Η θεατρική σεζόν 2016-2017 ξεκίνησε πολύ δυναμικά με πλούσιο ρεπερτόριο. Δεκάδες παραστάσεις έχουν ήδη ανέβει, ενώ πρεμιέρες πραγματοποιούνται κάθε βδομάδα. Έχοντας παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις ξεχωρίσαμε μερικές και εν όψει των εορτών σας τις προτείνουμε.
1. H ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΚΟΡΕΑΣ
Μια συναρπαστική παράσταση-στοχασμός πάνω στην έννοια της αγάπης. O Νίκος Μαστοράκης σκηνοθετεί με μαεστρία το έργο του Ζοέλ Πομερά, μιας από τις σημαίνουσες μορφές της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας, έχοντας στη διάθεσή του ένα εξαιρετικό επιτελείο ηθοποιών. Η ανάγκη του καθενός μας να νοηματοδοτήσει την αγάπη με έναν εντελώς διαφορετικό και αυστηρά προσωπικό τρόπο καθιστά την ίδια την έννοια της αγάπης έωλη. Τι είναι αυτό λοιπόν που το λέμε αγάπη; Ένα συναίσθημα ή μήπως μια έμμονη ιδέα; Ένστικτο που μας χάρισε η ίδια η φύση ή μια ανθρώπινη κατασκευή για να αισθανθούμε πλήρεις και ασφαλείς; Τις ιστορίες του σπονδυλωτού κειμένου ερμηνεύουν μοναδικά οι ηθοποιοί του θιάσου (Κ. Τάκαλου, Χ. Φραγκούλης, Μ. Καλλιμάνη, Ι. Μαυρέα, Κλ. Γρηγοριάδης, Δ. Πασσάς, Κ. Λυπηρίδου, Χρ. Παπατριανταφύλλου, Α. Σαββάκη) οι οποίοι ξεδιπλώνουν το εκρηκτικό τους ταλέντο.
2.ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Μπορεί το θεατρικό έργο του Τρέισι Λετς «Αύγουστος» να έχει κάνει θραύση στις αμερικανικές και τις βρετανικές σκηνές, στην Ελλάδα όμως ανεβαίνει για πρώτη φορά. Έτσι στη χώρα μας η ιστορία είναι γνωστή από την επιτυχημένη κινηματογραφική ταινία με τη Μέριλ Στριπ και την Τζούλια Ρόμπερτς.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ξέρει να παίζει με την ακρίβεια και το καυστικό χιούμορ και να ισορροπεί μοναδικά τραγικές και κωμικές καταστάσεις, το διαπιστώσαμε και στον «Θεό της Σφαγής». Εδώ το εγχείρημα είναι πολύ πιο δύσκολο, το έργο πολυπρόσωπο, ο θίασος εντεκαμελής και οι χαρακτήρες πολυδιάστατοι.
Ο θίασος διαχειρίζεται το τραγικό, χωρίς να του δίνει έμφαση. Αντίθετα οι ερμηνείες έχουν τόσο ρεαλισμό –γραμμή που επιβάλλει η σκηνοθεσία–, ώστε η παράσταση αναπνέει και σε κερδίζει.
Η σκηνοθεσία κατάφερε να αναδείξει με τον καλύτερο τρόπο τις βαθύτερες πληγές της οικογένειας, τα ψυχικά τραύματα των ηρώων, ισορροπώντας παράλληλα μοναδικά το δραματικό και το κωμικό στοιχείο. Στον «Αύγουστο» και οι έντεκα ηθοποιοί χαρίζουν στο κοινό σπουδαίες ερμηνευτικές στιγμές. Από τη Μαρία Πρωτόπαππα που καθηλώνει στον πρωταγωνιστικό ρόλο μέχρι την Ορόρα Μαριόν στο ρόλο της βοηθού-νοσοκόμας.
3.ΦΛΟΡΕΝΣ ΦΟΣΤΕΡ ΤΖΕΚΙΝΣ – ΕΝΘΥΜΙΟ
«Αύγουστος» και «Ενθύμιο» είναι δύο παραστάσεις με ένα κοινό σημείο. Ποιο είναι αυτό; Τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον κινηματογράφο ερμήνευσε η Μέριλ Στριπ. Στο «Ενθύμιο» η Ναταλία Τσαλίκη σε κάνει να την ξεχνάς! Χαρίζοντας μια απολαυστική ερμηνεία σε μια παράσταση διαμάντι. Ύμνο για την ανθρώπινη θέληση. Ο Γιάννος Περλέγκας μετά τον υπέροχο «Αδαή και Παράφρονα» αποδεικνύει για μια ακόμα φορά τις σκηνοθετικές του ικανότητες. Όσο για τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο, είναι ένας μοναδικός παρτενέρ σε αυτό το απολαυστικό ταξίδι. Η Φλόρενς Φόστερ Τζέκινς έχει μείνει στην ιστορία ως η πιο φάλτσα σοπράνο. Πίσω όμως από το κωμικό του πράγματος βρίσκεται μια τραγική φιγούρα.
4. 1984
Στο προφητικό μυθιστόρημα-σταθμό για την πολιτική σκέψη του 20ού αιώνα «1984» ο Τζωρτζ Όργουελ περιγράφει μια κοινωνία τρόμου και αυτό που καθιστά το βιβλίο του μοναδικό, και όχι απλώς επίκαιρο, είναι το γεγονός ότι είναι μπροστά από την εποχή του.
Δυστυχώς κουνάς το κεφάλι αναλογιζόμενος πού οδήγησαν τα καθεστώτα και οι πολιτικές ιδεολογίες τους λαούς, και το κυριότερο αναρωτιέσαι πόσο ελεύθερος είναι κανείς. Ή μάλλον «είναι όσο ελεύθερος νομίζει πως είναι;» Η παράσταση βασίστηκε σε μια εμπνευσμένη διασκευή (Ρόμπερτ Άικι και Ντάνκαν Μακμίλαν), στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάζεται η ιστορία υπό το πρίσμα του Ουίνστον/Όργουελ εν είδει εγκεφαλογραφήματος. Ο ήρωας είναι αντιμέτωπος με τα παιδικά του βιώματα, με το παρόν που αδυνατεί να συλλάβει μέσα σε μια κοινωνία που υποτάσσεται στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού και με ένα καλύτερο μέλλον που ονειρεύεται.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου σκηνοθετεί μια αριστουργηματική παράσταση. Καταφέρνει να συγχρονίσει κάθε σκηνή με τις ανάσες του κοινού. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα θρίλερ (που ενισχύει η μουσική του Γιώργου Πούλιου), κινηματογραφικές εικόνες, εντυπωσιακά γρήγορες εναλλαγές και άρτια αξιοποίηση των τεχνικών μέσων. Σπάνια συναντά κανείς τέτοιο μοναδικό συγκερασμό πλάνων οθόνης και σκηνών.
Τολμά και φτάνει στα άκρα το εγχείρημά της και σοκάρει με τις σκηνές βασανισμού. Σκηνές ιδιαίτερα σκληρές, που δεν βλέπουμε εύκολα και που ομολογώ ότι με δυσκόλεψαν. Αρωγοί της στη συγκεκριμένη προσπάθεια τα καταπληκτικά σκηνικά της Εύας Μανιδάκη (φωτισμένα εκπληκτικά από τον Νίκο Βλασόπουλο), που ήταν αποκάλυψη και χάρισαν στην παράσταση, κατά την άποψή μου, την πιο δυνατή στιγμή της, τη στιγμή της εισβολής των αστυνομικών στο παλαιοπωλείο.
Το «1984» ευτύχησε στη διανομή. Με τους εξαιρετικούς Αργύρη Πανταζάρα, Νίκο Κουρή και Λένα Δροσάκη στους κεντρικούς ρόλους, αλλά και έναν υπέροχο θίασο.
5. ΔΕΙΠΝΟ ΗΛΙΘΙΩΝ
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος επιλέγει τη γνωστή ιστορία του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Φρανσίς Βεμπέρ «Δείπνο ηλιθίων» («Le dîner de cons», 1998), διάσημη από τον κινηματογράφο, και σκηνοθετεί μια απολαυστική παράσταση, που μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις χαρίζει αβίαστο γέλιο, ενώ παράλληλα προβληματίζει και συγκινεί βαθιά.
Με αρωγό του την εύστοχη μετάφραση της Νικολέτας Κοτσαηλίδου επιτυγχάνει το σπουδαιότερο, κατά τη γνώμη μου, ατού σε μια κωμική παράσταση, ένα μοναδικό ρυθμό. Κουρδίζει εξαιρετικά το θίασό του, τίποτα δεν περισσεύει, τίποτα δεν μοιάζει υπερβολικό. Αναδεικνύει ευφυέστατα τις κωμικοτραγικές καταστάσεις δημιουργώντας στο θεατή το αίσθημα της ταύτισης. Παράλληλα, με την εμπειρία του σε αυτό το είδος της κωμωδίας, δεν αφήνει ατάκα να πάει χαμένη – ακόμα και οι ηχογραφημένες που ακούγονται στα τηλεφωνήματα εκμαιεύουν το γέλιο της πλατείας.
Όλα αυτά μπορεί να τα περιμένει κάποιος από μια δυνατή κωμωδία, αλλά αυτά που κάνουν, κατά την άποψή μου, τη συγκεκριμένη παράσταση να ξεχωρίζει είναι οι διαρκείς εναλλαγές, η σαφής ανάγνωση του κειμένου και μια υποβόσκουσα μελαγχολία που εξελίσσεται σε μία από τις πιο συγκινητικές σκηνές της φετινής θεατρικής σεζόν στο φινάλε του έργου. «Ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να πεθαίνει κανείς από έρωτα…» θα πει το θύμα στο θύτη του.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος είναι ένας απολαυστικός Φρανσουά και η χημεία του με τον Πιερ, τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, είναι σπάνια.
6. ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ
Μπορούν τα συγκαλυμμένα μυστικά και τα ψέματα μιας οικογένειας να απειλήσουν το μέλλον της και να αποβούν καταστροφικά; Αρκεί η αγάπη για να επέλθει η συγχώρεση; Στο αντιπολεμικό αριστούργημα του Άρθουρ Μίλλερ «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» ένα τραγικό λάθος ενός βιομήχανου πατέρα, του Τζο Κέλλερ, οδηγεί στο θάνατο είκοσι έναν ανθρώπους και διαλύει τις ζωές των αγαπημένων του για πάντα.
Η σκηνοθετική πρόταση του Γιάννη Μόσχου, που υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία του κειμένου, είναι σαφέστατη: μια καθαρή ανάγνωση του εκπληκτικού κειμένου, την οποία στηρίζει ένα σπουδαίο καστ ηθοποιών.
Πρωτεργάτης ο Δημήτρης Καταλειφός, ο οποίος υποδύεται υπέροχα τον Τζο Κέλλερ, με απίστευτη εσωτερική ροή, που όχι μόνο απογειώνει το συγκλονιστικό μονόλογο του ήρωα, αλλά κάνει ακόμα και τις καθημερινές στιγμές του να φαντάζουν απαράμιλλα γοητευτικές. Επίσης εξαιρετική στο ρόλο της συζύγου η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου. Αφοπλιστική στη λιτότητά της, μετατρέπεται σε μια σπαρακτική μάνα που είναι αδύνατο να σε αφήσει ασυγκίνητο.
Και 4 επαναλήψεις
Δεν είναι φετινές παραγωγές αλλά, αν δεν έχετε παρακολουθήσει αυτές τις παραστάσεις, νομίζουμε πως πραγματικά αξίζουν την προσοχή σας.
Ο λόγος για το «Κουκλόσπιτο», τον «Άγριο Σπόρο», τον «Θεό της Σφαγής» και τις «Τρεις Αδερφές».
