει θηλιά στον λαιμό του, που ακόμα καλά καλά δεν είχε σχηματιστεί.
Ίσως να φταίνε οι άλλοι, ίσως οι γονείς των βασανιστών του να ήξεραν ή να μην ήξεραν, ίσως το σχολείο να μην έδωσε σημασία, ίσως το οικογενειακό περιβάλλον να μην γνώριζε πώς να διαχειριστεί την κατάσταση, ίσως το ίδιο το παιδί να μην ήξερε τι να κάνει ή να μην είχε που να στραφεί.
Τόσα άχρηστα «ίσως» μπροστά σε μια τραγωδία που γράφεται πάντοτε μπροστά σε θεατές, οι οποίοι δεν βλέπουν, δεν ξέρουν, δεν καταλαβαίνουν ή δεν μπορούν να την εμποδίσουν.
Ίσως αν οι θεατές της τραγωδίας έπαυαν να είναι θεατές και γίνονταν συμπρωταγωνιστές, το έργο να μην έφτανε ποτέ σ΄αυτό το τέλος.
Λάθος. Εδώ δεν έχει «ίσως». Αν οι θεατές αυτής της τραγωδίας γίνουν συμπρωταγωνιστές, το έργο δε θα φτάσει σ΄αυτό το τέλος. Κι όσο όλοι μας δεν αλλάζουμε το σενάριο, είμαστε εξίσου συνυπεύθυνοι για τα «εισιτήρια» που κόβουν όλα τα παιδιά δίπλα μας που δεν βρίσκουν άλλο ρόλο από αυτόν του θύματος και του αυτόχειρα. Του καθ’ όλα μη ιδανικού αυτόχειρα…
