Καμιά κοινωνική και πολιτική εξέλιξη δεν γίνεται εν κενώ. Τα γεγονότα δε φυτρώνουν ξαφνικά σα μανιτάρια στο δάσος. Οι άνθρωποι και η δράση τους, ακόμη και όταν γίνονται στατιστική, έχουν ως βάση την πραγματικότητα και τους κανόνες της.
Στις ΗΠΑ, δε δολοφονούνται δημοσιογράφοι. Στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν υλοποιούνται συμβόλαια θανάτου δημοσιογράφων. Στη Γερμανία κανένας δε τολμά να απειλήσει δημόσια άνθρωπο του Τύπου, πολύ δε περισσότερο, όταν ο ίδιος έχει δημόσιο ρόλο. Στη Γαλλία ο Μακρόν δεν διανοείται να κατηγορήσει εφημερίδα.
Δημοσιογράφος όμως δολοφονήθηκε στη Μάλτα, μια χώρα διαφθοράς με εξίσου διεφθαρμένη κυβέρνηση. Η Δάφνη Γκαλιζία, ανατινάχτηκε γιατί είχε το θάρρος να ερευνήσει τη σύνδεση της πολιτικής με τη διαφθορά.
Στην Ελλάδα δολοφονούνται δημοσιογράφοι, απειλούνται δημόσια και αποκαλύπτονται συμβόλαια θανάτου.
Τι οπλίζει το χέρι των δολοφόνων στη Μάλτα και την Ελλάδα, εν αντιθέσει με άλλες χώρες στην Ευρώπη; Τα γεγονότα κινούνται από τις συνθήκες. Η Μάλτα, η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Πολωνία είναι χώρες εχθρικές προς τον Τύπο. Ο δημοσιογράφος που ψάχνει την αλήθεια ενοχοποιείται ως γραφικός και εμμονικός, η αλήθεια ταυτίζεται με το αφήγημα μιας κατεστημένης δημοσιογραφίας και όποιος τολμά τιμωρείται. Πολύ πριν κάποιος πατήσει τη σκανδάλη, άλλοι, συντονισμένα και φονικά, του έχουν δείξει ποιος είναι ο στόχος.
Γύρω από την ερευνητική δημοσιογραφία και τους πραγματικούς ρεπόρτερ, δημιουργείται η αχλή της αθλιότητας μέσα στην οποία θα κρυφτεί ο επίδοξος δολοφόνος. Επιστρατεύονται απαξιωτικές φήμες, βρόμικα υπονοούμενα, ενώ οργανώνεται η συντονισμένη δολοφονία της προσωπικότητάς τους.
Πριν από χρόνια χρησιμοποιούσα και εγώ τη σύγκριση με την Αφρικανική Μποτσουάνα, για να σηματοδοτήσω με υπερβολή ίσως, τις αρνητικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Η Μποτσουάνα όμως, σύμφωνα με τους «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα», είναι πιο ψηλά στην κατάταξη για την ελευθερία του Τύπου, απ ό,τι η Ελλάδα. Με λίγα λόγια, ο δημοσιογράφος μιας από τις πιο φτωχές χώρες στον κόσμο, έχει περισσότερη ελευθερία στο να κρίνει τον τοπικό αυταρχικό φύλαρχο, απ ό,τι ο Έλληνας συνάδελφός του να κρίνει τον πρωθυπουργό.
Το συμβόλαιο θανάτου εναντίον μου είναι δεν είναι μια προσωπική υπόθεση, ακόμη και αν αποτελεί ένα προσωπικό κίνδυνο. Στη χώρα που ζούμε, κανένας δε θα τολμούσε να σκοτώσει ή να απειλήσει δημοσιογράφο αν δεν υπήρχαν οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί στο έγκλημα της δολοφονίας της «ενοχλητικής» δημοσιογραφίας.
Τι συμβαίνει εδώ και χρόνια; Η δημοσιογραφία της σύμπλευσης, η παρακοιμώμενη δημοσιογραφία της πλαδαρότητας και η εκμαυλισμένη μορφή του δημοσιογραφικού λόγου, έχουν γίνει το επίσημο σύστημα αναφοράς της δημοσιογραφίας. Η ερευνητική δημοσιογραφία και η δημοσιογραφία με στόχο τη διαφθορά, έχουν ενοχοποιηθεί ως σκανδαλοθηρική δημοσιογραφία που απειλεί την πολιτική νηνεμία και ποιότητα.
Εξακολουθεί φυσικά να υπάρχει η αιμομικτική σχέση εκδοτικών συγκροτημάτων και πολιτικών, που γεννά τα εκτρώματα της καθημερινότητας
Η Ελλάδα είναι στην 70η θέση στη λίστα Ελευθερίας του Τύπου, κάτω και από το Μαλάουι, το Μπουτάν και τη Μογγολία. Και αν δεν σας λένε κάτι οι στατιστικές, να το πω αλλιώς. Καταγγέλλεται ότι υπάρχει συμβόλαιο δολοφονίας δημοσιογράφου και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει καταδικάσει έστω τυπικά με μια ανακοίνωση.
Ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης, προτίμησε τα τελευταία 24ωρα να παρέμβει στο δημόσιο χώρο με ένα τσουρέκι Τερκενλή και φωτογραφίες στο instgram και όχι με μια δήλωση καταγγελίας όσων θα ήθελαν νεκρό ένα δημοσιογράφο. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.
Δεν πρόκειται για μικροψυχία του Μητσοτάκη η οποία εκπορεύεται από κάποια βεντέτα. Είναι η εχθρική στάση απέναντι στον Τύπο και την άσκηση κριτικής που ξεκίνησε με επιθέσεις στο Documento και καταλήγει με γενική απειλή.
Σε ποια χώρα του κόσμου, Υπουργός όπως ο Άδωνης Γεωργιάδης, θα απειλούσε δημόσια στο twitter δημοσιογράφο και εφημερίδα με μελλοντικές διώξεις; Σε ποια χώρα τα δημοσιεύματα εφημερίδας και οι πληροφορίες των δημοσιογράφων θα ονομάζονταν σκευωρία ενώ θα υπήρχε ένα κλίμα εκφοβισμού με εργαλείο τη Δικαιοσύνη; Σε ποια χώρα, ακόμη και της Αφρικής, (ναι στη Μποτσουάνα) οι δημοσιογράφοι αποκαλύπτουν πως η σύζυγος του πρωθυπουργού έχει offshore, περιουσία που δεν δηλώνει στο πόθεν έσχες και κρυφές χρηματοδοτήσεις των επιχειρήσεών της και αυτό βαφτίζεται επίθεση στην οικογένεια του πρωθυπουργού; Σε ποια χώρα αυτού του πλανήτη, θα αποκαλύπτονταν ότι ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού είναι παιδόφιλος και θα τον κάλυπτε ο πρωθυπουργός ενώ ταυτόχρονα θα ενοχοποιούσε το Μέσο; Σε ποια χώρα, πείτε μου σε ποιά, ένας δημοσιογράφος θα αποκάλυπτε ένα σκάνδαλο και αντί να ζητηθούν απαντήσεις επί όσων αποκαλύπτονται, θα εμφάνιζαν τον δημοσιογράφο ως τέρας που συκοφαντεί;
Σε ποια χώρα, με παρέμβαση του ίδιου του πρωθυπουργού και με απειλές, οι επιχειρηματίες θα εκβιάζονταν για να κόψουν διαφήμιση σε εφημερίδα; Σε ποιο αυταρχικό καθεστώς έστω, θα απέκλειαν ένα Μέσο Ενημέρωσης από καμπάνια για την ενημέρωση του κόσμου από την πανδημία την ώρα που χρηματοδοτούνταν άνθρωποι του υποκόσμου;
Και σε ποια χώρα, όταν αποκαλύπτεται πως υπάρχει συμβόλαιο εκτέλεσης δημοσιογράφου, η ηγεσία της χώρας, σωπαίνει την ώρα που η βουή του κόσμου γίνεται τείχος προστασίας αυτού που κινδυνεύει;
Ούτε ο θάνατος και το φονικό δεν τους αναγκάζει να τηρήσουν έστω τα προσχήματα. Δεν μπορούν να το κάνουν γιατί αυτό επιθυμούν. Την εξόντωση. Το αν θα είναι ηθική, οικονομική ή βιολογική δεν έχει σημασία, γιατί αν μπεις στη λογική αυτού του κατήφορου δεν υπάρχει μέτρο και τέρμα.
Στο ερώτημα ποιοι πυροβολούν το δημοσιογράφο, η απάντηση είναι «αυτοί που μπορούν». Και μπορούν γιατί η δημοσιογραφία παρουσιάζεται ως ενοχλητική και επιζήμια. Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας επιχειρεί χωρίς να κρύβεται να σκοτώσει μια εφημερίδα, τι να κάνει ο δολοφόνος; Άντε να φορέσει μια κουκούλα για να μην καταλήξει φυλακή.
