Ο Πίτερ Μαξ Λόρενς είναι_x000D_
φτιαγμένος από τη στόφα εκείνων που έχουν κάνει τρόπο ζωής το «πέτρα που κυλάει_x000D_
δεν χορταριάζει».
Τη μια τον βρίσκεις στο Σαν Φρανσίσκο, που τυπικά είναι η βάση του, και την άλλη στο Παρίσι, το Βερολίνο, τη Λισσαβώνα. Είχα τη χαρά να τον γνωρίσω πριν από μήνες στην πρώτη επίσκεψή του στην Αθήνα, η οποία του άρεσε τόσο που πριν από λίγες μέρες επέστρεψε με την έκθεση «The umpire strikes back» – φυσικά για να ξαναφύγει ποιος ξέρει για πού. «Ηρθα έπειτα από πρόσκληση ενός Αμερικανού φίλου που ζει εδώ. Ηθελα σαν τρελός να έρθω στην Ελλάδα, από έντεκα χρόνων». Ο Πίτερ είναι εικαστικός, περφόρμερ και δημιουργός ταινιών. «Τα πάντα στη ζωή μας είναι περφόρμανς. Απλώς συμφωνούμε σιωπηλά μεταξύ μας ότι όλο αυτό είναι πραγματικότητα. Ναι, ξέρω, είμαι κάπως κυνικός».
Μεγάλωσε στο Κάνσας, από γονείς που έκαναν τα πάντα να τον διώξουν από το σπίτι, όπως λέει γελώντας. «Μέχρι κάποια ηλικία είχα τη νοοτροπία του Κάνσας. Μου άρεσε ο τόπος μου και δεν ήθελα να πάω πουθενά παρότι ο πατέρας μου, που ήταν δάσκαλος, μας έπαιρνε μαζί του στα ταξίδια που έκανε για να ερευνήσει την αμερικανική ιστορία και συγκεκριμένα τον εμφύλιο. Καταλαβαίνεις πόσο το βαριόμουν όλο αυτό ως παιδί. Φυσικά τώρα τον ευγνωμονώ που μου έδωσε τρόπο να βλέπω τον κόσμο».
Στη γειτονιά που μεγάλωσε όλες οι οικογένειες πλην της δικής του είχαν όπλα στο σπίτι. «Οι δικοί μου ήταν εναντίον της οπλοχρησίας και υπήρξε μια εποχή που το διαλαλούσαν όπου βρίσκονταν. Μέχρι που κατάλαβαν ότι το να φωνάζεις ότι δεν έχεις όπλο σε μια γειτονιά που είναι οπλισμένη σαν αστακός μόνο μπελάδες μπορεί να σου προκαλέσει». Η πρώτη φορά που έφυγε από το Κάνσας χωρίς την οικογένειά του ήταν στα 19 του, όταν η καλύτερή του φίλη του πρότεινε να το σκάσουν για Καναδά με κλεμμένο αυτοκίνητο. «Η φίλη μου σιχαινόταν το Κάνσας, γιατί το έβρισκε πολύ συντηρητικό. Φύγαμε με κλεμμένο αυτοκίνητο σαν τους εγκληματίες. Ηταν πολύ κινηματογραφικό, μέχρι που μας άφησε η μηχανή στη μέση του δρόμου κάπου στο Μόντρεαλ, πέντε μέρες αφότου είχαμε φτάσει εκεί».
Τα τελευταία χρόνια όταν δεν ταξιδεύει ζει στο Σαν Φρανσίσκο. «Είχα μια φίλη που έμενε εκεί και είχε ένα διαμέρισμα ανοιχτό σε φίλους. Ετσι βρέθηκα σε αυτή την πόλη που μου ταιριάζει απίστευτα λόγω των ανθρώπων που είναι πραγματικά προοδευτικοί – όχι ότι δεν υπάρχουν και οι πικρές εξαιρέσεις». Τον ρωτάω πόσο κοστίζει η ζωή εκεί. «Θα σου πω ένα πράγμα για να καταλάβεις πόσο ακριβά είναι. Αυτή την εποχή που δεν είμαι στα καλύτερά μου από οικονομικής πλευράς μού έρχεται φθηνότερα να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο και να μένω σε φίλους παρά να πιάσω διαμέρισμα στο Σαν Φρανσίσκο».
Οι σκληρές αθηναϊκές νύχτες
Τον ρωτάω πώς του φαίνεται η Αθήνα. «Ακριβώς όπως την περίμενα, αν εξαιρέσεις την απίστευτη φτώχεια που είδα στους δρόμους της. Μια νύχτα με κάλεσαν σε ένα πάρτι σε ένα σπίτι πίσω από την Πατησίων. Κατά την επιστροφή μου έχασα τον δρόμο – είχα πιει και πολύ και δεν ήταν εύκολο να προσανατολιστώ σε μια ξένη πόλη. Ετσι βρέθηκα κατά λάθος στο Πεδίον του Αρεως μέσα στη νύχτα. Αυτά που είδα εκεί με έκαναν να κλάψω. Στην Αμερική είναι αλλιώς. Το κομμάτι αυτό είναι περιορισμένο σε συγκεκριμένες περιοχές των πόλεων, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που έχουν μια σχετική οικονομική άνεση να μην έρχονται ποτέ σε επαφή μαζί του, εκτός κι αν ψάξουν να το βρουν. Εδώ όμως οι άστεγοι είναι διασκορπισμένοι σε όλη την πόλη, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κρυφτείς από αυτό που συμβαίνει. Εδώ η αλήθεια σε χτυπάει διαρκώς στο στομάχι. Και νιώθεις ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να βοηθήσεις».
Νιώθει τυχερός κατά έναν τρόπο που βρίσκεται στην Ευρώπη τη στιγμή που αυτή βρίσκεται σε φάση ραγδαίων ιστορικών εξελίξεων. «Αυτήν τη στιγμή οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αλλάζουν στη βάση τους. Δεν νομίζω ότι στην Αμερική έχουν καταλάβει τι συμβαίνει εδώ». Μιλάμε για την ελληνική γκέι κοινότητα και ζητάω τη γνώμη του σχετικά με τη δική του εμπειρία τις μέρες που είναι στην Αθήνα. Μου λέει ότι στο Σαν Φρανσίσκο, έπειτα από παρότρυνση φίλων του, κυκλοφορεί εδώ και καιρό στον δρόμο με ψηλοτάκουνες γόβες. «Βρέθηκα πριν από λίγες μέρες σε μια παρέα εδώ στην Αθήνα και προσπαθούσα να καταλάβω αν το να βγω στον δρόμο με ψηλοτάκουνα θα ήταν περίεργο ή ακόμη κι επικίνδυνο. Στη Βαρκελώνη, για παράδειγμα, δεν τόλμησα να το κάνω. Η παρέα με συμβούλεψε να μην το κάνω, ότι δεν είναι πολύ άνετο εδώ. Και ακόμη δεν το έχω τολμήσει. Γιατί χτες βγήκα με κοντό σορτς στον δρόμο και είδα πώς με κοιτούσαν όλοι. Ολοι κυριολεκτικά, δεν κάνω πλάκα. Κάποια στιγμή ένιωσα πολύ άβολα και σκέφτηκα “με κοιτάζει σοκαρισμένη μια ολόκληρη πόλη; Γάμησέ το, πολύ κακή ιδέα”».
Κλείνοντας την κουβέντα, με καλεί το καλοκαίρι στο Κάνσας «Ελα να σε πάω στο Γκραν Κάνιον και να σου γνωρίσω την τρελοοικογένειά μου. Εχω ένα αυτοκίνητο ξεσκέπαστο και παλιό, θα ζήσουμε σαν τους χίπηδες κάτω από τα αστέρια».
