Στο έργο της καταξιωμένης καλλιτέχνιδας από το Τελ Αβίβ Ορλι Μέιμπεργκ, μια σειρά από ζωγραφικούς πίνακες με φόντο το σύμβολο της εθνικής ευθραυστότητας του Ισραήλ, τη θάλασσα της Γαλιλαίας, αποτυπώνεται ένα γεγονός που ξεκινά ως δημοφιλής κολυμβητικός αγώνας και ξαφνικά παίρνει διαφορετική τροπή και μετατρέπεται σε παγίδα, σε καταδίωξη, σε αναζήτηση για ασφαλές καταφύγιο.
Παραπέμποντας ευθέως στη «Σχεδία της Μέδουσας» του Τεοντόρ Ζερικό, το έργο με τις φιγούρες ανθρώπων της σύγχρονης ζωγράφου συνωστισμένες σε ασταθείς σχεδίες, άντρες και γυναίκες που περπατούν στο νερό και αναζητούν μια ασφαλή ακτή, όπως η ίδια εξηγεί, «αντανακλώντας την ιστορία των παππούδων μου που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο, αντηχεί τη σημερινή πραγματικότητα των Παλαιστινίων που ζουν στο Ισραήλ».
Η εικαστικός Ορλι Μέιμπεργκ πιστεύει ότι είναι καθήκον για έναν καλλιτέχνη να αντανακλά η δουλειά του την κοινωνία στην οποία ζει. Μιλώντας για τον εαυτό της λέει ότι η πραγματικότητα και η πολιτική ατμόσφαιρα που την περιβάλλουν εισβάλλουν στη δουλειά της. Επίσης, αποφάσισε να ζει αποκλειστικά από την τέχνη της. Και η επιλογή της αυτή «είναι μια δήλωση πολιτική», τονίζοντας ότι εφόσον η τέχνη μπορεί να είναι ένα είδος αντίστασης ενάντια στο σύστημα, όταν δεν εργάζεσαι γι’ αυτό ούτε εξυπηρετείς κανέναν μέσα σε αυτό, «το να είσαι καλλιτέχνης στο Ισραήλ και στο πολιτικό περιβάλλον του είναι πολιτική θέση». Ο δεξιός υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης Νετανιάχου «μιλά πάντα εναντίον των καλλιτεχνών που ζουν στο Τελ Αβίβ, είμαστε οι εχθροί τους». Αλλωστε οι φανατικοί Εβραίοι της Ιερουσαλήμ πιστεύουν ότι για τα δεινά του Ισραήλ φταίνε οι αμαρτωλοί κάτοικοι του Τελ Αβιβ!
«Το Τελ Αβίβ είναι μια φυσαλίδα στο Ισραήλ από κάθε άποψη, ζει διαφορετικά από την υπόλοιπη χώρα» περιγράφει η καλλιτέχνης και συμπληρώνει «τουλάχιστον οι αριστερών πεποιθήσεων κάτοικοί του». Το Τελ Αβίβ είναι νέα πόλη, μόλις ενός αιώνα, και βρίσκεται σε συνεχή ανάπτυξη. Η αρχιτεκτονική του είναι εκλεκτική με πολλά κτίρια Bauhaus. «Είναι πλέον πολύ ακριβή πόλη για να ζήσει κάποιος. Είναι όμως πολύ νεανική, με εμμονή στην καλή ζωή και πολλοί νέοι που ταξιδεύουν στην Ευρώπη και την Αμερική φέρνουν μαζί τους επιρροές από το εξωτερικό». Η μουσική, ο κινηματογράφος και οι εικαστικές τέχνες ακμάζουν στην παράκτια μητρόπολη του Ισραήλ, αν και δεν προβλέπονται από την πολιτεία αρκετά χρήματα για τον πολιτισμό, όπως δηλώνει κατηγορηματικά, και τονίζει ότι για αυτό τον λόγο οι καλλιτέχνες είναι παθιασμένοι, «είναι αποφασισμένοι να κάνουν τέχνη παρά τις δυσκολίες».
Τα τελευταία 25 χρόνια η εικαστικός ζει και εργάζεται στη Γιάφα, στο νότιο τμήμα του Τελ Αβίβ, ένα από τα πιο γραφικά παραθαλάσσια μέρη της ανατολικής Μεσογείου, με μεικτό πληθυσμό Αράβων και Εβραίων. «Είναι ένα από τα προνομιακά στοιχεία της πόλης – οι σχέσεις μεταξύ μας είναι καλές και ειρηνικές. Μιλάμε και ανταλλάσσουμε ιδέες για όλα –και σχετικά με την πολιτική– με απλό και φυσικό τρόπο, όπως με κάθε γείτονά μου» περιγράφει. Από τις αρχές του ’90 το στούντιό της βρίσκεται στο κέντρο μιας μικρής συνοικίας, στη Νόγκα. «Παλιότερα η γειτονιά αυτή είχε μόνο γκαράζ και εργάτες, τώρα είναι συνοικία καλλιτεχνών, με καλλιτεχνικά εργαστήρια, καταστήματα ντιζάιν, γκαλερί και πολλά καφέ». Αλλες μποέμ συνοικίες που τα τελευταία χρόνια έχουν εποικηθεί από ντιζάινερ, καλλιτεχνικές κολεκτίβες, καφέ και μουσικά κλαμπ είναι η Φλορεντίν και η Γκαν Χαχασμάλ, περιοχή των αναγνωρίσιμων και της επέλασης του real estate που εκτόξευσε τα ενοίκιά της στα ύψη. Η Ορλι Μάιμπεργκ παρατηρεί ότι «αλλάζει το τοπίο με ταχείς ρυθμούς στις συνοικίες του Τελ Αβίβ», αναφερόμενη στο σύγχρονο φαινόμενο της «αναβάθμισης» μιας γειτονιάς στις μεγάλες πόλεις γνωστό διεθνώς ως «gentrification», «που έχει αποτέλεσμα την απομάκρυνση από αυτές των φτωχών κατοίκων της οι οποίοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα νέα δεδομένα».
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες στο Τελ Αβίβ χιλιάδες Ισραηλινοί έχουν βγει στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για τη διαφθορά της κυβέρνησης. «Σίγουρα αυτό δίνει κάποια ελπίδα, και μόνο το γεγονός ότι οι πολίτες κινητοποιούνται, κάτι που είχαμε να δούμε πολύ καιρό, καθώς οι άνθρωποι βρίσκονταν σε κατάσταση απόγνωσης και απελπισίας». Ως Ισραηλινή αποφεύγει να ταξιδέψει στη Δυτική Οχθη, καθώς πιστεύει ότι δεν είναι αποδεκτή εκεί. Πριν από δύο χρόνια πήγε στη Ραμάλα με μια φίλη της Γερμανίδα καλλιτέχνιδα για ένα φωτογραφικό πρότζεκτ με τους εκεί ντόπιους καλλιτέχνες φοιτητές. «Παρόλο που ήξεραν την πολιτική μου στάση σχετικά με τα προβλήματά τους, έδειξαν δυσαρέσκεια απέναντί μου, αλλά δεν τους κατηγορώ γι’ αυτό. Ανεξάρτητα από τις απόψεις μου, γι’ αυτούς είμαι πάντα Ισραηλινή πολίτης που ζει σε μια χώρα της οποίας η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τα 50 χρόνια κατοχής, με όλες τις φρικαλεότητες που φέρνει αυτό».
Η Ορλι Μέιμπεργκ δηλώνει ότι ως άνθρωπος αντιτίθεται σε κάθε φυλετική διάκριση από οποιαδήποτε πλευρά και σε κάθε παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ως καλλιτέχνιδα υποστηρίζει κάθε πράξη που θα θέσει τέρμα στην κατοχή – μποϊκοτάρει τα ισραηλινά προϊόντα που προέρχονται από τους κατεχόμενους οικισμούς.
