Αυτή η ιστορία με τον Φουρθιώτη είναι ο ορισμός της κωμικοτραγικής υπόθεσης. Θα μπορούσε να είναι επιθεωρησιακή και να κόψει πολλά εισιτήρια στο Δελφινάριο: αυτός ο τυπάκος να τρέχει πέρα δώθε φωνάζοντας προς πάσα κατεύθυνση «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;», πουλώντας μούρη σαν πρωταγωνιστής βιντεοκασέτας της δεκαετίας του ’80 και ισχυριζόμενος ότι είναι στόχος της 17 Νοέμβρη.
Αλλά δυστυχώς είναι τραγική: αυτή που έτρεχε πέρα δώθε για να προλάβει να του κάνει όλα τα χατίρια, αυτή που αποδεχόταν όλες του τις αξιώσεις, ακόμη και τις εξόφθαλμα παράλογες, και αυτή που ανεχόταν τις απειλές και εξακολουθεί να ανέχεται τις παρανομίες του είναι η… κυβέρνηση.
Σε άλλες εποχές θα λέγαμε απλώς ότι αυτά δεν γίνονται. Τώρα με τους «άριστους» και τους «φίλους» τους να μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου και στα υπουργικά γραφεία, ακόμη και δραστηριότητες τύπου Φουρθιώτη εντάσσονται στη «νέα» κανονικότητα που έχει μια αποφορά δεκαετίας του ’50. Η φρουρά στον περιθωριακό παρουσιαστή, που η σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του ήταν ότι υπήρξε «μάνατζερ» της Τζούλιας Αλεξανδράτου, ήταν από μόνη της απόδειξη σχέσεων διαπλοκής και γι αυτό η κυβέρνηση πάλεψε με νύχια και με δόντια –και με τη βοήθεια των «πετσωμένων» ΜΜΕ– να την κρύψει.
Η διάψευση των… αδιάψευστων ήταν μία ακόμη απόδειξη ότι πλέον, ακόμη και στην επικοινωνία, η κυβέρνηση έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Αλλά και τώρα που το λάθος «διορθώθηκε» κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης η κυβέρνηση Μητσοτάκη παραμένει πολλαπλώς εκτεθειμένη. Γιατί κάποιος πρέπει να φταίει για όλα όσα έγιναν. Γιατί κάποιος ή κάποιοι πίεσαν για να γίνει δεκτό το αίτημα Φουρθιώτη και κάποιοι είπαν ψέματα διαψεύδοντας την… αλήθεια. Και αυτοί, είτε λέγονται Μητσοτάκης είτε Χρυσοχοΐδης είτε Οικονόμου είτε Καραμαλάκης, παραμένουν στη θέση τους.
