Γράφει ο Φέλιξ
Η Εισαγγελία της Αθήνας, άσκησε αυτεπάγγελτη δίωξη εναντίον του Στέφανου Χίου και ενεργοποίησε την αυτόφωρη διαδικασία για τη σύλληψή του, με την κατηγορία της διασποράς ψευδών ειδήσεων. Η δίωξη αφορά σε δημοσίευμα της εφημερίδας του Χίου, στο οποίο βλέπει σύνδεση της δολοφονίας του δημοσιογράφου Γιώργου Καραϊβάζ, με ανθρώπους στο Μέγαρο Μαξίμου.
Κατ αρχήν να θυμίσουμε πως σύνδεση με το Μαξίμου, είχε δει και στη δική του απόπειρα δολοφονίας , πριν από εννιά μήνες. Η Εισαγγελία όμως δεν είχε ασκήσει καμία αυτεπάγγελτη δίωξη. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό.
Ο Χίος κατηγορείται πως κάνει διασπορά ψευδών ειδήσεων. Δηλαδή, κανένας από όσους αναφέρει ή φωτογραφίζει στο δημοσίευμα, δεν προσέφυγε εναντίον του, δεν τον μήνυσε και δεν τον κατήγγειλε καν στην κοινή γνώμη. Οπότε , νομικά και λογικά μιλώντας, ένας Εισαγγελέας της Αθήνας, αφού διάβασε το συγκεκριμένο δημοσίευμα και αφού διαπίστωσε πως διασπείρει ψέματα, διέταξε να συλληφθεί.
Αυτό όμως σημαίνει, πως ο συγκεκριμένος Εισαγγελέας, γνωρίζει ποιος σκότωσε τον δημοσιογράφο Γιώργο Καραϊβάζ, οπότε και εκ των πραγμάτων γνωρίζει πως το δημοσίευμα είναι ψευδές. Αν γνωρίζει όμως ποιος είναι ο δολοφόνος, εκτός από το να διώξει τον Χίο, πρέπει να ενημερώσει τις Αρχές.
Αν δεν το γνωρίζει, τότε έχει κάνει μια παράνομη πράξη και το χειρότερο, δημιουργεί έντονες υποψίες πως δέχεται εντολές και κάνει παράνομες πράξεις για να δημιουργήσει εντυπώσεις ή για να εκφοβίσει.
Η Εισαγγελία της Αθήνας, έχει υποχρέωση να καλέσει το Χίο ή οποιονδήποτε δημοσιεύει πληροφορίες σχετικά με τη δολοφονία και να διατάξει έρευνα. Αφού διενεργηθεί η έρευνα, ή αφού βρεθούν οι δολοφόνοι και αποδειχθεί πως δεν ισχύουν όσα δημοσιεύτηκαν, μπορεί η Εισαγγελία να προχωρήσει και σε διώξεις. Διώξεις όμως με χαρακτηρισμούς περί ψευδών ειδήσεων, χωρίς στοιχεία, είναι παράνομες και (ξαναλέω) ύποπτες για τη σκοπιμότητά τους.
Η προσπάθεια σύνδεσης της αλήθειας και των στοιχείων, αυτομάτως με την ποιότητα δημοσιογραφίας του Χίου είναι νομική παρεκτροπή. Ο νόμος είναι ίδιος για όλους. Αν για παράδειγμα, ο Χίος είναι παρών όταν ένα αυτοκίνητο τραυματίζει έναν άνθρωπο και τον εγκαταλείπει, είναι αυτονόητο πως θα κληθεί ως μάρτυρας να καταθέσει. Δεν υπάρχει νόμος που λέει πως αν ο μάρτυρας είναι ο Χίος, εξαιρείται.
Η Εισαγγελία δεν κινεί διαδικασίες με βάση την προσωπικότητα των πολιτών, ούτε με βάση υποκειμενικά χαρακτηριστικά, αλλά με βάση τα πραγματικά στοιχεία και το έγκλημα.
Οπότε η Εισαγγελία πρέπει να απαντήσει αν γνωρίζει ποιος σκότωσε τον Καραϊβάζ (και μάλιστα αν αυτός δεν σχετίζεται με όσα περιγράφει ο Χίος) ή, αν κάνει κάποια νομική ενέργεια, αυτή μπορεί να είναι μόνο έρευνα με βάση τα καταγγελλόμενα.
Έχουμε να κάνουμε με νομικό Μεσαίωνα. Η Εισαγγελία με την πρακτική της δημιουργεί ένα πλέγμα ενοχοποίησης όλων των Εισαγγελέων και υπόνοιες, πως επιχειρεί να κάνει τη βρόμικη δουλειά για τους εμφανιζόμενους ως θιγόμενους. Οι οποίοι πρέπει επίσης να απαντήσουν γιατί δεν κάνουν μηνύσεις για να αποκαταστήσουν το όνομά τους. Θα έχουμε και συνέχεια.
