Περπατώντας στην Αθήνα είναι σαν να περπατάς σε αρχαιολογικό χώρο. Όχι γιατί η πρωτεύουσα της «σύγχρονης» Ελλάδας έχει όλα τα λαμπρά ερείπια του παρελθόντος αλλά γιατί η σημερινή Αθήνα έχει όλα τα ερείπια του πρόσφατου παρελθόντος, του νυν και ίσως και του μέλλοντος.
Εκεί που περπατάς, πλάι, τα ρολά των καταστημάτων είναι κατεβασμένα, με λουκέτα, σκόνη, ίσως και στοίβα την αλληλογραφία που μάλλον δεν θα φτάσει στον παραλήπτη.
Και αναρωτιέσαι αν το κατάστημα που περνάς δίπλα είχε κλείσει στην κρίση των μνημονίων ή στην επόμενη που ήρθε για να ολοκληρώσει την καταστροφή, στην κρίση που προκάλεσε ο κορονοϊός και η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Και σαν τους αρχαιολόγους που για τον χρόνο ενός ευρήματος κοιτάνε τα στρώματα του χώματος, εδώ κοιτάζεις πόση σκόνη, πόση βρώμα και -συγγνώμη- πόσες κουτσουλιές έχουν συσσωρευθεί.
Και υπολογίζεις την κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της οποίας έκλεισαν.
Γιατί κανείς δεν φροντίζει πλέον να τα καθαρίσει.
Εξάλλου, τι να καθαρίσεις όταν θα προστεθούν και άλλα πλάι, όταν κάποια στιγμή θα «ανοίξουν» μετά τα lockdown.
Εκεί θα φανεί η καταστροφή που έχει γίνει, όχι τώρα που μας κρατάνε μέσα, κλειδωμένους και τα καταστήματα σε μια εικονική φορμόλη.
Εκεί, όταν θα πετάξουμε τις μάσκες (αμήν και πότε), και αφού περάσουν λίγοι μήνες, θα μετρήσουμε την ανεργία, τις καταστροφές, τα λουκέτα, τους πλειστηριασμούς. Μετά τον απολογισμό των νεκρών και της ζωής που χάσαμε με πειράματα.
Λίγοι θα χαμογελάνε γιατί θα έχουν κατορθώσει να αυξήσουν τις περιουσίες τους…
Όσο για τους άλλους, τους πολλούς, ίσως να τραβάνε τα μαλλιά τους…
Αλλά μην ανησυχείτε, το τουρκομπαρόκ σιντριβάνι της Αγίας Οικογένειας θα θυμίζει τα λάθη μας!
