Τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο τον ξέρετε όλοι. Τις απόψεις του επίσης, όπως και τον τρόπο που δουλεύει. Πολλές είναι οι φορές που προκαλεί γέλιο ως δεξιά καρικατούρα, αν όμως κάποιος σκεφτεί λίγο πιο βαθιά μπορεί να καταλήξει πως ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος είναι επικίνδυνος.
Υπάρχουν κάποια νοητά όρια, όχι μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά και στη συλλογική ηθική, τα οποία ο Κωνσταντίνος τα έχει μάλλον ξεπεράσει κατά πολύ.
Σήμερα ήταν μία από τις ημέρες που η κατάσταση ξέφυγε πέρα από αυτά τα όρια, αφού ο προαναφερθείς, αποφάσισε να «ανοίξει» την εκπομπή του με τον ναζιστικό ύμνο των SS.
Στο βωμό της πολιτικής σπέκουλας και της -αγαπημένης του- θεωρίας των δύο άκρων, δεν έχει κανένα πρόβλημα που ξεκινάει την εκπομπή του με τον συγκεκριμένο ύμνο, αφού λίγο αργότερα θα παίξει το tape με τη φωνή του Ιωσήφ Στάλιν και για ακόμα μία φορά θα βρεθούμε μάρτυρες μίας ακατανόητης σύγχυσης των δύο καθεστώτων.
Φυσικά όλο αυτό έγινε για να καταφέρει μέσα από ένα δικό του ακατανόητο παραλήρημα να συνδέσει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή. Αφορμή για να πραγματοποιηθεί το κακό αυτό σκετς στάθηκε η επέτειος του Σύμφωνου Μολότωφ – Ρίμπεντροπ.
Ορμώμενος λοιπόν από το σύμφωνο, μιλάει γιαυτό σαν να είναι ακόμα σε ισχύ, πράγμα που, σύμφωνα με τον ίδιο, δικαιολογεί τη συνεργασία των Συριζαίων με Χρυσαυγίτες.
Πολλά μπορεί να προσάψει κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και σε σχεδόν όλα τα κόμματα που βρίσκονται στη Βουλή, αλλά η συνεργασία με τους ναζί δεν είναι ένα από αυτά. Αν εξαιρέσεις την ακροδεξιά πτέρυγα, που ανθίζει στη Νέα Δημοκρατία προερχόμενη κατά κύριο λόγο από το ΛΑΟΣ, οι ισορροπίες, ακόμα και αν υπάρχουν συμπάθειες που δεν εκφράζονται δημόσια, κρατιούνται.
Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, ειδικά όταν έχεις πρόσβαση σε ένα μικρόφωνο, να συσχετίζεις πρόσωπα και καταστάσεις, αποποινικοποιώντας με τον τρόπο σου στο μυαλό του κάθε ακροατή, την πιο μαύρη περίοδο της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, αλλά ταυτόχρονα και μια σειρά υπόδικων ναζί δολοφόνων. Δεν νοείται να παίζει ο ύμνος των SS, σε ραδιοφωνικό σταθμό μίας δημοκρατικής χώρας, η οποία αντιμετωπίζει έντρομη τη ραγδαία αύξηση των ποσοστών της άκρας δεξιάς.
Πόσο μάλλον όταν ήδη απευθύνεσαι σε μία κοινωνία που έχει την τάση να τα τσουβαλιάζει όλα. Που συγχέει από μόνη της τη βία των μνημονίων και της οικονομικής εξαθλίωσης με τη βία – με αποτέλεσμα ακόμα και τον θάνατο – της Χρυσής Αυγής.
Όταν το κοινό που απευθύνεσαι θεωρεί πως «όλοι ίδιοι είναι και οι μεν σκοτώνουν και οι δε με τον τρόπο τους», οφείλεις να είσαι εκατό φορές πιο προσεκτικός.
Η δημοσιογραφική αλητεία έχει κάπου έναν πάτο. Αν ο Κωνσταντίνος δεν τον έχει πιάσει ακόμα – παρά την επίμονη προσπάθειά του – είναι σίγουρα πολύ κοντά.
