Μια «εφαρμογή» του Συντάγματος, που μάλλον στέκεται στην παράφραση της ρήσης «δίκιο είναι ο νόμος του εργάτη» και τη μεταλλάσσει σε «δίκιο είναι ο νόμος του πλούσιου» σηματοδοτεί η απόφαση του ΣτΕ, σύμφωνα με την οποία η παραγραφή των φορολογικών αξιώσεων είναι πενταετής και οι συνεχείς παρατάσεις παραγραφής είναι αντισυνταγματικές.
Η απόφαση αυτή δίνει πράσινο φως στην ακύρωση των ελέγχων για φορολογικές υποθέσεις, όπως οι λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς, μια και θέτει πενταετή παραγραφή των φορολογικών αξιώσεων και κρίνει αντισυνταγματικές τις παρατάσεις τους.
Υπάρχει ωστόσο μια σημαντική παράμετρος, αυτή της διακίνησης μαύρου χρήματος. Για να αποδειχθεί όμως η διακίνηση και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η μόνη οδός είναι οι φορολογικοί έλεγχοι και του παρελθόντος. Αν αυτοί οι έλεγχοι δεν μπορούν να διεξαχθούν, τότε πώς θα αποδειχθεί το αδίκημα και πώς θα τιμωρηθούν οι κάθε λογής «ενδιαφερόμενοι»;
Και πώς θα υπάρξει προστασία από τον καθένα «ενδιαφερόμενο» που ενδέχεται να μεταφέρει την υπόθεση στα δικαστήρια και πλέον να δημιουργηθεί δεδικασμένο που τον βγάζει από τη… δύσκολη θέση του να ελεγχθεί, ανοίγοντας τον ίδιο δρόμο και για τους υπόλοιπους;
Γιατί το ΣτΕ αποφασίζει να απαγορεύσει συνολικά τους ελέγχους και δεν «προτιμά» να γίνουν οι έλεγχοι και να αποφασιστεί ανάλογα με το αδίκημα εάν «δικαιούται» παραγραφής ή όχι;
Ίσως γιατί μετά το δίκιο του τζαμπατζή καναλάρχη τώρα έρχεται και το δίκιο του λήσταρχου…
