Στις 26 Οκτωβρίου 2016 η κυβέρνηση Ολάντ διακήρυξε ότι «η ζούγκλα έξω από το Καλαί δεν υπάρχει πια», ότι περίπου 6.000 μετανάστες επιβιβάστηκαν σε λεωφορεία και διασκορπίστηκαν σε άλλους καταυλισμούς στη Γαλλία.
Τι μεσολάβησε άραγε και γέμισαν οι οθόνες με την είδηση ότι τουλάχιστον 20 αφρικανοί, οι περισσότεροι από την Ερυθραία, τραυματίστηκαν από επιδρομή την οποία οργάνωσαν στη «ζούγκλα» διακινητές ανθρώπων με αρχηγό έναν 37χρονο Αφγανό που πυροβόλησε στο ψαχνό και πέντε τραυματίες χαροπαλεύουν;
Μεσολάβησε η πραγματικότητα. Ο καταυλισμός με τη διαβόητη ονομασία «ζούγκλα» δεν εξαφανίστηκε ποτέ, απ’ το 1999 που δημιουργήθηκε στην άνω αριστερή γωνία του γαλλικού εξαγώνου, μέχρι σήμερα. Ούτε το θηρίο με τα πολλά πρόσωπα εξαφανίστηκε: ο πόλεμος, ο μεταφασισμός, η χρηματοπιστωτική κρίση, η νεοαποικιοκρατία, η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία, η αριστερή αφασία. Περίπου 800 άτομα μένουν σήμερα στην ευρύτερη περιοχή, με το όνειρο να χωθούν στην καρότσα ενός φορτηγού, ή στις αποσκευές ενός τρένου και να περάσουν 33 χιλιόμετρα απέναντι, στις ακτές της Βρετανίας.
Οι συνθήκες είναι άθλιες, η γαλλική αστυνομία κάθε λίγο διώχνει τους δημοσιογράφους, ψεκάζει τους ανθρώπους με χημικά και κάνει φύλο και φτερό τα παραπήγματα ή τις σκηνές τους. Για συνθήκες υγιεινής, περίθαλψης, διατροφής, ούτε λόγος. Στη βρόμικη πίσω αυλή του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού ονείρου δεν καίγονται μόνο τα καυσόξυλα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δίπλα στα μεγάλα λόγια μικρών ηγετών. Εκπέμπεται το μήνυμα ότι αληθινή ζούγκλα είναι ό,τι περικλείει τον καταυλισμό-ζούγκλα, από το Αιγαίο μέχρι την Βαλτική κι από το Γιβραλτάρ μέχρι την Εσθονία.
