Ο τραγικός πατέρας που έχασε τέσσερα παιδιά, σύζυγο και μάνα στις πυρκαγιές του 2007 μιλάει για πρώτη φορά και τονίζει τη ζωτική αξία της ενημέρωσης.
Πώς να νιώθει άραγε ένας πατέρας που έχασε όλη του την οικογένεια μέσα στις φλόγες πριν από έντεκα χρόνια, στη διάρκεια των φονικών πυρκαγιών της Ηλείας το καλοκαίρι του 2007, όταν βλέπει να επαναλαμβάνεται η ιστορία της φρίκης που έζησε ο ίδιος και δεκάδες άλλοι συμπολίτες του; Και ποια είναι η άποψή του για την ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι Αττικής;
Μαζί με τον συνάδελφο Γιώργο Μαρινόπουλο της ΕΡΤ και με αφορμή την πρόσφατη τραγωδία στην Αττική τολμήσαμε να απευθύνουμε τα ερωτήματα στον φίλο μας σήμερα Γιώργο Παρασκευόπουλο, τον τραγικό πατέρα που στις 24 Αυγούστου 2007, στις φονικές πυρκαγιές που μαίνονταν στην Ηλεία, έχασε όλη του την οικογένεια μέσα στις φλόγες, μερικά μόλις χιλιόμετρα έξω από την Αρτέμιδα Ζαχάρως. Τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του, η Αγγελική (15 ετών), η Μαρία (12), η Αναστασία (11), ο Κωνσταντίνος (5), η σύζυγός του Αθανασία (37 ετών), η μητέρα του Αγγελική (76 ετών) και ο κουνιάδος του Χαρίλαος Κάρτας (46 ετών) βρήκαν τραγικό θάνατο και πέθαναν μαζί με δεκάδες άλλους πολίτες αβοήθητοι στην προσπάθειά τους να διαφύγουν από την περιοχή που καιγόταν.
Η ιστορία τους και η τραγική κατάληξή της ταυτίζονται σήμερα με τον άδικο θάνατο πολλών αθώων ανθρώπων μέσα στις φλόγες.
Από τον παράδεισο στην κόλαση
«Η χώρα μας μοιάζει με κομμάτι του παραδείσου πάνω στη γη. Εχει μοναδικές ομορφιές. Ομως με τις παραλείψεις και τις ενέργειές μας έχουμε μετατρέψει διαχρονικά αυτό τον τόπο σε πραγματική κόλαση» λέει στο Documento ο τραγικός πατέρας και προσθέτει: «Στην Αρτέμιδα Ζαχάρως το καλοκαίρι του 2007 έχασα την οικογένειά μου γιατί όλοι οι πολίτες όταν πλησίασαν οι φλόγες στο χωριό ήταν ανενημέρωτοι. Η φωτιά εξαπλώθηκε γρήγορα παντού και όταν η κατάσταση έγινε απελπιστική ο καθένας από εμάς αντέδρασε με βάση το ένστικτό του. Κανείς δεν ήρθε να μας πει τι να κάνουμε και να μας ενημερώσει πού να πάμε. Ο τόπος εκεί, το χωριό και ολόκληρη η περιοχή ήταν παρατημένα στην τύχη τους. Δεν είχε γίνει καμιά ενέργεια για την πρόληψη και την αποτροπή ενός τέτοιου κακού. Ούτε αντιπυρικές ζώνες προστασίας υπήρχαν ούτε σχέδιο διαφυγής. Αν ο κόσμος ήταν τότε ενημερωμένος δεν θα είχαμε κανένα θύμα. Κάτι παρόμοιο έγινε και στο Μάτι Αττικής αν και οι συνθήκες των δυο φονικών πυρκαγιών είναι εντελώς διαφορετικές».
«Η νέα τραγωδία με συγκλόνισε» μας εξομολογείται. «Από την εμπειρία που έχω αποκτήσει λόγω του δικού μου συμβάντος, όταν είδα την έκταση της φωτιάς και το σημείο όπου κατευθυνόταν κατάλαβα ότι θα υπάρξουν νεκροί. Δυστυχώς τα όσα τραγικά περάσαμε στην Ηλεία το καλοκαίρι του 2007 δεν έγιναν μάθημα. Η δικαστική απόφαση της τιμωρίας κάποιων εκ των υπευθύνων της τραγωδίας στην Ηλεία και τα όσα συζητήθηκαν και αποκαλύφθηκαν σε αυτή φαίνεται ότι δεν λήφθηκαν από κανέναν σοβαρά υπόψη».
Τιμωρία αλλά και πάθημα που δεν έγινε μάθημα
«Δεν προσεγγίζω το θέμα μέσα από πολιτική και κομματική σκοπιμότητα και θέλω να σας πω ότι όλο αυτό που συνέβη σε αθώους πολίτες στο Μάτι Αττικής μου σφίγγει την καρδιά γιατί αισθάνομαι ότι άδικα τόσα χρόνια τρέχαμε και παλεύαμε στα δικαστήρια» εξηγεί ο Γ. Παρασκευόπουλος. «Θα πρέπει να καταλάβετε ότι ο σκοπός μας που προσφύγαμε τότε στη Δικαιοσύνη μετά τις φονικές πυρκαγιές του 2007 στην Ηλεία δεν ήταν μόνο η τιμωρία των υπευθύνων για το κακό που προκάλεσαν σε αθώους ανθρώπους. Εγώ και οι υπόλοιποι συγγενείς που μείναμε πίσω το βλέπαμε αυτό σαν ένα μάθημα προς τους αρμόδιους που είναι επιφορτισμένοι με την προστασία των πολιτών σε στιγμές κρίσης όπως οι πυρκαγιές. Αλλά και ένα μήνυμα προς την πολιτεία ότι κάποια πράγματα θα πρέπει να σχεδιαστούν από την αρχή και κάποια να αλλάξουν. Πιστέψαμε ότι μέσα από τη διαδικασία που οδήγησε στην τιμωρία των υπευθύνων στην Ηλεία τα πράγματα θα είχαν καλυτερεύσει. Οτι θα υπήρχε σχεδιασμός για την αντιμετώπιση παρόμοιας κατάστασης και πως σε καμία περίπτωση δεν θα υπήρχαν ξανά στη χώρα μας αθώοι άνθρωποι νεκροί μέσα στις φλόγες μιας πυρκαγιάς».
Σε αυτούς που έμειναν πίσω…
«Δυστυχώς διαψεύστηκα και εγώ και οι υπόλοιποι. Είμαστε σοκαρισμένοι και πολύ οργισμένοι γι’ αυτό που συνέβη στο Μάτι Αττικής, λίγα μόλις χιλιόμετρα από κέντρο της Αθήνας. Μου είναι αδιανόητο αυτό που συνέβη δίπλα μου ξανά με θύματα αθώους ανθρώπους. Νόμιζα ότι η θυσία και ο άδικος θάνατος μέσα τις φλόγες των δικών μου ανθρώπων θα ήταν τα τελευταία και ότι κανένας άλλος πολίτης αυτής της χώρας δεν θα ζούσε τη δική μου τραγωδία. Δυστυχώς διαψεύστηκα οικτρά» λέει στο Documento ο Γ. Παρασκευόπουλος και τονίζει: «Σε αυτούς που έμειναν πίσω… Στον άγνωστο πατέρα ή στη μάνα που έχασαν μέσα στη φωτιά τα παιδιά τους, σε όλους εκείνους που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα τόσο άδικα και τόσο ξαφνικά θέλω να πω ότι θα πρέπει να παραμείνουν όρθιοι. Να μη λυγίσουν και να θυμούνται πάντα τους δικούς τους ανθρώπους. Να πορεύονται στη ζωή τους με ψηλά το κεφάλι και να αγωνιστούν μέχρι τέλους για το δίκιο και την τιμωρία εκείνων που προκάλεσαν την τραγωδία. Αυτό θα επιθυμούσαν και όλοι εκείνοι που έφυγαν τόσο φρικτά και άδικα».
Καταδίκες και ποινές για το 2007
Για τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας που προκάλεσαν συνολικά 46 θανάτους πολιτών, εκ των οποίων οι 26 ήταν στην Αρτέμιδα Ζαχάρως, καταδικάστηκαν τελεσίδικα οι Πανταζής Χρονόπουλος (έκπτωτος δήμαρχος Ζαχάρως), Χαράλαμπος Καφύρας (πρώην αντιπεριφερειάρχης Ηλείας), Παναγιώτης Τσούρας (εποχικός πυροφύλακας) και Σοφία Νικολοπούλου (συνταξιούχος ΟΓΑ). Το δικαστήριο είχε επιβάλει στον καθένα από τους τέσσερις καταδικασθέντες ποινή φυλάκισης 40 ετών (εκτιτέα ποινή 10 έτη), εξαγοράσιμη προς 5 ευρώ την ημέρα, με το ποσό της εξαγοράς να καταβάλλεται σε δόσεις των 1.200 ευρώ τον μήνα! Οι ανωτέρω κατηγορούνταν για εμπρησμό δάσους από αμέλεια, για τον εμπρησμό πραγμάτων από αμέλεια και για ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή.
Επίσης το ποινικό τμήμα Αρείου Πάγου έχει επικυρώσει άλλη μία εφετειακή απόφαση, με την οποία είχαν καταδικαστεί οι Χ. Καφύρας και Π. Χρονόπουλος σε φυλάκιση 9 μηνών ο καθένας για τον τραυματισμό του Αλβανού εργάτη Σπύρου Κιόσια από την ίδια πυρκαγιά τον Αύγουστο του 2007. Ο αλλοδαπός είχε υποστεί εγκαύματα β΄ και γ΄ βαθμού στο πρόσωπο και στα κάτω άκρα. Η ποινή τους ήταν μετατρέψιμη προς 5 ευρώ την ημέρα και η εξαγορά της ορίστηκε από το δικαστήριο να γίνει σε 24 δόσεις…
