Τα «νερά», όπως λένε στην ενεργειακή πιάτσα, είναι το απόλυτο φετίχ των δανειστών, από τη στιγμή που πάτησαν πόδι με το πρώτο ακόμα μνημόνιο. Και ακριβώς επειδή μιλάμε για φετίχ, δεν πρόκειται ποτέ να εγκαταλείψουν το σχέδιό τους για την «αρπαγή» των υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ.
Ένα σχέδιο που εταίροι και δανειστές είναι αποφασισμένοι να φέρουν σε πέρας, απορρίπτοντας επί της ουσίας κάθε εναλλακτικό σενάριο που προκρίνεται από την κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια να σώσει ότι μπορεί.
Εντάξει, μπορεί στη συμφωνία για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης να μην αναφερθεί τελικά, όπως οι πληροφορίες συγκλίνουν, ρητώς η υποχρέωση της χώρας να πουλήσει και υδροηλεκτρικές μονάδες, όμως το θέμα μένει ανοικτό και επί της ουσίας μετατίθεται για τον Σεπτέμβριο.
Να πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, για να δούμε τον χειρουργικό τρόπο με τον οποίο εταίροι και δανειστές προετοιμάζονται για να μας οδηγήσουν σε τετελεσμένα.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η δεύτερη αξιολόγηση θα κλείσει με τη δέσμευση της κυβέρνησης για πώληση του 40% του παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ και την υποχρέωση, μέσα στο επόμενο 5μηνο να διαμορφωθεί το προς πώληση πακέτο. Η διαδικασία που θα ακολουθηθεί, θα προδιαγράψει και το μέλλον των υδροηλεκτρικών που, εάν δεν υπάρξει ανατροπή, προβλέπεται ζοφερό.
Έχουμε και λέμε:
Τον Σεπτέμβριο, θα γίνει το λεγόμενο market test, προκειμένου να διαπιστωθεί το ενδιαφέρον της αγοράς. Από τα αποτελέσματα του market test θα κριθεί ποιες μονάδες θα μπουν προς πώληση. Και το ερώτημα είναι: Εάν από το market test διαπιστωθεί ότι μόνο για την πώληση λιγνιτικών μονάδων δεν υπάρχει ενδιαφέρον, μήπως τότε μπουν στο κάδρο τα υδροηλεκτρικά, για να γίνει δελεαστικό το πακέτο; Ασφαλώς και θα μπουν. Και σε αυτό συνηγορεί και η «έφοδος» που έγινε, εν μέσω διαπραγμάτευσης, στη ΔΕΗ, από κλιμάκιο της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και τι διερευνά μετ΄επιτάσεως το κλιμάκιο; Μα, την δεσπόζουσα θέση της ΔΕΗ στα νερά!
Γιατί, όμως, προδιαγράφουμε ότι οι επενδυτές δεν θα συνωστίζονται για τις λιγνιτικές μονάδες, εάν δεν μπουν μέσα και τα υδροηλεκτρικά; Μα, γιατί ο λιγνίτης είναι παγκοσμίως ένα καύσιμο σε αποδρομή. Λόγω των μέτρων για την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής, το «βρώμικο» καύσιμο βλέπει συνεχώς κόκκινες κάρτες. Πολύ περισσότερο που στην Ελλάδα οι λιγνιτικές μονάδες στην πλειοψηφία τους είναι «σαπάκια». Και για να το κάνουμε λιανά, από τις 13 λιγνιτικές μονάδες, μία αποσύρεται το 2019 και εννέα το 2020.
Πιστεύετε ότι υπάρχει επενδυτής που θα μπει στη διαδικασία να διεκδικήσει λιγνιτική μονάδα, περί τα μέσα του 2018, με 1,5 χρόνο ζωής; Οπότε, στο «σφυρί» μπορούν να βγουν μόνον τα «φιλέτα», δηλαδή οι μονάδες Αγίου Δημητρίου 5, που έχει ζωή μέχρι το 2040 και οι δυο μονάδες στη Μεγαλόπολη, που αποσύρονται το 2025. Με αυτές τις μονάδες, καλύπτεται το 40% του παραγωγικού δυναμικού; Ή καλύτερα, μήπως για να καλυφθεί το 40% και οι ορέξεις των επενδυτών, θα πρέπει να μπουν πακέτο προς πώληση και κάποιες από τις 16 υδροηλεκτρικές μονάδες που είναι άνω των 5 MW; Έτσι κι αλλιώς, ο «βρώμικος» λιγνίτης χωρίς μπόλικο νερό δεν καταπίνεται…
